Dúas pedras

casresAntón Riveiro Coello. Vinte anos despois de que Casares visitase diversos centros galegos en Suíza para dar unhas conferen-cias sobre Ánxel Fole, eu fixen a mesma viaxe precisamente para falar de Carlos. Foi emocionante pasar por onde el estivo, tratar con xente que o escoitou, asinar nos mesmos libros de visitas ou ser acollido cunha xene-rosidade familiar pola mesma persoa, Quique Nogueiras, un limiao ben informado, feito a si mesmo, un deses homes que converteu a emigración, non nunha patria portátil, senón nun destino confortable no que se integrar, sen perder a perspectiva da súa procedencia. Por Quique souben que Carlos non só estivera na casa onde Joyce escribiu en 1918 os primeiros capítulos do seu Ulysses, senón tamén no camposanto de Fluntern, nos altos da cidade, para visitar a tumba do escritor irlandés. Alí, Carlos arrincou unha póla de mirto e colleu un par de pedras que se cadra chegaron á casa de Vilariño e se mesturaron con outros croios do país. Quen o sabe? zugNon sendo home supersticioso, nin de grandes ritos, fixen a mesma visita que Carlos e coidei que se abría unha fermosa oportunidade de o lembrar apañando outro par de pedras que axiña gardei no peto da chaqueta. Cando horas despois eu falaba con entusiasmo da vida e a obra de Carlos no centro galego de Zug, ninguén dos que asistían á miña charla podía sospeitar que eu estaba a acariñar cos dedos da man esquerda as pedras da tumba de Joyce. Todo o que había de emoción nas miñas palabras parecía xurdir do contacto frío que a pedra deixaba na xema dos meus dedos. E por un momento asusteime e sentín un arrepío ao cavilar que talvez algún día no futuro, un amigo, cun par de pedras no peto, puidese falar ben de min en algures, mesmo en Suíza. Iso si, agardo que pasen moitos, moitos anos. 

2 comentarios en “Dúas pedras

  1. Querida Magdalena: Pois si, como adoito dicir, o pai de Carlos, don Paco, aprendeume a ler, xa que foi profesor meu en primaria, e o propio Carlos aprendeume a soñar en galego, grazas a novelas como Ilustrísima, onde vin que coa lingua que eu escoitaba na casa se podía tocar o mundo e contalo.
    Biquiños,
    Antón

  2. Buenos días, Atón:
    El día de ” as letras galegas ” lo pasé en Santiago. Cuando bajé al quiosco a comprar la prensa, me encontré con el libro ” O neno que quería xogar co mundo ” que con tanto cariño has dedicado a resaltar las cualidades de tan señalado personaje como es Carlos Casares. Lo leí con mucha atención, y también advertí el cariño que le profesas, de lo cual me alegro, porque yo también le admiro. Hace muchos años que leí Ilustrísima, ahora, está guardando cola en la mesita de noche para releerla, porque es magnífica. Hace unos días le leí a mi nieta ” A galiña azul ” con sus huevos de colores. Pasamos un rato muy entretenido con los cuentos, y le hizo mucha gracia el idioma de Leoncio o ” papapío “. En ” A bomba da felicidade “.
    Carlos, en ” O sol do verán ” eligió una frase de Albert Camus. Dice así: A VERDADE DE SER E DE SENTIR .
    Considero que él, ha sido, y sintió, con sabiduría.
    Besiños palmeiráns, Antón.

Deixa una resposta a Antón Riveiro Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *