Román Arén. Gustavo Martín Garzo (Valladolid, 1948) fíxose ben coñecido en 1993 cando gañou o Premio Nacional de Narrativa con El lenguaje de las fuentes, aínda que xa publicara antes outras novelas como Luz no usada (1985), Una tienda junto al agua (1991) e El amigo de las mujeres (1992). Logo virían outros volumes narrativos, entre os que destacan La princesa manca (1995) ou Las historias de Marta e Fernando, Premio Nadal en 1999. É a súa unha narrativa lírica, de fermoso estilo, tendente ao fantástico e o mítico, aínda que algúns críticos censuran o exceso de emotividade dalgunhas pasaxes. Pero eu tráioo aquí por un poema de mocidade que en 1970 dedicou ao pintor d’A Pobra do Caramiñal Rafael Rodríguez Baixeras (1947-1989), que se imprimiu para o díptico dunha exposición do pintor na galería Fort de Tarragona.
O poema reprodúceo o mellor coñecedor da pintura de Baixeras, Jesús Mazariegos, na monografía que dedicou ao artista no ano 2002:
Y eso hacemos/a partir de aquí/podemos orgullosamente lucir en nuestros pechos/el título de artistas del vacío.
Así remata o poema que premonitoriamente adianta o camiño cara á abstracción de Baixeras. O resto do poema manifesta ese mesmo nihilismo, o gusto polas marxes:
Pero hay veces que todo se desune./Estamos al borde del abismo/y el silencio/se cuela por los poros/de estos lienzos abiertamente blancos/a la nada./Es un estar aquí/y un alejarse de esta falsa luz/que desdibuja los fondos;/un permanecer pincel en mano rota/por el absurdo de los límites,/entre la débil visión/que nos devuelve intacto el perfume del engaño./Un alejarse digo/digo/que estos frentes de dibujos aplastados/nos hacen caminar/sobre la inútil explosión/de valores muertos.
Cando o Centro Galego de Arte Contemporánea edite o catálogo que dedicou á exposición de Baixeras (1999), incluirá un texto en prosa de Martín Garzo, “Pájaro equivocado”. Rafael R. Baixeras será tamén cantado, pero en galego, polo seu irmán Xavier Rodríguez Baixeras.