Francisco Ant. Vidal Blanco. A cousa foi que unha formiga que andaría pensan-do nas súas cousas e non sabía onde se metía, invadiu o apousento legal da Dama de Elxe e fixo saltar todas as alarmas. E todo porque a un inglés que andaba de visita polo Museo Nacional de Arqueolo-xía lle deu por poñer unhas gafas para ver de cerca, co fin de apreciar algún deses detalles que só lle interesan ós curiosos, e alí a estaba, unha formiga milimétrica paseando pola fronte da Dama, luxándoa e envilecéndoa. Non tiña máis ca sacar esa arma de demostración masiva que todos levamos no peto para retratala e que estalase o conflito, para que todos visen ó intruso insecto e se preguntasen se quen tal permite e digno de seguir tendo a custodia legal da ilicitana.
O certo é que o da formiga foi a desculpa, porque a discrepancia vén de vello. Xa nunca os ilicitanos estiveron contentos co trato que lle daban a tan preclara señora, desde que tras o seu achádego o dono das terras onde se atopou a quixo para el só e púxoa de adorno no seu salón, para goce de visitas e invitados selectos, ata que tras a presión popular viuse obrigado a expoñela no balcón da súa casa a fin de que todos os veciños visen e coñecesen a quen se acababa de converter na primeira dama de Elxe. Logo andaron con ela dun lado para outro ata que un franchute moi avisado, negociou na clandestinidade para que a mercase o Museo do Louvre. E habería que agardar á Segunda Guerra Mundial, cando por arte de non se sabe que, cos nazis en París e os franceses en Vichí, se negociase a súa recuperación a cambio de varias obras compensatorias propiedade do Patrimonio Nacional, para instalala en Madrid. Pero os ilicitanos, que nunca renunciaron a esta filla predilecta que o Museo Nacional de Arqueoloxía tomou baixo a súa custodia, reclamaron acotío os dereitos de paternidade, e só nalgunha ocasión se lle permitiu levala a pasar uns días con eles, unha especie de cesión temporal, con permiso do titor legal.Aínda houbo de sufrir a boa Dama o desprezo dun americano que lle quixo quitar mérito dicindo que non era máis ca unha mala copia, cando os restos de policromía indicaban unha antigüidade que se remonta a varios séculos antes de Cristo.
E agora unha formiga que non sabía por onde andaba, que se colou por unha bandexa de sales contra a humidade (vaia cousa rara para unha formiga dulceira), no mes máis caloroso e seco do ano, vai e pon en conflito ás dúas partes en litixio pola custodia da señora. Toda unha aventura que para as formigas acabou cun químico bombardeo de destrución masiva, e os mesmos parlamentarios que preguntaron por que estaba o animaliño alí e non nunha bandexa de azucre, deberán preguntar agora polos nocivos efectos colaterais que os mortíferos insecticidas poden causar na delicada pel da Dama.
Unha fermosa historia. Gracias, viciña, pola túa aportación.
Querido Francisco; el pasado enero visitamos nosotros a la Dama ibero-fenicia, fue una visita muy interesante. No sé por qué, me la imaginaba más grande, mide 56 centímetros pero, a pesar de eso, me impresionó. Pero pasando a lo que nos compete, mi razonamiento sobre la “formiga dulceira” es este:¡ Se escapó!, la hormiga se escapó del Palmeral donde podía gozar de ese melifluo dulzor de los dátiles de esas 200.000 palmeras donde el “picudo”amenaza con acabar con la datilera desde el 2005. Se tuvieron que sacrificar más de 30. 000 palmeras y parece ser que la Universidad de Elche está tratando de eliminarlo. Para mi entender, que la hormiga pretendiendo defender su despensa, fue a pedir auxilio a la gran Dama al ver que los universitarios no podrán acabar por sí solos con tal bicho, más que amenazador, ejecutor de ese fruto tan proteico y delicioso. “A formiga dulceira” como todas ellas, a pesar de su pequeñísimo tamaño es muy inteligente y supo adonde dirigirse. Allí llamaría la atención de los señores parlamentarios ( aunque estos pretendieran otra cosa diferente a la defensa de la Dama por la que el gabacho pagó el equivalente a 30 euros por llevarla para El Louvre ) y así, a ver si El Palmeral, como Patrimonio de la Humanidad, gracias a ella y a su protectora Dama, se libran de esa picuda que tanto pica y nos deja ( no solo a la marabunta) sino también a nosotros disfrutar de ese “bocata di cardinale”
Biquiños desde a nosa terra, Francisco.