Gonzalo Trasbach. Viviron un ano moi produtivo os Rolling Stones en 1967. Abrírono co fabuloso e infravalorado “Between the Bottons” e culminárono con “Their Satanic Majesties Request”, álbum que viu a luz un 8 de decembro de fai agora 50 anos. Con motivo da celebración deste aniversario acaba de pórse á venda unha nova edición consistente nun vinilo de 180 gramos en estéreo e outro en mono, amén de dous súper coidados CDs (un en estéreo e outro en mono).

Os comentarios da crítica sobre esta produción estoniana, a última na que Brian Jones tivo o mando e a dirección da obra, estiveron marcados pola forza dos vellos tópicos: o disco foi un fracaso porque os londinienses afastáronse do raxo do blues para tirarse nos brazos dos efluvios hippies e psicodélicos. En consecuencia, o disco non ten máis valor que ser unha tentativa de resposta ao “Sgt. Pepper´s” dos Beatles. E para cerrar o círculo de manidas paridas só destacan dúas cancións, as que máis éxito comercial tiveron no seu tempo: She´s a Raibow e 2000 Light Years From Home. Parece necesario subliñar que baixo estes comentarios latexa o antigo e falso dilema, só alimentado polos tabloides, que recibían con gusto as indicacións do seu mánager, Andrew L. Oldham, e do cal os dous grupos sacaron os seus respectivos réditos: Rolling vs Beatles. Como detalle, lembrar que Lennon e McCartney regaláronlles unha potente canción nos seus comezos: I Wanna Be Your Man. Os dous de Liverpool tamén estaban nos coros de We Love You, aquela magnífica melodía con sons e ruídos de portas das cadeas.

Pero ademais pon sobre a mesa que este país, coma outras cousas máis, descubriu tarde as súas satánicas maxestades. Fíxoo cando estas xa eran as raíñas do circo do rock e do blues e cando ao mesmo tempo unha boa parte dos seus fans xa estaba rendida a esa especie de aureola de “malotes” (canallas, folladores e consumidores de drogas) que os envolvía, sobre todo ao tándem Jagger-Richards. E porén, o disco é unha xoia. Ten un temperamento alegre e fantástico. Un nervio que nos guía a través da néboa cara a un bosque resoante, ateigado de sons orquestrais, un bosque que é en si mesmo máxico e psicodélico.

Arranca o álbum con Sing This All Together, unha canción onde se escoitan ecos do mundo sonoro marroquí, influencia introducida por Brian Jones. Nos coros deste tema aparecen John Lennon e Paul McCartney. Continúa con Citadel, onde se nota un pouco máis de rock tipicamente stoniano, aínda que a voz de Jagger, que talvez nunca resultou tan brillante e espontánea coma neste traballo, está como en modo psicodelia. A guitarra de Richards, xunto co mellotron de Brian, crean as texturas ácidas sobre as que se sostén unha letra inspirada en Metrópolis, o afamado filme de Fritz Lange.

In Another Land é unha viaxe alucinada con todas as da lei. Acreditada ao baixista Bill Wyman, quen escribiu a letra e pon unha voz con toques robóticos. Xusto ás portas do tema que máis éxito acadou, hai unha delirante e fantástica travesía de máis de sete minutos por unha paraxe completamente descacharrante: Sing This All Together (See What Happens). A excelente e exitosa She´s a Rainbow abre a cara B do antigo vinilo. Nesta canción, dos arranxos encargouse John Paul Jones, futuro baixista de Led Zeppelin. A lenda di que Steve Marriot e Ronie Lane (Small Faces) aportaron guitarras e coros, diante da falta de interese polo tema que amosaron os dous capos principais do quinteto londiniense.

Aínda que Ian Stewart e Nick Hopkins levaron o peso dos teclados, este sexto álbum dos Stones é a obra por antonomasia de Brian Jones (un dos músicos máis menosprezado da súa xeración), quen experimentou cunha ampla gama de instrumentos. Despois desta aposta, o grupo retornou á senda do blues-rock-country, tal como se comprobou en “Beggar´s Banquet” (1968), obra mestra na que Brian só exerceu de comparsa. Isto foi pouco antes de que o chimparan do grupo pola súa constante relación coas sustancias tóxicas e cando a morte xa andaba labrando a piscina na que aparecería afogado na madrugada dun tres de xullo de 1969. <Non sexades moi severos comigo>, deixou escrito coma epitafio na lápida da súa tumba.