A medida do tempo

campaAntón Riveiro Coello. Nestes días pasa-dos de Nadal volvemos á casa e botamos de menos os que xa non están, que a cada volta son máis numerosos. Esta falta convoca en nós unha saudade que se multiplica con certas rutinas do pasado e con eses progra-mas de televisión que, nunha especie de déjà vu, fomentan a idea de que o tempo só é unha construción da nosa mente. Mais non. O tempo pasa dun xeito inexorable e non parece deixar respiro, nin tan sequera no Nadal. Na miña vila de nacenza, por exemplo, son as campás da igrexa vella as que se encargan de pautar o tempo. No seu son de cobre son moitos os veciños e familiares que caeron, mesmo en datas coma estas, que non son boas para morrer. Pero no almanaque das campás non hai festivos; todos son días soltos, aptos para seguir devorando xeracións. De calquera xeito, tampouco hai que obsesionarse e convén abstraerse da música deste metrónomo que come os días e nos fai ser conscientes da nosa existencia fuxidía. O mellor é concentrarse na vida e gozala, compartir coa familia e os amigos o tempo que queda, sexa moito ou pouco, algo que, por sorte, non podemos saber. Ou si, como o caso dun meu amigo que teima na idea de ser o meu biógrafo cando eu morra. O curioso desa vontade é que este amigo, de quen non dubido da súa capacidade intelectual para ordenar a miña vida, lévame media ducia de anos, polo que é doado deducir que el ten a clara intención de me sobrevivir. Non quero tirarlle esa ilusión, pero, como é de supor, procurarei retrasar a encomenda deste traballo o máximo posible. Dalgún xeito, a súa intención fai que lembre as palabras que a tía dun amigo sempre lle dicía, toda seria, ao seu marido: “cando un dos dous morra, eu marcho para Madrid”. Como así foi.

2 comentarios en “A medida do tempo

  1. Querida Magdalena: moi boa esa anécdota. A miña avoa materna tamén tiña un toque hipocondríaco e, dende que eu era un rapaz, sempre se estivo despedindo de min: “Ai, Antoniño, xa non sei se nos volveremos ver”. Esa despedida durou máis de corenta anos e as campás tiveron que agardar por ela até que fixo case os 97 anos. Xa se sabe: “muller doente, muller para sempre”. En fin, que o Café alégrase da volta da súa clienta máis “bebedora”. Bicos

  2. Querido Antón; aquí tenéis de vuelta a la pesada Magdalena que ni siquiera durante esos días de asueto se olvidó de tomar ese café cargadito en Barbantia. A pesar de ese sonido de cobre que tú tan bien describes y que pone un toque melancólico al texto, te diré que me has hecho reír con esa anécdota y ese final tan ocurrente. Pero antes de pasar a la anécdota te diré que las de Palmeira, en esos siete días de ausencia tampoco se acordaron que aún estábamos en Navidad y sonaron SIETE veces para devorar a vecinos que por su edad – excepto uno – empezaban a disfrutar de su merecida jubilación. El júbilo en ese almanaque de la vida, se truncó.
    Y pasando a la anécdota voy a contarte una a la inversa : Mi abuela era hipocondríaca y la pobre siempre se estaba muriendo, – nosotros sabíamos que no era así – pero ella siempre decía que no saldría de aquella noche, por tanto, las nuestras, la mayoría de las veces las pasábamos en vela. Mi abuelo estaba como un roble, y siempre le decía: “Encarnación, tí vasme a levar a mín por diante” Y eso la enfurecía tanto que no nos quedaba otro remedio que llamar al santo de don Manolo Torres -nuestro médico de cabecera- y aquél día, o noche, ya sanaba con su presencia. El cobre de las campanas tañeron diez años antes por mi abuelo. Hay un refrán que dice: “Vai corre corre, e queda morre morre. Por tanto, ese biógrafo en perspectiva ( y sin referirme a la salud pero sí a los años ) que continúe con su profesión. Nuestro, solo es el presente.
    Y acabo. Aún no he leído tu libro – que tan merecidamente lo gané, y lo digo muy seriamente – cuando lo haga, te haré sabedor de ello.
    Besiños palmeiráns.
    P.D. Cuidado, he venido con ganas de escribir. ¡Ah! y si la tía de tu amigo aún continua dando guerra por Madrid, saludos también para ella.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *