Gonzalo Trasbach. Marzo de 1997. Sentado na mesa comunitaria da súa casa, aló en Kitkitdizze, recibiu a terrible noticia do cancro de Allen Ginsberg. Relatan os que o visitan que, pese a que os anos o afogan un pouco, conserva o paso firme e mantén unha aura benigna, coma o clima da terra que habita e á que se sente atado. Foron os poetas que sobreviviron ao renacemento de San Francisco a finais dos 50 e principios dos 60 os que inventaron unha marca de éxito. Identificóuselles filosofías e estilos de vida moi atractivos para os medios de comunicación e o mundo académico. Gary ficou fóra deses círculos. O discurso da simplicidade (vivir voluntariamente en espazos salvaxes) non era fácil de “vender”.
1955. Este é o ano no que Snyder se dá a coñecer publicamente. Foi no decurso dunha lectura de poemas na Six Gallery. Naquela velada, Ginsberg presentou Aullido. Mais, segundo McClure, o máis novo dos participantes, resultara tan potente A Berry Feast de Gary, que pechou a velada. Viñeron logo very bad times. Entón, se un non era quen de construír un personaxe público e ademais saber “vendelo”, entón chegaban o esquecemento, o suicidio ou a fuga a México.
23 de maio de 1970. Lew Welch, amigo de Snyder, deixoulle unha nota na súa casa dicíndolle que saldara todas as débedas e que marchaba. Aínda que o buscaron polo bosque, nunca regresou nin o atoparon. Nunha ocasión, sei que Welch confesou que presumir de ser poeta nun bar de tipos duros e rústicos acostumaba a ser algo que che podía custar a vida. Non obstante, Snyder estaba feito doutra materia. Cando se miran fotos antigas del, as súas expresións faciais denotan desafío retranqueiro e seguridade en si mesmo. Son calidades que se adestran recorrendo sendas solitarias e acampando nos lugares outos. Talvez por iso escribe unha poesía de declaracións: localización, clima, movemento. Isto nunca lles tería pasado a Kerouac, Neal Cassdy nin a Lew Winch.
Jack Kerouac: no seu tráxico e prematuro retiro de ancián en Florida era acosado por algúns dos seu lectores. Nos bares arreábanlle tundas os pailarocos e negros sen prexuízos. Acabou amarrado a unha cadeira de rodas e a un palmo da pantalla do televisor. E bebía até quedar sen alento, rebentado: fondista do exceso e coa cara inchada aos 47 anos, e vixiado pola súa muller enfermeira e a súa nai traballadora incapacitada.
Neal Cassady puxo rumbo ao sur. Unha vez máis cruzou a fronteira e foi camiñando polas vías do tren detrás dos asistentes dunha voda en México. Sufriu esgotamento terminal. A mortaldade semellaba unha competición. <Me pregunto cuál de nosotros morirá primero> escribiu Kerouac en Los vagabundos del Dharma. <Sea quien sea, vuelve aquí, fantasma, y dale la llave>, engadía. Mais os fantasmas de Snyder vagaban libremente polo bosque. Vagaban enfeitizados como os espíritos que invocaban os indios. Os habitantes daquelas terras, onde Kitkitdizze é como claro do bosque onde a súa sensibilidade se fixo xeolóxica e desde onde tivo folgos para xogar o seu papel político no California Concil of Arts, en Sacramento. Aínda dá conferencias e sempre viaxa con mochila.