De plaxios e citas

plaxioAntón Riveiro Coello. Quen non fala pola boca dos demais? Semprún dicía que as citas son as muletas dun pensamento coxo e inseguro, coma o meu, ou coma o dese político local que abría os seus discursos coa frase: “Churchill e mais eu pensamos…”, un xeito inocente de validar unha prédica da que o escritor e estadista británico non era responsable. Con todo, aí está a tentación irresistible de se arrimar á creación dos outros. Cando lemos ou escoitamos algo orixinal, esperta en nós un desexo furioso de plaxio. Hai quen non terma de si e copia descaradamente as fontes, facéndoas propias, asumindo o risco de caer no máis absoluto desprestixio. Outros, con máis tento, copian a idea, a música, o pensamento, e retorcen as frases ou as melodías elixidas para enmascaren a mensaxe nun formato novo que non arrastre un tufo alleo. É certo que hai creación espontánea que toca lugares coincidentes, e é doado escoitar a artistas que afirman con vontade fundacional que somos o que soñamos, o que lemos ou que escribimos para que nos queiran máis. Son pensamentos sucesivos, recorrentes. bart-no-copiar-sin-citar-la-fuentePor riba, nas redes escasea o control efectivo da obra por mor do exceso de tráfico roubado, unido á falta de respecto pola propiedade intelectual. Na música tamén existen as tentacións. Estes días vén de se admitir a trámite unha demanda contra Shakira e Carlos Vives por plaxiaren a un artista cubano. É un problema vello. Para Goethe a orixinalidade non consiste en dicir cousas novas, senón en dicilas coma se nunca fosen ditas. Talvez o máis atinado foi Marcial, que xa se burlaba nos Epigramas dun poeta que, sen disimulo, lle plaxiara o texto, non a dicción: “O que recitas, Fidentino, é meu; pero, dito tan mal, xa parece teu”.

4 comentarios en “De plaxios e citas

  1. Todo lo que en gallego se escribe con efe en castellano se escribe con hache. Cuando me vea Mari Carmen esa falta garrafal me mata. Perdón, Antón

  2. Gracias a ti, Antón, es cierto que tras la luna de vuestra filosofía estoy siempre recreándome y procurando aprender un poco, aunque las neuronas ya no den para más y tengamos que echar mano de frases echas.
    Un abrazo palmeirán y buenas inspiraciones continuadas.

  3. Apreciado Antón:
    Mientras el horno realiza su cometido me he pasado un momento al ordenador y he leído como siempre muy atentamente tu ameno artículo.
    Lo que dice Semprún es cierto, todos los que utilizamos citas lo hacemos para mejorar o expresar mejor lo que queremos decir. Uno puede tener la idea del tema que quiere formular o contestar, pero los que somos adictos a las citas, refranes o frases, según lo que queramos manifestar, ya nos surge la frase, y consideramos que así, sacada de un Voltaire o de Unamuno mejora la idea de lo concebido en tu imaginación, ya que una, no da más de sí, porque como dice un proverbio chino ” Por donde no se cabe, no se puede pasar “.
    Me ha gustado el artículo como siempre Antón, me alegro de leerte ahora con más frecuencia. Un abrazo desde Palmeira.

    1. Moitas grazas, Magdalena, por estares sempre aí dese lado do espello, coas túas palabras completando, e mellorando, as nosas. Bicos

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *