Sardiñada

sardinas2Domingo Regueira. Na praia os asadores van xuntado madeira para facer brasas e armar os mostradores de reparto. O pobo está chamado á gran sardiñada onde se encherán de peixe en salmoira abrasado á grella, en prato de plástico cun cacho de boroa para recoller a morca. Nun vasiño, a purrela branca, purrela tinta e arreluada, e unhas toalliñas perfumadas en Taiwán para quitar o cheiro dos trinches cavernarios.

Teñen tamén empanada de aserrín con carne de polo, de porco e outras talladas de ignota descrición, cun rustrido de cebola, tomate e especias aromáticas que lle dan olor, sabor e color ao aglomerado.

Algúns turistas sábenas todas. Mentres o home mira o xornal a ver onde hai degustacións, a muller rastrea co móbil as coordenadas das bombas que anuncian a sopa boba das enchentes do litoral. Aínda que sexan de orella ou churrasco sen etiqueta. Son xente que confía na nosa farturenta hospitalidade.

En vez de chamarlle degustación de peixe e marisco da ría, o que parece é todo o contrario: coma se os nativos intuísen días de escaseo e fame para que os turistas de terra a dentro aburran estas especies e deixen de demandalas nas súas dietas: Calan e non protestan. «Así se intoxiquen».

Armadores de cerco, mariscadores, percebeiros e xeiteiros deberían demandar os que fan estas degustacións tan cutres que desprestixian os seus produtos: sardiñas resecas, percebes raquíticos e ameixas xapónicas enchen de brodio os improvisados mostradores da excelente cociña arousá.

Nas casas, as avoas amasan empanadas, biscoitos, e centrifugan a maionesa para celebrar coa familia as festas patronais. O Carme, a Santa Bárbara, o Rosario, o Corazón de Xesús, e así ata corenta santos máis. E para as amas de casa, estas festas veñen sendo tan alegres como as de Nadal. Celébrano máis cando acaban que cando empezan.

Pola tardiña, megáfonos chamando a xente. Tómbolas, barquiñas, trileiros, nubes de azucre e olor de garapiñadas adozan o espírito parroquial dos leais súbditos que corren a coller sitio nos inchables, cochiños, norias e montañas rusas.

Coma parrulos, os nenos seguen os pais dun lado para outro. Quéreno todo. Non hai carto que chegue.

Televisións, xornais, radios, internets móbiles e verbenas removen as nosas neuronas, sen apenas decatarnos de que se nos vai a vida sen saber a que diaños viñemos a este mundo.

Nacemos idiotas e morremos idiotas. Traballar, contaminar, ir nos coches eléctricos e morrer.

8 comentarios en “Sardiñada

  1. Soy tan mala en esto del ordenador que, como no tenga un artículo delante de las mismísimas narices, no sé encontrarlo. La realidad es que se me olvida (a idade non perdoa) que puedo buscarlo si conozco el nombre del autor. Esta mañana, fisgoneando por Café Barbantia, he podido leer tu respuesta a mi comentario. Me ha dado mucha alegría. Ahora tendré que entrar en Facebook para conocer tus dibujos. También desconocía esa otra faceta tuya.
    Me complace saber que en Palmeira hay personas que muestren interés por la cultura. No quisiera meterme donde no me llaman, pero opino que deberías ponerte de acuerdo con Magdalena y crear una pequeña tertulia literaria. Podríais comenzar por la lectura de algún libro y después comentarlo. Es como más se aprende. Sería estupendo. Si me admitís, me apunto en verano.
    No conocía la cita de Valle-Inclán, a pesar de haber leído gran parte de su obra.
    Deseando que los Reyes traigan una buena carga de ilusión, envío un abrazo a todas las personas que participáis de alguna manera en Café Barbantia.

    1. A cita de Valle, está entre outras na Lámpara Maravillosa (Ejercicios espirituales) Agora xa se pode baixar en FPD toda a obra. Caducaron este ano os de dereitos de autor.

      Facebook:(2) Arqueoloxía Barbanza ou, Domingo Regueira
      Si pinchas encima, onde pon Mingucho (morado) sae unha páxina PETROGLIFOS CRUCIFORMES con diversos temas sobre a nosa comarca.

      Un saúdo, Carme. Bos reis.

  2. Lo que le sugieres a Magdalena sobre la publicación de sus trabajos, se lo vine pidiendo durante el verano cada vez que nos leía un cuento suyo. Joyas así no es justo que se las guarde para ella solita o, como mucho, se las lea a sus íntimos.

    1. Grazas Carme polos teus eloxios, pero a verdade é que eu non son máis que un chapuzas, tanto nestes contos como en calquera dos esforzados debuxos ou agoadas que de vez en cando me atrevo a presentar no FACEBOOK, sen rubor algún. Coido que a moitos lles parecerá unha falsa modestia, pero lle aseguro a cantos me poidan ler, que desenrolar un contiño cuxa extensión ma marca un tirano “corrector”, onde no me permite máis de 2.500 caracteres incluído os espazos en branco. Tráeme de coronilla.
      O “corrector-censor” insinúame que a palla, a coma eu. Non sei si é para chamarme burro ou si é para que aprenda a sintetizar. De calquera maneira eu fágolle caso, por que é unha gran persoa, moi bo amigo… e como non. Un mestre moi severo.
      Valle Inclán dicia:
      “El hombre que consiga romper alguna vez la carcel de los sentidos, revestira sus palabras de un nuevo significado, como de una túnica de luz. Entonces su lenguaje se hará sibilino”
      Eu intento romper eses muros pero non dou con eles.
      Un saúdo, Carme.
      P/D.:
      Sigue insistindo en Magdalena e dille que en Word ou internet hai ferramentas de abondo para traducir e corrixir a galego canto se lle vote.

  3. Aunque tarde y mal, porque estos días ando bien ajetreada, saco el tiempo de donde sea para dedicarle unas líneas a mi paisano por doble partida: gallego y, por si fuera poco, de Palmeira.
    Lo cierto es que desconocía tus dotes literarias, Mingucho. Pero Magdalena, que es adicta a este blog, me instó a que entrase y lo viese.
    Me gusta lo que escribes y como lo escribes, pero quisiera hacer algunas puntualizaciones:
    En cuanto a las degustaciones que mencionas: sólo conozco las de Palmeira (Festa do Polbo) y, cuando se cocina para “unha chea de xente”, no podemos esperar lo mismo que si comemos en nuestra propia casa. Aún recuerdo el pan de huevos que amasaba mi abuela en las fiestas de san Pedro, patrón de nuestro pueblo. Aquel sí que era pan…Cocía tantos bollos que llenaban una cesta enorme. A mi hermana y a mí nos daba mucha pena cuando se acababan.
    Llevas mucha razón en eso de que no hay cuartos que lleguen en las fiestas cuando tienes niños. Qué me puedes contar si voy por el nieto número doce…
    Me gustaría que no fueses tan derrotista, Mingucho: la vida –la propia- la construye uno mismo (encarándose con las circunstancias, por supuesto). Imagínate una persona de mi edad –que también vivió lo suyo- inmersa en el pesimismo… Procura sacar partido de lo positivo –que lo hay-, aun dentro de este mundo de “idiotas”. Puedes hacerlo ayudando a los demás con tus artículos, pero desde una perspectiva más optimista.
    Y como veo que me estoy alargando demasiado: sólo desearos, a los que os asomáis a Café Barbantia,
    QUE EN EL 2017 SE HAGAN REALIDAD TODAS VUESTRAS ILUSIONES.

  4. Queridísimo Mingucho: ante todo disculpa porque te conteste en castellano ya que tú y yo siempre nos comunicamos verbalmente en gallego pero, escribirlo no lo sé, y para asesinar nuestro idioma galaico, es preferible que hiera un poco el castellano. Ya bastantes verbicidios cometo oralmente con nuestro gallego palmeirán, por tanto de momento seguiré haciéndolo de esta manera.
    Sólo quería darte las gracias por todo lo que me dices, yo también soy la más sorprendida de estar en este glog con gente tan culta de la cual aprendo un poco cada día.
    Lo que dices al final no me atrevo ni a mencionarlo, eso son palabras mayores.
    Un beso querido amigo, gracias, a sido un placer.

  5. Hola Magdalena:
    Acaba de mandarme un mensaxe, Antón Riveiro Coello, dicíndome que tiña un comentario nun conto que me publicaron no Café Barbantia, por si o quería contestar, e cal foi a miña sorpresa. Resulta que era a que o outro día lle lin un comentario a Ricardo Losada, que me deixou aparvado. Nunca che lera nada e por iso me sorprendeu a fluidez e calidade narrativa con que te expresas. Tes que publicar algo.
    Feliz Aninovo. Un bico.

  6. Hola, noso Mingucho !! Ha sido una sorpresa muy agradable encontrarte por estas coordenadas rastreando con el móvil, no buscaba bombas para saber donde poder encontrar degustación culinaria sinó, la cata de otro placer tan apetecible como el culinario: la lectura de todos los que escriben en Café Barbantia. Y mira por donde he encontrado a mi vecino y casi hermano, ” o noso Mingucho”. Pues gracias por aparecer.
    Nacemos idiotas, nos reciclamos, y después morimos. No seas tan duro contigo mismo.Yo hace un par de años aún me monté con una amiga en las barquillas y no sabes cuanto disfruté. CARPE DIEM.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *