Crecen as pedras

avoa1X. Ricardo Losada. Quero compartir de novo con vós un fermoso comentario de Magdalena, neste caso a un interesante artigo de Fidel Vidal. Vai con Emma, a neta, coller amoras a Chacín, un lugar silencioso (máis a esa temperá hora da mañá) con moi boas vistas á ría de Arousa. De súpeto a nena dille: “Avoa, escoita”. “Que teño que escoitar?”, pregúntalle Magdalena. E a nena contesta: “O silencio, avoa, escoita o silencio”. Cando chegan á casa, mentres Magdalena fai confeite de amoras, o marido pregúntalle por que sorrí. Ela, ao tempo que lle chisca o ollo á neta, respóndelle: “Escoitaches algunha vez o son do silencio?”

Alguén dixo que cando nace un neno, nacen tamén dous pais. Eu engadiría: e catro avós. Cunha puntualización, os pais nacen, os avós renacen. Non o sei por experiencia persoal, pero dáme a impresión de que é certo ese tópico de que os avós volven ver o mundo cos ollos dun neno. O curioso da anécdota de Magdalena é que sucede xusto o contrario. É a nena a que ve o mundo cos ollos da avoa. Nese mesmo comentario Magdalena recoñece que vai con frecuencia a unha biblioteca pública e que “alí, co libro aberto e rodeada dun humano silencio, apéase do mundo”. Non teño ningunha dúbida de que Emma capta ese silencio lector na avoa cando camiñan collidas da man por Chacín. E que cando lle pregunta se escoita o silencio, máis que unha forma intelixente de ver o mundo, é a forma que ten a neta de dicirlle que a quere.

avoa2No artigo que Magdalena comenta, Fidel Vidal cita unha frase de Pascal Quignard. “Escribín este libro. Contemplei como crecen as pedras”. Magdalena, despois de contar o que lle pasou en Chacín con Emma, confirmando que os avós ven o mundo cos ollos dos netos, remata dicindo: “Quizais outro día eu e a neta vexamos crecer as pedras”, e Fidel revélalle que, para algún profundo lector, ese crecer das pedras de Quignard significa crecer o número de lápidas do cemiterio. Non sei quen é ese profundo lector, nin se ten razón, pero gústame pensar que nin a Magdalena nin a Emma lles satisfaría esa interpretación. Prefiro imaxinalas en Chacín vendo as pedras da costa mentres baixa a marea e, de súpeto, Emma dille a Magdalena: “Avoa, viches?” “Que teño que ver?”, responde Magdalena. E Emma: “As pedras, avoa, como crecen as pedras”.

8 comentarios en “Crecen as pedras

  1. Ese (nós) leva acento ¿ verdade ? Pois aplicádello mentalmente, xa conocedes as miñas inperfeccións ortográficas.
    Biquiños a todos

  2. Queridos, Gonzalo, Fidel, José Ricardo, Mari Carmen y demás compañeros de Barbantia: Como veo que la confitura de “amoras” a dado mucho de sí,( como la manga de Cantinflas) quedáis invitados a probarla. Será un placer disfrutar de una tertulia con personas tan talentosas. Para la introducción ya nos ha dado pie Fidel: hablaremos de como se ha ” ronsado” la iglesia de Palmeira, pero como anticipo diré que en un principio estaba en la aldea de Sampedro, por eso nuestro pueblo es San Pedro de Palmeira. “Si nos somos ronsadores/ de Riveira ven a rasa / si nos ronsámola iglesia/ vos, ronsástedela plasa”.
    Esto se lo cantábamos a los de Riveira cuando nos llamaban así.
    Y al profesor decirle que… eso de que Rianxo es mejor que palmeira, es discutible. Ya sé que contáis con el himno” Rianxeira” pero nosotros tenemos otro que es así: ” Con el sombrero en la mano/ a punto de aristocracia/ saludamos a Palmeira/ tierra de amor y de gracia/ Palmeira del alma mía/ Palmeira tierra de ensueño/ te quiero más que a mi vida / como a la Virgen del Carmen/ y de rodillas te digo/ que si tuviera dinero/ en lo alto del Castelo/ con letras de oro pondría un letrero/ diciendo:¡ tú, eres Palmeira, la más bonita del mundo entero !” Y prometo que si venís a probar la confitura, os la cantaré.
    Desde la piedra del Castelo, veremos crecer las piedras de la playa del Baluarte.
    Un biquiño para todos.

  3. Outra anécdota xenial, prezado Fidel!!!!! Estou comezando a
    crer que Palmeira merece ser considerado, (case) tanto como Rianxo, o
    mellor sitio do mundo.

  4. Non sei se o silencio absoluto é aterrador, pero creo que todos coincidimos
    en que é menos saboroso que o confeite de amoras de Magdalena. Vaia
    ghalopíns estamos feitos!

  5. Participo das pedras e non das lápidas nin das lapidacións por moi sesudo que sexa o intérprete lector de Quignard, como tamén comparto a estampa de ver crecer as pedras cando baixa a marea. E venme á memoria unha tenra historia que de cativo contaban sobre os “ronsadores” de Palmeira (Magdalena saberáa mellor ca min) que, co obxecto de distanciar un chisco a igrexa que estaba preto mar, decidiron darlle un empuxón. Como deixaran as boinas e os chapeus no chan que, durante o esforzo o vento levara cara atrás, decatáronse de que, en efecto, aumentara o espazo de separación, o que deu lugar a un gran alivio e alegría: “Isto vai!”
    Saudiña para todos e mellor se vai acompañada da confitura de Magdalena.

  6. Nunca probé la confitura de Magdalena. Pero nunca es tarde…Aunque si he de ser sicero, la saboreo cada vez que hace un comentario. Lástima de profesora!

  7. Hoy por la mañana, y sin abrir el ordenador, después de tomar mi acostumbrado descafeinado acompañado de dos tostadas con la confitura de moras y un zumo de naranja, bajé al piso inferior donde tengo la mayor parte de los libros de mi biblioteca. Llevo cerca de dos meses clasificando los cerca de 2000 libros que poseo. Este trabajo tan arduo pero al mismo tiempo tan gratificante, solamente puedo hacerlo cuando no tengo a Emma, los sábados. Porque ella se merece todo el tiempo de atención posible.
    Subí a la hora de hacer el almuerzo y después de comer y tomarme el segundo descafeinado del día y hacer los pertinentes trabajos caseros, vine al ordenador ( que aún permanecía en desunión con Fenosa) a tomarme esta vez sí, el café cargado de cafeína que suele servir Barbantia. El chute fue tan enérgico que me levanté para mirar si se me habían dilatado las pupilas. Esto, ya lo dejo en la incógnita.
    Gracias querido profesor, por las alusiones tan positivas. Cuándo venga mañana Emma, en lugar de la habitual lectura de cada día, haremos la de tu bonito artículo, estoy segura de que le gustará tanto como a mí me ha complacido.
    Para acabar diré que además de los libros colecciono sentimientos, y estos, también los clasifico, los de Barbantia gozáis de un lugar privilegiado en mi ánimo.
    Un beso.

  8. Está tan solicitado el “pincho” que nos conecta a Internet que apenas me dejan un lugar para leer detenidamente un artículo e insertar un comentario: como muy bien dices, la expresión de Emma es digna de una nieta de tal abuela.
    Emma escuchaba el silencio… Yo, en cambio, tengo la sensación de que el silencio absoluto tiene que ser aterrador. Como la niña, trataré de buscar la manera de escucharlo si alguna vez me topo con él.
    ¡Ah!, la confitura de “amoras” de Magdalena está para chuparse los dedos.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *