Gonzalo Trasbach. Enmeigada hora de medianoite. Fóra: luces, voces, berros, sonoras gargalladas. Dentro: sombras, silencio, o compasado alentar do corpo do teu amor. Po. Po namorado como cantaba o clásico. Voas alto e raso. Cruzas o ceo e o océano. Había un diminuto colibrí naquela estancia de Bos Aires. Fermoso paxaro. Nunca antes o viras en estado de liberdade. Marcelo franqueou as grandes ventás. Saíu. Perdeuse na azulada tarde bonaerense. Riquísimas fauna e flora naquel country onde fixemos noite, agora atravesando e desfilando polo teu lixeiro adormecemento.

Asomado á ampla fiestra aberta á profunda noite do verán. Apoiado no peitoril da antiga casa familiar: a túa nai descansaba, respiraba lentamente. Choraches: dúas bágoas abondaron para humedecerlle as mans resecas. Nai! Fóra: fluía clamorosa a corrente escura da noite. Alta parra e alto muro de pedra. Detrás: alto millo verde escuro alzando as súas flores cara ás estrelas, afastadas, indiferentes. Ao fondo: rumor de follas murmurando historias de amor. Aínda máis lonxe: o mar lambendo tenramente as  feridas da area da praia, á que chega arrastrándose a melodía dun regato. Amence: cabalga o soño acompañado da música do frautista nas portas da alba. Lémbraste de Syd Barret: fillo da luz e das sombras. Coma ti, que acariñas as engurras do rostro materno antes de durmires. Sususssfffigths, ssusussssu, ssffuss…