Hipnotízame, amor

hipnotizadorX. Ricardo Losada. Non serei eu quen diga que ler é malo. Pero si direi que moitas veces dá a impresión de selo. A min pásame sobre todo nesas longas tardes soleadas de verán nas que, sentado no paseo marítimo, escoito ao lonxe os bañistas na praia da Torre ou do Pazo, e non podo evitar pensar que ir á praia semella un hábito máis natural nun día así que estar cinco horas sentado á sombra lendo. Se os primeiros homo sapiens tivesen ese dilema, reflexiono, escollerían a praia, e non ler, por moito que o libro fose de Saul Bellow ou de Antón Riveiro Coello. Pero tamén pode verse a cuestión desde un punto de vista ben distinto, o de Aristóteles. Ser humano é facer aquilo que só os humanos podemos facer. Nin comendo nin bebendo nin gozando do sol e o mar somos humanos. Iso pode facelo calquera animal. O que non pode é ler (menos aínda cinco horas) á sombra.

      Eu acabo asumindo, por suposto, o punto de vista aristotélico, pero, aínda así, a lectura tenme dado momentos malos. Un dos peores, cando lin nun libro de Jean Paul Sarte que o amor era “unha batalla entre dous hipnotizadores nun cuarto pechado”. Eu tiña vinte e poucos anos e nada me gustaba máis que bicar a moza, e co fin de disfrutar os bicos en toda a súa intensidade pechaba os ollos para minimizar a distracción e aumentar a sensibilidade táctil. Pois ben. Tras ler aquela frase de Sartre fun incapaz de bicar a moza cos ollos pechados. Eu era alumno da facultade de Filosofía, admiraba a Sartre, parecíame unha frase perfecta e, xa que logo, se quería disfrutar o bico de forma auténtica, é dicir, filosófica, e non inauténtica, é dicir, vulgar, que diría o filósofo francés, tanto a moza coma eu deberiamos hipnotizarnos. E para iso non quedaba outra que ter os ollos abertos.

 hipnotizar2    Aínda recordo a expresión da cara daquela moza cando lle dixen que quería facelo coa luz acendida, mirándonos. Para a miña sorpresa, tomouno ben. Nunca me dixera nada, comentoume, pero ela prefería facer o amor coa luz acendida e as miradas entrelazadas. O das miradas entrelazadas pareceume moi fermoso, pero, de súpeto, quitoume as ganas de abrazala, pois creoume un conflito mental (recordade que estudaba filosofía) de proporcións cósmicas. Era compatible o concepto de amor como batalla entre dous hipnotizadores co concepto de amor como miradas entrelazadas? Estiven toda a noite flutuando entre o non (a hipnose implica gañadores e perdedores; o entrelazamento, un empate) e o si: hipnotizándonos un a outro, tanto ela coma eu seriamos vencedores e perdedores ao mesmo tempo, é dicir, estariamos máis entrelazados ca nunca. Dedicarei outro artigo a contar a profunda conclusión á que cheguei, e a argumentación correspondente. Aquí só pretendo pór un exemplo de que ler, ás veces, trae graves inconvenientes.

5 comentarios en “Hipnotízame, amor

  1. 1- Eu tamén son de “chapuzóns”. Incluso a veces leo na praia. Pero nada é comparable a ler á sombra dunha boa árbore. Xa non digo nada se hai unha lixeira brisa… E a veces penso se non será un pouco enfermizo…
    2- De Sartre funme distanciando co tempo. Nietzsche e Camus son cada vez máis amigos meus. Cando os leo, teño a sensación de que me escoitan. Con Sartre, non.
    3-Aínda que dicir este tipo de cousas é un pouco estúpido, como todos temos algo de estúpidos, vou dicilo de todos xeitos: se estivese que escoller unha novela que escribir probablemente sería a de Saul Bellow “As aventuras de Augie March”.
    4-Agora vou dicir algo que parece unha estupidez pero que non o é. Eu aprendo dos meus alumnos todos os días. O feito de que non saiban filosofía académica dálle moito interese ás súas espontáneas intervencións. Os profesionais da Filosofía somos, moitas veces, máis previsibles.
    5- Sinto non coincidir coa túa última afirmación. Bicaba cos ollos pechados por pura concupiscencia. Se gozase máis, abriría os ollos. Non o contei no artigo, pero a frase de Sartre non tardou en parecerme unha pedantería insufrible.
    Saúdos agradecidos

  2. Durante este fin de semana estuvo acaparado el ordenador por mi nieta –necesidades académicas la obligaron a realizar algunas consultas relacionadas con un duro examen que tiene mañana- y no hubo manera de asomarme a vuestro blog hasta este momento en el que se ha ido a recoger a su hermana al aeropuerto.
    Aunque sea de forma deshilvanada, trataré de comentar tu artículo:
    Según tú, no se puede nadar y guardar la ropa… Pues yo soy de las que creen que siempre hay algún currunchiño entre rocas en el que se pueda leer sin que te molesten y darte un chapuzón, si el cuerpo te lo pide. Y, en el supuesto de que el homo sapiens pudiese leer, supongo que sí, elegiría el chapuzón.
    En mis tiempos de estudiante no me dejaron asomar a Sastre. Me advirtieron –eso sí- que andaba suelto un ser detestable que había escrito un libro llamado La náusea que no deberíamos ver ni de soslayo. Algo parecido nos dijeron de Camus. De Nietzche, ya ni te cuento. Con este bagaje…
    Y mira, ya que mencionas a Saul Below: he de confesarte que no leí nada suyo. Sin embargo pienso hacerlo en cuanto acabe con Philip Roth. Y más, sabiendo que hay afinidades entre los dos escritores, que influyó de alguna manera en la narrativa de Roth y que éste le tenía en gran estima.
    Hoy no me siento inspirada, por la hora que es y porque tengo la mente embotada con intereses de todo tipo. En cuanto logre despejarla un poco seguiré leyendo tus interesantes y didácticos artículos. La pena es no haber estudiado filosofía para poder discutir con conocimiento. Aun así, siempre se puede aprender y aportar algo.
    Se me olvidaba: con los ojos cerrados. Seguramente por cuestión de pudor…
    Buenas noches.

  3. Que pena no haber leído ese artículo de Lobato sobre ” o Pasatempo ” ojalá vuelva a escribir nuevamente algo sobre ello porque los hermanos García Naveira si levantasen la cabeza y vieran como está aquello, pedirían responsabilidades a los causantes de aquel descontrol.
    Tu aclaración final me ha tranquilizado.
    Saludos palmeiráns

  4. 1- Lobato escribiu un artigo moi reivindicativo sobre o Pasatempo de Betanzos, creo recordar que neste mesmo Café Barbantia.
    2- A verdade: un bico é un deses temas nos que a un só lle apetece parafrasear a Parménides: “Un bico é un bico”. Ou a Agostiño: “Cando non teño que explicalo, sei que é un bico; cando teño que explicalo, non”. E, de seguido, pedirlle cita á parella.
    3- Sempre me gustou moito esa cita final. Cada libro que leo tómoo como unha carta persoal que alguén me envía. Digo moitas veces que Heráclito, Cervantes ou Castelao son amigos meus. E non o digo de chanza, por moito que poida pasar por un deses toliños de Antón Riveiro Coello.
    Concupiscentes bicos (literarios) rianxeiros

  5. Buenas noches José Ricardo: Hoy ha sido un día especial, he cumplido el deseo de conocer el parque ” do Pasatempos ” en Betanzos. Tenía muchas ansias de verlo y al fin lo he logrado . Bien es verdad que ha sido un placer agridulce dado el estado en el que se encuentra ese precioso espacio. Antes de salir de casa abrí el ordenador y leí tu artículo, eso hizo que me llevase para el viaje un buen sabor de boca. y nunca mejor dicho, ya que esta expresión le va que ni pintada a lo de tu punto de vista relativa al ósculo.
    Iba en el coche pensando que contestación te daría, ya que es un tema un poco complicado y todavía no he encontrado la respuesta. Dejaré fluir el abecedario de las teclas de la imaginación y a ver que sale de aquí.
    Yo creo que lo que nos enseñaba Corín tellado, o Carlos de Santander a las no iniciadas en tan afectuoso trance amatorio, era exactamente lo mismo que lo que tu leías del gran Sartre. El, lo diría con más sapiencia ,por ejemplo, ” lo de los dos hipnotizadores encerrados en un cuarto ” o, ” el beso es una forma de diálogo ” o, ” el beso es la válvula de escape de la honestidad ” o, ” el beso es el contacto de dos epidermis y la fusión de dos fantasías ” y Corín Tellado o Carlos de Santander lo dirían así, ” el beso es un intercambio de microbios inconsciente pero que nos hace tilín ” . En fin, dígalo Juan o Pedro, como dice la canción, ” La española cuando besa es que besa de verdad y a ninguna le interesa besar por frivolidad…
    Continúa leyendo esas cinco horas aunque sea debajo de un abedul José Ricardo, da buena sombra y como decía René Descartes, ” La lectura es una conversación con los hombres más ilustres de los siglos pasados “. y yo añado, y con los contemporáneos , como por ejemplo con la de Antón , Gonzalo,Fidel, Francisco, la tuya, y un largo etc… querido profesor.
    Castos besiños palmeiráns. Boas noites.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *