Francisco Ant. Vidal Blanco. Ese sentimento de orgullo por algo ben feito, acadado ou posuído que nos diferenza dos demais é o que nos leva a estampar a nosa sinatura, a poñer unha marca para deixar constancia do logro. Meu bisavó asinou un moble que gardamos na casa paterna como algo único. Algúns artistas foron máis lonxe, chegando a retratarse dentro da obra, desde o Mestre Mateo (se é certo que é el e non o monarca que lle pagou) ó pé do Pórtico da Gloria, Velázquez e familia no portal de Belén ou o Greco e o seu fillo no enterro do conde de Orgaz. Os quintos de todos os reemprazos deixaron o seu nome nos muros do cuartel e os peregrinos a Compostela que entraban pola Coruña estampaban a súa marca nunha laxe preto da torre de Hércules. Tamén os presos teñen por costume tatuar nos seus corpos un signo identitario do seu paso pola cadea, como as mafias da trata de mulleres marcan ás súas secuestradas, igual que os vaqueiros marcan as reses e os pastores as ovellas.
Pero non todas as persoas poden marcar o seu traballo ou as súas cousas para sempre. Estou pensando nos médicos, de quen se valora máis o seu labor se non deixan marca. Ou iso era o que eu cría ata que vin na prensa a noticia dun cirurxián inglés, quen tras facer malabarismos co bisturí, tatuou no fígado que transplantou as súas iniciais, para deixar constancia do seu traballo. Non lle bastaba o historial clínico do doente, deixoulle a firma ben estampada. E aí xurde o problema ético.
A verdade é que ese tipo de tatuaxes non causa danos físicos nin limita as funcións do órgano transplantado, pero é que tampouco quere ninguén levar a marca de ningún artista da medicina no seu corpo por moi agochada que esta vaia entre as vísceras. Imaxinade ó pai ou nai orgullosos do seu fillo que non contentos con deixarlle o apelido nos papeis do rexistro civil, quixesen asinar sobre a pel do crío aquilo de «Made by Pepiño & Pepiña». Non creo que ó crío lle gustase moito.