A aldea mal dita

Foto: Manuel Gago
Foto: Manuel Gago

X. Ricardo Losada. Estes días anda un investigador pola aldea de Abuín, en Rianxo, intentando captar voces de mortos cunha gravadora. Xa o fixo noutros lugares do mundo. Escolleu Abuín porque se coñece como a aldea maldita pois foi abandonada hai varios séculos polos veciños, convencidos de que unha maldición caera sobre eles tras acaecer numerosas mortes en pouco tempo. Hai, por suposto, explicacións máis científicas, como que esas mortes foron provocadas pola peste. Non sei quen ten razón, pero as dúas explicacións son sorprendentes. Pouco medo lles tiñan eses veciños ás maldicións ou á peste se acabaron construíndo as novas vivendas a tan poucos metros.

     Cando hai anos lin por primeira vez esa historia no libro das festas de Gudalupe, adoitaba correr por Abuín sen saber que era unha aldea maldita. Ao día seguinte xa non puiden evitar pór o oído con máis atención, e percibín con total claridade os típicos sons, como dunha persoa que agoniza e lle falta o alento, que saen nas películas de mortos. O primeiro que pensei foi que a miña mente que se deixara influenciar pola lectura do artigo. Así que, reflexivo como son, analicei en máis profundidade aqueles estraños sons para chegar á conclusión de que non procedían de morto ningún, senón de un vivo, agonizante, iso si, pero vivo. Entrara en Abuín polo sur, e acababa de subir acelerado, supoño que pola angustia da maldición, unha pronunciada costa. Simplemente arquexaba con gran intensidade.

Foto: Manuel Gago
Foto: Manuel Gago

     Non tomedes o parágrafo anterior como unha alegoría. Non estou intentado dicir que as investigacións psicofónicas que están facendo en Abuín vaian rematar nun resultado semellante. Pouco importa se hai ou non  voces de mortos. O importante é o que crea a xente. De feito, se eu fose alcalde de Rianxo faría o que fixo o presidente de Islandia. Contratou uns auditores privados para analizar as contas do país, e díxolles que se a auditoría saía desfavorable aos intereses do seu goberno, pagaríalle x, pero se saía favorable, 100x. Saíu, claro, o que o sentido común dicía que tiña que saír, por moito que a lóxica financeira teimase en que o país estaba en bancarrota. Do mesmo xeito, xa que a Rianxo lle convén que os mortos falen en Abuín, o alcalde debera negociar á islandesa co investigador. O turismo aumentaría moito, pero moito, e Rianxo pasaría á historia por ser o primeiro lugar do mundo no que os defensores da ciencia e da superstición se puxeron de acordo. Con tantos turistas por alí oíndo voces (porque as oirían), ninguén podería negar que Abuín é unha aldea maldita.

2 comentarios en “A aldea mal dita

  1. Buenos días profesor; antes de marcharme voy a contarte lo que a mí me pasó en tierra extraña. Cuando me marché de nuestro terruño, el primer trabajo que encontré fue en un hotel. Empecé a trabajar en la lavandería y yo era la única que desempeñaba ese trabajo, por tanto estaba yo solita en aquella lavandería lúgubre y tenebrosa. Te la describo: Estaba en el sótano del hotel, dos pisos bajo tierra, por tanto sin luz del exterior. Había una gran lavadora industrial pero decimonónica, una centrifugadora ídem que hacía un ruido infernal, una plancha de rulos por donde se metían las sábanas y salían planchadas por el otro lado y cuatro cestones de láminas anchas de esas que hacen los cesteros, dos para continente de sábanas y otras dos para las toallas, el suelo era de tierra. Yo estaba encantada allí porque era la dueña y señora de aquel tétrico lugar. Mientras la vetusta lavadora revolvía en sus tripas las blancas sábanas, yo planchaba acompañada de la radio. Pero, notaba algo en las chicas que hacían las habitaciones cuando a las tres de la tarde ( salíamos a las cuatro) acababan su faena y venían a doblar las sábanas lavadas que yo tenía que planchar al día siguiente. Cuchicheaban entre sí y un día me preguntaron si había escuchado algún ruido extraño en la “bugadería”. Le dije que los ruidos atronadores eran los que provocaba la horrorosa centrifugadora y a veces la radio por falta de cobertura. Y como seguían bisbiseando y riéndose, les pregunté que pasaba. Me contaron que allí había trabajado muchos años una señora y que un día le dio un infarto y la habían encontrado horas más tarde muerta encima de la plancha. Desde entonces nadie quería trabajar allí porque se escuchaban sonidos muy raros. A mí, ya me había parecido raro que estuviese vacante esa plaza porque era mucho mejor que estar en las habitaciones. Suerte que tiene una de no ser miedosa. Me propuse saber de donde provenían esos ruidos que yo todavía no había escuchado y durante unos días la radio enmudeció por mi propia voluntad. El primer y el segundo día no oí nada en absoluto, y el tercero escuché algo parecido a lo que las chicas me habían comentado. Un carraspeo. ( según ellas era un tic que tenía la desaparecida en cuestión) Paré también a la vieja lavadora y aguardé. Al poco rato sentí nuevamente ese “gggii” me acerqué a las canastas de la ropa que era de donde salía aquél “gggii” y… ete aquí , que los cestones al estar al lado de la plancha, con el calor de la misma, dilataban las láminas de rafia y hacían ruido a modo de carraspeo. Yo creo que la finada había aprendido inconscientemente de los cestones ese ruidito gutural. Al cabo de un tiempo me salió el trabajo definitivo en el que estuve 17 años y pude disfrutar del aire y el sol. Nunca les expliqué de donde salía el “gggii” y en aquella lavandería continuó el misterio de la cacofonía.
    Un besazo querido profesor, a ver si en tu próximo artículo vuelves a darme pie para otra historia. Muy interesante esa “Aldea maldita”.

    1. Curiosa historia, case traxicómica. E cos teus irónicos subliñados aínda
      gaña moito máis.
      Agrádame moito que os meus artigos dean pé a que recordes historias persoais. Ler, ao fin e ao cabo, é un diálogo.
      Apertas rianxeiras

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *