Agustín Agra. O exceso de proximidade e a falta de perspectiva adoitan ir ligados. Xa que logo, opinar sobre unha novela cando se mantén co autor unha relación de amizade –calidade dos afectos, diría o poeta Martín Veiga–, non resulta doado.
Escribir debe ser algo así como perseguir sombras alleas ou reconstruír ruínas. Non o sei”. Como o propio autor escribe nunha das páxinas de A ferida do vento, na que nos introduce no universo limiao dos seus quince anos: Antón reconstrúe ruínas, persegue as propias sombras, interpélase a si mesmo, dialoga con vivos e mortos, cos defuntos de seu. Malia a aparente dozura deste texto amargo, tras as imaxes que crean as súas palabras, enxérgase o esforzo por afondar, afondar, afondar…
Canto se relata na obra, posta en escena ao ronsel dos relatos de Casas Baratas e en comuñón cos que hai xa cincuenta anos escribira Carlos Casares, o fillo de Don Paco, en Vento Ferido –obvia homenaxe o título–, baséase en feitos reais, iso creo. Autobiografía sen máscara da que rexeito saber canto hai de certo nesa miña suposición. Despois de todo, que son exactamente a verdade e a ficción?
Resulta difícil non deixarse fascinar pola prosa e o peculiar xeito de adxectivar –marca da casa– de Antón, pola delicadeza sutil coas que adoza as páxinas de A ferida do vento, difícil non caer apreixado pola poética e a fonda carga emotiva deses seus personaxes de pintoresca aparencia: tolos cordos e cordos tolos.
Debaixo dos diversos niveis de lectura que poida ter quen se achegue a unha obra, en toda lectora ou lector subxace sempre –malia que sexa de xeito inconsciente– unha pregunta: que nos conta o texto acerca de nos mesmos? Eros e Tanatos: o vento das palabras de Antón a lañar nas propias feridas; para un como lector, un agasallo que non ten prezo. Unha vez máis –perdín a conta– recoñezo a súa mestría e, tamén,–como negar a evidencia?– a miña envexa.
Obrigado, Antón.
Acabo de saber pola prensa da morte de Carlos Mosteiro. Ao volver para a casa busquei un comentario que Carlos fixera a un ensaio meu neste Café titulado Test Gaziel: “De agora en diante eu tamén pensó utilizar o test Gaziel para todo”. Nese ensaio eu defendía o test Gaziel como criterio para escoller políticos ou directores de instituto, e dicía: “Imaxinemos, por exemplo, que un candidato é profesor. Para ir de número un tería que aprobar un referendo no que se contestase a pregunta “Está capacitado para buscar o ben común?” e no que o censo estivese composto por alumnos, compañeiros de traballo, veciños de toda a vida… obrigados a ter en conta se preparaba as clases, se era puntual, se se preocupaba por motivar os alumnos, se valoraba máis o interese público que a liberdade de cátedra, se coñecía o nome e inquietudes dos veciños…”.
Non coñecín en profundidade a Carlos máis alá dos actos de Barbantia. Pero quero que saiba que sempre tiven a impresión de que aprobaría cunha nota moi alta o test Gaziel. E que esa nota lle dará dereito á única inmortalidade que de verdade paga a pena. O recordo das persoas que o trataron.
Fondas apertas para a familia Barbantia.
Bo día, Magdalena
Desculpa que non vise antes o teu comentario para contestalo.
Creo que vou recoller a luva e achegarme aos dous libros que recomendas: os relatos do Vento ferido do fillo de Don Paco ben merecen unha relectura atenta; con Bótame deste mar fóra tiraeime á piscina. Aínda que sexa literariamente, de vez en cando hai que arriscar e darlle unha oportunidade a certos autores…
Apertiña para ti.
Buenas tardes Agustín;
Estoy totalmente de acuerdo con las alabanzas que le prodigas a Antón. Yo también he leído A ferida do vento y es un libro muy ameno y muy bien escrito, porque tiene los ingredientes necesarios para hacerte reír, llorar, y al mismo tiempo pasarlo muy bien con todos los peculiares personajes que dan vida a la obra.
Ya que mencionas ” o fillo de don Paco” te diré que hace unos días tuve que estar cuatro horas en una sala de oncología en Santiago, y allí ( a pesar del lugar ) me encontré con algo muy positivo. ¡ tienen biblioteca ! cogí el primer libro de Carlos, Vento ferido y lo leí de un tirón. Si hace tiempo que lo habéis leído, ( doy por hecho que lo leísteis ) yo, de los quince relatos que contiene, os recomiendo que leáis ” O Xudas ” me lo hizo pasar muy bien.
Y ahora, apreciado noiés, voy a recomendarte yo uno que estoy leyendo, se llama : Bótame deste mar fóra. No recuerdo quien es su autor pero, de origen desconocido como el de Tormes, no lo es. Tiene autor.
Saludos palmeiráns a Noia y a tí, en especial.