Antón Riveiro Coello. Chega o verán e moitos dan en programar as súas vacacións. Nesa obsesión por velo todo, xa non estamos nos lugares senón que pasamos por eles e temos que agardar á volta para ver os vídeos e certificar a nosa presenza. Por riba, os móbiles e os dispositivos de GPS oriéntannos con esas voces dilixentes e xa non existen as coordenadas da intuición. Mesmo xa se anuncian coches que van sen condutor e que aparcan sós. Unha marabilla? Talvez. Eu, a cada volta gusto máis do dereito a me perder e non actualizo o sistema de navegación porque boto de menos a preparación que requiría cada viaxe, aqueles estudos cartográficos, a literatura relacionada co lugar e a infinita paciencia cando nada saía como programaras. Pero nesa planificación, dalgunha maneira xa estabas nos sitios e, cando chegabas, todo era unha confirmación. Non discuto os beneficios destes trebellos que son quen de nos guiar polo mundo, mesmo por unha corredoira. Mais non son infalibles. Por exemplo, un amigo de Lobios de Sever cóntame a morea de coches, caravanas e autobuses que, confundidos, adoitan rematar na súa aldea en vez do Lobios que nos aparatos figura como Fondevila e está a corenta quilómetros.
Algún veciño deste Lobios de Sever, cando ve un autobús caendo polas pistas, xa pecha as persianas para non ter que encarreirar os turistas cara ao outro Lobios con balneario. A explicación non é doada. Máis dunha vez os veciños rifan entre si para aconsellar a mellor ruta. A confusión seica transcendeu os dispositivos e os de Fondevila, logo de pagaren un anuncio das súas festas, viron como o xornal usaba unha foto de Sever. En calquera caso, a perda convoca tamén a aventura e, neste caso, os turistas levan, cando menos, unha imaxe máis completa da Limia.
Moi bo, Magdalena. Iso lémbrame unha historia da emigración que me contaran na familia. Dúas mulleres (non lles porei nome) traballaban nunha fábrica alemá. E como os primeiros días non sabían volver á casa, adoitaban esperaban por tres obreiros turcos que vivían no mesmo barrio ca elas. Sen que eles o soubesen, elas ían detrás deles. Un día, xusto despois do traballo na fábrica, os turcos foron de putas e as dúas mulleres seica estiveron agardando nun portal a que os turcos rematasen para volveren todos á casa.
Bicos,
Hola Antón:
AL leer tu artículo me vinieron a la mente un montón de recuerdos. Los primeros cinco años de nuestra estancia en el país vecino, cuando veníamos de vacaciones en el mes de julio o agosto lo hacíamos siempre por carretera general, nunca por autopista, para así poder conocer los monumentos más interesantes del gran recorrido que teníamos por delante. Conocimos el Pilar de Zaragoza, la catedral de Burgos, el Palacio Episcopal de Astorga, en fin, que cuando salíamos de allá, el viaje para nosotros era ya el primer día de vacaciones . Nunca nos marcamos un horario para llegar a tal o cual hora, y casi siempre pernoctábamos en Palencia. Al día siguiente nos levantábamos descansados para proseguir y descubrir algo nuevo. Un día, unos conocidos de Aguiño, vinieron a preguntarnos la ruta que nosotros solíamos hacer por carretera ( ellos, desde que estaban allá, era el primer año que iban a casa ) y mi marido le hizo un croquis de todo el itinerario señalando también las obras dignas de conocer.
Un día, ( había transcurrido un mes aproximadamente ) nos encontramos con el de Aguiño y le preguntamos que tal había sido el viaje. Te lo transcribo literalmente, Antón, nos dijo esto : ” Hasta Lérida moi ben, pero para non andar mirando o carallo do mapa que me fixeches, vimos un camión que tiña matrícula de Ourense e fomos todo o camiño pejadiños detrás del, e ese carallo metéunos en madrí “.
Cada vez que lo recordamos, nos partimos de risa.
Un beso palmeirán , Antón.