Cándidos

vixiaX. Ricardo Losada. Leo unha entrevista con Nacho Vegas, cantautor asturiano de 43 anos, e detecto o que a min me parece un erro de perspectiva moi habitual. Tras preguntarlle o periodista por unha experiencia cultural que cambiase a súa vida, responde: “Como a tanta xente, ler O gardián entre o centeo. Fíxeno aos 14, 15, 16 e 17 anos, e un amigo e eu falabamos como Holden Cauldfield. Que bobos éramos. Pero foi bonito”. Paréceme falso e perigoso dicir que aqueles dous adolescentes fosen bobos por identificárense ata ese punto con Holden Cauldfield. Falso, porque se unha persoa de 15 anos se comporta como unha de corenta, máis que un adolescente, é un vello prematuro. Perigoso porque a maioría dos descubrimentos e grandes inventos da humanidade fixéronse antes dos 30 anos por persoas que na inmensa maioría dos casos tiñan unha mentalidade máis adolescente que madura, e a quen os adultos chamaban bobos.

     Non coñezo a Nacho Vegas, pero si a moitos adultos que pensan coma el. E podo asegurar que son bastante máis bobas as cousas que fan agora que as que facían de adolescentes. Ao fin e ao cabo, os adolescentes identificáronse con Holden Caulfield por decisión propia, porque lles gustou o libro e porque as súas accións lles pareceron poéticas e liberadoras. A maioría dos adultos identifícanse cun modelo traballador/ consumidor/contribuínte que é bastante máis patético e imposto por outros que o de Holden Caulfield. O escritor Jim Tully decidiu irse ao 15 anos da casa a vagabundear por EEUU porque lle parecía preferible esa vida a ter que traballar, por nacer nunha clase social determinada, doce horas diarias nunhas condicións infernais:nacho “Ningún daqueles homes tristes, miserables e destrozados baixo o peso da roda do traballo, ningunha daquelas mulleres cos nervios de punta, exhaustas ata o punto de non poder sequera mirar as estrelas, vivirían no país da ilusión ao que me dirixía eu”. Recoñezo que non lle recomendaría ese tipo de vida a un fillo ou a un alumno, pero, desde logo, non lle chamaría bobo ao adolescente Jim Tully.

     Hai pouco fixéronlles en EEUU unha enquisa a vellos multimillonarios coa pregunta: de que se arrepinte da súa vida? A inmensa maioría contestou o mesmo: traballar demasiado e non dedicarlle máis tempo á familia e, sobre todo, a si mesmos. Son bastante escéptico sobre as conclusións deste tipo de enquisas, pero creo que, neste caso, reflicten unha verdade profunda. “Caín na trampa do Sistema entre os 20 e os 80 anos”, gústame pensar que dirían eses multimillonarios, “traguei ese conto de que para ser feliz hai que ter máis e máis cartos. Que bobo era. E non foi nada bonito”.

7 comentarios en “Cándidos

  1. ¡ Así que tengo la penúltima palabra ! vale, entonces osaré contestar a tu pregunta a ver si consigo salir airosa: OSARÍA – AIROSA .
    ¿ Si es un diálogo socrático ? Fidel, podría sentarse con cualquiera y saldría siempre bien parado; SE ES O NO SE ES, y Fidel lo es. A mí, en cambio, ARTE LETRA, y números… si fueran sobornables y pudieran comprarse, pero… SOBORNOS SON ROBOS.
    Bueno, he utilizado, ya que me has dado permiso, la penúltima palabra, (no servirá de precedente). Deseo que te hayan gustado los anagramas y palíndromos. Puedes ir anotando, tengo para dar y tomar.
    Besiños palmeiráns.

  2. Coincido contigo, paideleo. Para sentar a cabeza sempre hai tempo. A min gústame moito esa frase que di Para atoparse, antes hai que perderse. E tamén coñezo algún caso (non moitos) de pais que animaron aos fillos a perderse e non sentar a cabeza. Pero todos eran pais con posibles, e sabían que os fillos balanceaban con rede. Ata niso funciona a loita de clases.
    Saúdos

  3. Tes razón, Magdalena, entroume a vea filosófica, a deformación profesional
    a veces pódeme. Pero sempre que sexa para un diálogo socrático, benvida sexa. Agora
    ben (prepárate!): como o diálogo socrático nunca acaba con ningunha argumentación, esta vez (e que non sirva de precedente) a penúltima palabra será a túa (ou a de Emma, tanto monta monta tanto).
    Bicos rianxeiros
    P.D. Tanto monta monta tanto. Aproveito para saudar o delicioso diálogo que
    mantedes ti e Fidel a conta de palíndromos e demais xogos verbais. Por certo,
    tamén ese é un diálogo socrático?

  4. Eu coñecín muita xente coma Jim Tully: adolescentes que antes de decidirse por estudar ou empezar a traballar, collen a mochila e botan a andar por eses mundos un ano ou dous.
    Penso que é un bo costume que non se dá neste país.
    Sempre hai tempo para sentar a cabeza.

  5. Ante todo, gracias por la invitación a la presentación del libro de Antón; allí estaré Dios mediante. Gracias, profesor.
    A la pregunta de qué si creía que Emma y yo nos reíamos de lo mismo, me has hecho cavilar. Te ha salido la vena filosófica. Pero después de meterme en la piel retórica de Callicles contestando a Sócrates, te diré que sí, nos reíamos las dos del mismo señor que al llevarse un porrazo y aterrizar en el suelo, se puso a cantar, pero… no exactamente. Mi satisfacción fue mayor que la de mi nieta, porque, aunque el motivo de la hilaridad era el mismo, al ver a ella tan ufana , repito, mi satisfacción comparada con la de la niña, se duplicaba. ¿ Qué te parece ?
    Sé que he cometido un tremendo desliz y que tú acabarás con mi argumentación por entrar en tu dialéctica socrática, pero, soy así de valiente.
    Besiños palmeiráns.

  6. Máis que curar a tontería co tempo, eu creo que cambiamos de tontería, e non precisamente para mellor. Por riba, tendemos a ver aos nenos e aos adolescentes como adultos incompletos, e non como o que realmente son: nenos e adolescentes completos. Tiven miles de alumnos ao longo da miña vida e, como persoas (outra cousa é que estudasen máis ou menos), non teño queixa de ningún. Cando escoito iso de que “os mozos de agora comparados cos de antes…” sempre penso que os adolescentes incompletos somos os adultos.
    Respecto ás pequenas cousas da vida, completamente de acordo. E sei que non o dis para quedar ben, como ben demostra todo o que escribes e esta nova marabillosa anécdota que compartes cos lectores deste café. Eu tamén rin con vós. Por certo, cres que Emma e ti riades polo mesmo?
    Ao falar das pequenas cousas, acordeime da escritora italiana Natalia Ginzsburg. Creo que che gustará (se xa non che gustou).
    O xoves 21 de decembro Antón Riveiro Coello presenta o seu último libro, A sombra dos bonsáis, en Boiro. Agardo verte alí e, se non podes ir, disfruta o libro. Moi recomendable. O noso común amigo nunca decepciona.
    Apertas rianxeiras

  7. Querido profesor; siento no saber como hablaba Holden Cauldfield porque no le leído el libro de J. D. Salinger, pero, yo creo que en nuestra juventud siempre hemos querido imitar a alguien. Cuando pensamos que estamos por debajo de quien creemos que es un ser excepcional, nos agrada satisfacer nuestra fantasía poniéndonos a su nivel fabulando las mil y unas, pero, la tontería con el tiempo se cura.
    No me extraña que los viejos millonarios llegasen a esa conclusión. La mayoría de la gente “rica” por llegar a poseer lo que han alcanzado, han dejado de ser medianamente felices; ha podido más su usura que la necesidad de ser interiormente privilegiado disfrutando de las pequeñas cosas de la vida.
    Hoy,después de comer, mientras esperábamos a que mi nuera viniera a buscar a Emma, nos pusimos las dos a jugar con un globo. El juego consistía en darle una fuerte palmada y tratar de que la otra no pudiera cogerlo. En uno de los golpes, Emma, en lugar de dar la palmada al rosado globo, acertó de lleno con el rojo y barrigudo Papá Noel que estaba acomodado en el librero del pasillo. Cayó del mueble y con el golpe se le accionó el botón con el que se pone en movimiento y al llegar al suelo empezó a cantar el “Jingle Bells” y a mover su voluminosa panza. Emma, con la risa se retorcía y yo, lloré de ídem al ver de aquella guisa al Señor del Polo Norte.
    Estas nimiedades, querido profesor, son las que nos hacen felices. El dinero es muy necesario, pero no es lo esencial. Estoy muy de acuerdo contigo.
    Algunos piensan lo contrario; son unos cabezas cuadradas, por eso se niegan en redondo.
    Besiños, querido profesor.

Deixa una resposta a paideleo Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *