A Venus birolla

venus
Matalobos

Francisco Ant. Vidal Blanco. Que Venus fose birolla -que o era- non lle quita méritos ós seus encantos e beleza sempre moi por encima de tan cativo defectiño, tanto así que agora mesmo, facendo memoria, non lembro nin un só retrato seu, pintura ou escultura en que se represente con esa sombra estrábica. Poucos ou ningún retratista ousou marcar tal cousa aínda sabendo que ata a máis pura beleza ha de ter sempre un pequeno «pero» que a humaniza.

Quen nos dá noticia desta mirada desviada é Ovidio, tomándoa case de pasada, posiblemente facéndose eco dunhas palabras previamente escritas por Varrón, pero ditas con tanta cautela e sen darlle maior importancia, que nunca nos fixamos nelas, tal vez porque o todo evita o detalle, como soe pasar cando algo nos gusta, que non nos paramos a ver as pequenas eivas que á fin tamén forman parte do conxunto, e deixámoslle ós malalinguas que sempre han de sacarlle punta ó lapis das insidias, as maledicencias con que resaltar as tachas, por pequenas que sexan. Precisamente, o bonito do namoramento é que do ser amado todo son flores e ningunha espiña, anque baixo ese manto do amor sempre se agocha, por moi leve que sexa, certa dose de desconfianza e inseguridade, como moi ben sabemos da deusa da beleza, cando con eses ollos que miraban a distintos sitios, observaba ó esposo e non despistaba ó amante, con un ollo sorría e co outro asexaba, con un amaba e co outro desconfiaba, sempre esa dualidade tan humana e tan precavida da que nos falan os mitos, e malamente aprendemos que en verdade, ser birollo, máis ca un defecto pode ser unha virtude, dependendo de como se use a tal condición.

Venus do espelloVer e estar aviso é algo que se bota moito de menos tanto nos namorados convencidos coma nos idealistas acérrimos que só ven o que lles interesa e poucas veces os outros detalles menos consecuentes coa súa maneira de pensar. En tantas ocasións, baixo a mala influencia dos propagandistas que nos acortinan impedindo a visión da ampla paisaxe que se abre tras as fiestras, acabamos demonizando a uns e endiosando ó contrario segundo sexa a opinión reinante, aceptando como palabra evanxélica o bombardeo televisivo ou radiofónico de proclamas polas que acabamos tendo por beleza indiscutible un envoltorio de sedas e xoias que tapan a decrepitude. Os xuízos de opinión sempre corren o risco dese nesgo, dese algo que na vez de corrixir o ollo malo lévao a tal punto de estrabismo que o volve chosco, para que só vexa a metade do que hai que ver, e igual ca nos concursos de beleza, córrese o risco de ser inxustos e poñer defectos a quen non os ten ou enxalzar a quen non o merece para xustificar as decisións máis arroutadas ou menos idóneas.

O mesmo Paris, cando lles botou a mazá da discordia ás tres belezas do Olimpo, fixo que as non elixidas ficasen coa mosca detrás da orella, mentres a elixida primeira «miss universo» da historia con tan inxusto proceder, querendo agradecer a escolla fomentou o que viría a ser a causa do maior desastre bélico de que nos dá conta a literatura, e que as outras divindades alongaron innecesariamente para sufrimento de gregos e troianos e destrución da cidade.

Paris tal vez tomou demasiado á lixeira o seu xuízo, sendo os litigantes seres tan vingativos, testáns e endeusados como eran.

3 comentarios en “A Venus birolla

  1. Grazas Magdalena e Carme polos vosos atentos comentarios. Xa vedes que hoxe si entrei no café. Pero insisto no dito estoutro día, un non está a todo e pido desculpas polas moitas veces que semello alleo ó mundo.

  2. Querido Francisco:

    Tienes mucha razón en eso de “pequeno “pero” que a humaniza”.

    Siempre me dieron miedo las personas psicológicamente perfectas. En cuanto al físico: en mis tiempos de estudiante conocí a una chica que era la viva imagen de Venus (sin estrabismo). ¿Sabes con qué sobrenombre la bautizaron?: “Antoñita la Estática”. Puedes sacar conclusiones…

    Conozco a bisojos con un cierto encanto que posiblemente no tendrían si no lo fuesen. Lo malo es que su estrabismo en ocasiones les crea problemas, como el que le ocurrió al hijo de una amiga en la barra de un bar: la persona que tenía enfrente –del mismo sexo- creyó que se le estaba insinuando con la mirada y faltó poco para que le partiese la cara.

    Nunca me había parado a pensar que el Juicio de Paris fuese el inicio de los certámenes de belleza.

    Magnífico tu artículo: didáctico y con un humor un tanto ácido. Creo que se puede aplicar muy bien al momento que estamos viviendo. Y me encanta la historia contada por Magdalena: en ella no cabe eso de que “el amor es ciego”. Es amor verdadero.

    Me alegra haberte leído. No conocía ese “defecto” de Venus y creo que desde ahora mi
    simpatía por la diosa ha aumentado.

    Este artículo deberían leerlo todos los bizcos. Pero con los dos ojos.

    Moi boas noites, paisano.

  3. Querido Francisco; mi intención era la de contestarte ayer pero, sufrí un pequeño percance doméstico y tuve que posponerlo para hoy. Y aquí estoy al pie del cañón. Me ha gustado el tema porque me viene muy bien para contarte algo relacionado con los defectos físicos, y dejaré en punto y aparte lo de los bombardeos televisivos y radiofónicos que tanto nos atañen pero cansan.
    Hace muchos años, tantos, que yo era una niña de nueve u ocho , estando en la romería de san Ramón de Bealo tus abuelos paternos, los míos ( maternos ) y yo, después de oír misa y pedirle al santo lo pertinente, extendimos los manteles en el verde prado, ( bastante más verde y extenso que hoy en día ) y pusimos las viandas que ocupaban las fiambreras en el rectángulo de cuadros azules y blancos para disfrutar de la ocasión. Cuando estábamos gozando del picnic pasó por nuestro lado una pareja conocida de todos nosotros a la cual invitamos a compartir la comida campestre, pero los enamorados después de dar las gracias a nuestros abuelos no aceptaron, y cogidos de la mano se marcharon. Mi fijé que la belleza de la chica era notable a pesar de una cojera importante que acusaba. No recuerdo si fue tu abuela Benita o mi abuela Encarnación que contó lo siguiente: – “Cuando el chico comunicó a su familia que tenía relaciones con esa muchacha, su madre le contestó que a pesar del defecto físico que ella tenía, le felicitaba, porque era muy buena gente. Él, sorprendido le preguntó a la madre qué defecto era ese, que él no había captado. La madre le habló de su condición de coja, y él, dicen, que abriendo desmesuradamente los ojos, le contestó a su madre que una de las cosas que más le habían gustado de ella, era su forma de andar tan sexy .
    Besiños, querido Francisco.

Deixa una resposta a Francisco Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *