Regras e condicións

cerebro-arbolFrancisco Ant. Vidal Blanco. Xulio nunca aceptou que ninguén, por nacer aquí ou aló, baixo a influencia de determinado astro, pedra, árbore ou día do ano, estivese máis ou menos propenso a desenvolver as habilidades de ciencias ou de letras. Para estes casos Xulio cre máis na influencia das persoas do entorno. Daquela eu, por ver que opina, cóntolle de certo lugar onde aínda se conservan uns petróglifos con figuras cruciformes, arredor dos que as lendas falan dunha tendeira que ofrecía as cousas máis marabillosas do mundo, preguntando que é o máis fermoso da tenda, encerrando en tal relato a idea do valor que lle damos ós bens materiais sobre os persoais. E cóntolle tamén como un veciño me fixo a lista de todas as persoas que saíron da aldea próxima a tal lugar e puxeron tenda de verdade. Entón Xulio negándose a aceptar iso de que todo está escrito nos libros do destino, falounos da casualidade e da imitación, daqueles paisanos que viñan de longas estancias nas Américas, cos seus zapatos relucentes e traxes con raia a mirar (e deixarse ver) na hora en que os seus veciños descargaban a sardiña vestidos con farrapos recosidos, os cales logo, tamén por imitación, abandonaban as redes para seguir a rota daqueles que volveran cheos de historias, novidades e prosperidade, sen preguntarse antes cantas veces había que vestir farrapos para ter dereito a pasar uns días traxado na terra natal. O medio condiciona e o ambiente aguilloa, acabou dicindo.

De todas formas, a pregunta tamén podía ser se temos regras de conduta ou estamos condicionados polo que nos rodea, e como nada é branco nin negro, o amigo Xulio apoiou a súa exposición nun artigo sacado dunha revista estranxeira (evidentemente o de estranxeiro xa lle dá categoría), na que máis ou menos se preguntaban se o cerebro humano está suficientemente ben cableado para apreciar unhas materias precisas ou se máis ben non terá unha especie de placa base que se enriquece coa información recibida ata especializarse nun determinado tema.

O autor daquel artigo, baseado nun experimento de psicoloxía, recolle como preámbulo unha frase de T.S. Eliot, famosamente discutida (en tradución caseira): «O poeta xenuíno pode comunicar antes de ser entendido». A partir daquí a discusión xa foi a máis. ¿Que que se entende por comunicar e que por entender?.

O caso analizado naquel artigo fala de como a musicalidade dun poema nos fai aprecialo antes de entender todo o que din os seus versos, algo así como esas cancións que cantamos de memoria, no idioma que sexa, sen pararnos nunca a pensar no que din. E baseados nesta idea deseñaron o experimento pedíndolle a unha serie de persoas, de distinta orixe e condición, a súa opinión inmediatamente despois de escoitar un poema. Argallaron para ilo unha pequena trampa, presentando uns poemas construídos baixo as regras dun determinado tipo de poesía popular galesa, evitando que estes tivesen un tema claro, ó lado doutros perfectamente construídos desde o punto de vista da temática e das regras poéticas.

O resultado foi que entre os participantes galeses, non precisamente doutos en literatura nin folclore, venceron, ou apreciáronse máis, aqueles máis próximos ó seu folclore aínda que non se entendese o tema. Venceu a sonoridade, a musicalidade que era o que máis lles soaba, sobre aqueloutros de maior nivel literario, pero cunha rima diferente. Ou sexa, que a placa base dos participantes galeses estaba codificada coas regras da poética autóctona.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *