Os dereitos da chuvia

paraguas1X. Ricardo Losada. Non hai cousa que máis me moleste que saír da casa con paraugas. Os humanos nacemos libres e o paraugas fainos escravos. Obrígate a estar todo o día pendente del. En caso contrario, arríscaste a esquecelo en calquera paraugueiro. Máis aínda un tipo tan despistado coma min. Non só o esquezo con frecuencia senón que, pola miña educación franquista, que lles prohibe aos homes usar paraugas de cor, cando o collo non o recoñezo e, para máis fatalidade, sempre collo un paraugas peor. A muller cansou, e agora cómprame o peor modelo do mercado. Santo remedio. Levo tres anos co mesmo paraugas pois, aínda que o esqueza, acáboo recuperando. A xente sempre se equivoca para coller un paraugas mellor.

Cando Gropius dixo que a mente é como un paraugas, funciona mellor aberta, demostrou coñecer ben a mente, pero mal o paraugas. É como dicir que un humano funciona mellor cando traballa que cando está durmido. Falso. Traballando é máis útil para o empresario, pero funciona mellor durmido, pois durmido só se equivoca cando esperta. Do mesmo xeito, o paraugas é máis útil para o humano cando está aberto, pero funciona mellor pechado. paraguasAo paraugueiro teno dominado, pero coa chuvia moitas veces perde. Pensade nas peores molladuras da vosa vida. Seguro que tiñades o paraugas aberto. E roto. Sempre falla cando máis o necesitas.

Agora xa podedes entender en toda a súa profundidade filosófica a miña proposta para liberarnos do paraugas. Se os humanos comezamos reivindicando os dereitos dos homes, despois das mulleres, nenos e minorías de todo tipo, e agora os dos animais, o seguinte paso debe ser reivindicar os dereitos dos obxectos, comezando polo paraugas. Hai un refrán que di: «Cando chove comparto o meu paraugas; se non teño paraugas, comparto a chuvia». Pois ben. É hora de deixar o paraugas no paraugueiro (onde é máis feliz, como acabo de demostrar) e compartir a chuvia. Matariamos dous paxaros dun tiro pois, ademais dos dereitos do paraugas, recoñeceriamos os dereitos da chuvia. Como sabe calquera que collese unha boa molladura, goza máis mollándonos a nós que a un paraugas.

4 comentarios en “Os dereitos da chuvia

  1. Sinto ben esa noticia. E creo que non só eu. Somos moitos os que disfrutamos
    dos teus comentarios. Onte mesmo o amigo Lobato díxome que tes un seguidor
    admirador en Bilbao. Gústanlle máis os teus comentarios que os nosos textos. O máis importante é que poidas volver canto antes.
    Moitos ánimos e unha aperta moi forte

  2. Ya que va de paraguas te mando una gregería de Gomez de la Serna: ” Abrir un paraguas es como disparar contra la lluvia “. Y como has mencionado a Les Luthiers, una frase muy buena suya. ” No soy tremendamente inútil, al menos valgo como mal ejemplo”. Y como despedida por una temporada, no sé por cuanto tiempo, te cuento algo sobre la lluvia.
    Un señor de aquí de Palmeira, iba con sus dos hijos en bicicleta para el astillero que había en el Caramecheiro, estos iban un poco más adelantados y empezó a llover. Pedalearon con más fuerza para llegar primero, y el padre les gritó ” ¡¡ Pero qué hacéis, no veis que si corréis más, cogéis la lluvia de aquí, y la de allá !!.
    Bueno José Ricardo muchas gracias a ti y a todos por haberme hecho pasar momentos muy agradables estando distraída y disfrutando de vuestros espléndidos artículos.
    Un besazo

  3. Como hoxe teño o día de buscar o que une e non o que separa, direi que, cando menos, coincidimos en que debemos liberarnos dos paraugas que pesan moito. Algo é algo, máis aínda tendo en conta que cando alguén me dá a razón en todo, desconfío. Como dicían os Les Luthiers, “Si aquel que dice ser tu mejor amigo, te clava un cuchillo por la espalda, desconfía de su amistad”. O instinto dime que cando me dan a razón en todo, estanme cravando un coitelo ás miñas costas. Estou seguro que non é o teu caso.
    En fin. Moitas grazas de novo.
    Apertas rianxeiras

  4. Querido José Ricardo :
    Ante todo mi agradecimiento ya que siempre logras sacarme una carcajada. Yo comprendo perfectamente esa profundidad filosófica que contiene tu propuesta para la liberación del paraguas, pero solo la comparto a medias. Yo soy adicta a las largas caminatas y la mayoría de las veces lo llevo porque tanto me sirve de bastón como de parasol o para la lluvia. Siempre utilizo uno muy ligero para que no me pese. Los más idóneos son estos que regalan los que nos traen el gas para la calefacción con sus letritas de propaganda para divulgación de su producto, porque son malísimos pero para hacer mi recorrido son bárbaros por lo de livianos que son. Pues bien, ahora voy a contarte que en una ocasión estando en un bar en Villagarcía José Manuel me dijo que esperase un momento que tenía que ir a una ferretería que estaba al lado, y me quedé tomando el café. Al poco rato llegó con un paraguas que habíamos visto en una boutique, era verde oscuro con un estampado muy fino, el mango era precioso y me dijo : ” Toma, para que retires esos paraguas horrorosos que llevas a caminar “. Yo no supe que contestarle porque al cogerlo en la mano pesaba un quintal, le dí las gracias con un beso y balbuceando le comenté que aquella preciosidad no iba a estropearla en mis marchas. Tuve la feliz idea de decirle que lo tendríamos en el coche para cuando lo necesitáramos y así se hizo. Un día que fuimos a unos grandes almacenes y diluviaba salí del coche con el paraguas y se lo dí a un marroquí ( para que me lo guardase ) que se pone siempre en la puerta del establecimiento para facilitar la recogida de los carros y así ganarse un euro. Al salir vi que el marroquí no tenía el paraguas que tanto había costado. Él al verme puso los ojos como platos y su tez morena se tornó blanquecina y me dijo : ” Ay, siñora, yo li dí il paraguas a un siñor pensando que era su marido, ya mi parisió qui estaba más gordo” . Mira José Ricardo, me entró un ataque de risa que el pobre de Muhaméd no comprendía mi actitud pero se quedó aliviado. Llegué al coche donde me esperaba José Manuel y con cara de circunstancias le relaté lo ocurrido. Al ver que me había afectado tanto la perdida del paraguas, aquella misma tarde, después de dejarme en las clases de gimnasia sin decirme nada se fue a Villagarcía, cuando llegué a casa cual fue mi sorpresa al ver el paraguas estampado verde oscuro de mango precioso pero con el peso de un ancla, luciendo en el paragüero. Volví a agradecer nuevamente aquel hermoso gesto pero no dejé de pensar en mis vértebras cervicales.
    Un beso, querido profesor. Que tu próximo artículo sea así de placentero como siempre.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *