O pavo de Lobato

pavo1X. Ricardo Losada. Escribín unha novela ambientada en Rianxo, e tiña medo a algunhas reaccións. Sempre hai persoas que interpretan as ficcións como fotografías de feitos reais, e iso podía dar pé a rexoubes, ben ou mal intencionados. Non foi o caso. Demostrando unha gran madurez lectora, a crítica máis forte que me fixeron os rianxeiros foi que nunha escena ambientada en Noiteboa, os protagonistas cean pavo cando o típico en Rianxo é cear galo da casa. En canto mo dixeron, decateime de que tiñan razón, e quedei fondamente consternado. Non comprendía como, despois de tantas revisións da novela, non me decatara.

     Pero o outro día, falando co amigo Lobato, souben que a el non lle chamara a atención ese detalle porque nas noiteboas de Boqueixón, o seu concello natal, o habitual é comer pavo. Tranquilizoume un pouco, a verdade, porque así poderei defenderme dicindo que esa elección do pavo na cea de Nadal rianxeira non estivera determinada polas películas norteamericanas que vira na miña infancia, pois iso era o que máis me doía. Recordar que os Reis Magos me traían pistolas e estalos, aínda que tamén remitise á cultura norteamericana, parecíame lóxico, xa que realmente lles pedía pistolas e estalos, pero recordar que comía pavo en Noiteboa cando, en realidade, comía galo, ata eu o consideraba alta traizón pois indicaba unha profunda e ben asumida identificación cunha cultura allea.

galoAsí, non me estrañou que o día da conversa con Lobato soñase coa escena de Nadal que describo na novela, pero o protagonista principal, invitado na casa da rianxeira Helena, en vez de ser Alberte Hevia, era Xosé Manuel Lobato. E o pacífico Lobato púñase como un basilisco con Helena por ofrecerlle galo un día tan sinalado e, deseguido, discutían a berros sobre se eu debía darlles de comer pavo aos personaxes en Noiteboa pensando nos lectores universais (Lobato) ou darlles de comer galo pensando nos lectores rianxeiros (Helena). É un debate, sen dúbida, profundo, e só direi aquí o mesmo que dixen cando interrompín no soño a discusión entre Lobato e Helena. Que, como escritor, gustaríame que o vindeiro Nadal se vendese moito máis pavo en Rianxo que antes de ser publicada a miña novela.

6 comentarios en “O pavo de Lobato

  1. Yo también practiqué la guillotina con el tío SaM. Espero que sus herederos no se pongan en contacto con los del señor Guillotín y hagan hagan conmigo lo que tu abuela con el pollo. Le quito de inmediato la N de negligente que soy, y le pongo la M de magnánimo que le corresponde por dar a tanta gente pavo, con o sin moco.
    Soñar, también es vivir querido profesor, pero hagámoslo sin imitar a Segismundo. Soñemos con libertad.
    Un bico

  2. 1- Miña avoa mataba o galo na cociña coa ventá aberta, e un día, cando lle cortou o gañote, o galo saltou á rúa, camiñou uns vinte metros descabezado e foi morrer diante da porta dunha veciña. Sempre recordaba esa escena cando me falaban en clase do uso da guillotina na Revolución francesa. E creo que ría sen darme conta porque un día un profesor preguntoume por que me ría, tanta graza me facía a guillotina? Hoxe pregúntome (sígome rindo da escena) por que nos fan tanta graza escenas tan crueis.
    2- “Gallipavo” recórdame unha pregunta moi profunda de Platón. Por que nacen sempre elefantes e cocodrilos pero nunca eledrilos? Non indicaba iso que existían unha ideas puras, inmutables e eternas? E agora que o penso. Pode que a resposta a esa pregunta estea moi relacionada co interesantísimo debate que Fidel, Javier e Magdalena mantivestes sobre a fe.
    3. Son dos que desconfían dos soños dentro dun artigo ou dun relato. Agardo que este sexa unha excepción. Pero acepto o consello. Seguirei soñando.
    Apertas rianxeiras

  3. En mi casa se cenaba pollo. Lo recuerdo muy bien. Y lo recuerdo porque adoraba a mi abuela y, sin embargo, en esas fechas llegué a odiarla por ser ella la encargaba de sacrificar al animalito pegándole un tajo en el cuello. Lo hacía con tal rapidez y maestría que el pollo ni se enteraba y a mí también se me pasaba pronto el berrinche. Sólo una vez el animal se le escapó de las manos destrozando cuanto encontraba a su paso, mientras mi abuela corría tras él y yo rezaba para que no lograse darle alcance.

    Recuerdo una época más lejana en la que se cenaba bacalao con coliflor en la Nochebuena, dejando el pollo para el día de Navidad.

    La moda del pavo es bastante más reciente, pero se extendió con rapidez y pienso que el cine tuvo mucho que ver.

    En la actualidad en mi casa no se cena bacalao ni coliflor ni pavo: suele ser una cena bastante frugal, pero condimentada con paz armonía y una gran dosis de humor. Y amor, por supuesto.
    Que teñades fermosos sonos.

  4. Sei que na miña casa tamén se mataban galos, polos, conexos… pero non teño na memoria experiencia directa de velo. Cando eu era pequeno matábaos miña avoa, e supoño (sei) que non vía o ritual con ollos estéticos nin éticos, senón cos ollos da supervivencia e da festa que celebra esa supervivencia. Miña nai tenme dito que non era quen de matar galos ou polos, só conexos. Eu non sería quen de matar galos nin polos nin conexos… Pero non considero, por iso, que teña máis sensibilidade co mundo animal que elas. Aínda que agora intento non facelo, teño matado moscas sen ningún tipo de remorso.
    Xa que participei no libro sobre o Pico Sacro, creo que eu tamén me podo despedir
    cunhas apertas ilicinias

  5. ¡¡ Nunca acierto !! A veces hago apuestas conmigo misma y nunca doy en el blanco. Precisamente ayer me dije: Como los artículos de Barbantia “no son moco de pavo” y los del profesor son tan variopintos, a ver si acierto que tema tocará esta vez. Pues nada, ni siquiera al nombrar esa membrana carnosa de esa ave gallinácea, se me ocurrió que trataría del “gallipavo”. Pero a pesar de perder la apuesta, me siento bien, porque así puedo decir que el pavo se presta más para la navidad que el gallo por muy “corralero” que este sea. A mí, me pasó como a Lobato, ese detalle me pasó desapercibido, había tantos a los que prestar la máxima atención…
    En U.S.A. Se festeja tanto a ese animal de la carúncula, porque hubo una época en la cual había mucha escasez de alimentos y el pueblo estaba pasando mucha hambre a causa de la guerra, y un mes de Noviembre ( no recuerdo el día ) el tío San , llegó con un barco cargado de pavos. Desde esa fecha celebran el Día de Acción de Gracias.
    ¡¡ Ah !! el pavo siempre relleno en Navidad, tiene la carne muy seca y acompañándolo con un buen ron, unas almendras y uvas pasas entre otras, una delicia. Seguro que Helena y Alberte cuando lo estaban degustando se acordaron de aquellos versos de Samaniego : “Empeine con empeine compitieron,/ el choque repitieron,/y al golpe la erección del moro bravo/ vino a quedarse en un moco de pavo” ( El jardín de Venus a 1797 )
    Salud, querido profesor. A continuar soñando.

  6. Prezado X Ricardo

    Un pavo que antes de ser degolado era emborrachado, unha boa dose de coñac ruín e menuda melopea a do animal. A trompa dun pavo é un dos espectáculos máis impresionantes, digna da mellor escena de cine.
    Atención, na actualidade facer feliz a un pavo desta forma, pode ser considerado maltrato animal.
    Por certo, a novela está moi retellada e o éxito asegurado.
    Apertas ilicinias

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *