Magdalena Losada

duchaX. Ricardo Losada. Sempre me gustou esa idea (por sublime e necia ao mesmo tempo) que Borges desenvolve dunha forma insuperable no relato Pierre Menard, autor del Quijote. Se unha persoa escribe en 2017 o Quixote tal cal o escribiu Cervantes, sería un libro completamente diferente. Como hoxe teño un día transgresor e estou con ganas de experimentar, vou levar a cabo esa idea cun comentario de Magdalena a outro meu, neste mesmo café, no que me estrañaba de que Magdalena non protestase por un texto no que eu afirmaba que o autoengano é a esencia de todas as parellas . Aí vai:

É verdade que non quixen comentar nada referente a que non en todas as parellas existe o autoengano. Ao contrario, metín unhas pinceladas de pan con cebola aderezada con alianzas perdidas. Pero polo que vexo, coñécesme un pouco. O día 28 de decembro, día dos Santos Inocentes, é o noso aniversario de voda. José Manuel dime que non estamos casados, que aquilo foi só unha inocentada. E é posible que ese sexa o motivo polo que funciona ben: somos amantes, non matrimonio.

depositphotos_98042416-stock-photo-gay-couple-reading-newspaperBen, á parte da chanza, teño que dicir que cada un de nós está formado por un equilibrio finísimo de todas as cousas, boas e malas; é aí onde hai que aprender a manter a estabilidade día a día, nas cousas que nos parecen insignificantes, como cando a parella che abre ou lle abres a auga da ducha e moves o regulador uns milímetros á dereita ou á esquerda para que a auga saia á temperatura apropiada, e a túa parella disfrute eses cinco minutos máis de repouso mañaneiro, e despois atope a auga tal e como agardaba. E ao saír da ducha disfrutar dun apetitoso almorzo… iso prepara o día para o optimismo.

É evidente que este texto, aínda que é o mesmo que escribiu Magdalena, escrito por min non é o mesmo texto. Convértenos, querido José Manuel, en homosexuais. 

6 comentarios en “Magdalena Losada

  1. Querido Profesor: José Manuel no tiene nada que perdonarte, al contrario, cuando le leo tus argumentaciones se ríe tanto como yo. Él, es muy ocurrente y a veces practica la socarronería o retranca que dicen tenemos los gallegos. Por tanto, lo que tu llamas ser “confianzudo” yo le llamo autenticidad, y eso, es un hecho que demuestra que entre nosotros la familiaridad existe y eso se agradece. No puedes darte idea de lo que nos hemos reído.
    Muy agradecida por lo de “las perlas” que dices te regalo. Yo soy muy mala cultivadora, tanto, que ayer después de enviarte el comentario, vi lo mal estructurado que estaba, pero sabía que tú, como buen profesor lo entenderías perfectamente.
    Espero ese “textiño” lleno de perlas naturales, será un placer recibirlo de un gemólogo como tú, vendrá cargado de nácar filosófica.
    Besiños palmeiráns.

  2. Prezada Magdalena:

    Descúlpame con J.Manuel. Quizais fun demasiado “confianzudo”, como dicía miña avoa.
    A ti só che podo dar de novo as grazas: pola comprensión pero, sobre todo, pola gran cantidade de perlas que me regalas nos teus comentarios. Xa sabes que aos escritores pregúntannos moitas veces con que finalidade escribimos. Nunca o tiven claro. Agora si: para provocar un desequilibro hormonal capaz de facer pasar ao lector da hiperpirexia á hipotermia. Ata o mesmísimo Heidegger o subscribiría!!!! Se iso non dá para un textiño dos meus, é que as musas me abandonaron.

    Apertas

  3. Prezada Carmen:

    Como di Magdalena, rir é a medicina da alma. Como dicían os filósofos antigos, a filosofía é a medicina da alma. Conclusión: filosofía e risa son sinónimos. Dígoo porque no teu texto dá a impresión (creo que ti non o pensas) de que se un artigo é simpático non pode ser filosófico. Eu, desde logo, creo que o meu artigo é moi filosófico. De feito trataba sobre o tema que máis lle preocupaba ao noso admirado
    Platón: a relación entre as copias e o orixinal. E aínda non se inventaran as fotocopiadoras…
    É unha das miñas grandes teimas. Facer todo o posible para borrar esa asociación
    inconsciente entre filosofía e aburrimento que ten moita xente. É dame a impresión de que ti coincides comigo. Por iso quería acláralo.
    Se me puxen un pouco profesoral é culpa vosa. Tanto chamarme profesor…
    Apertas rianxeiras
    P.D.

  4. Querido profesor; como yo considero que transgredir una ley no es lo mismo que ser un transgresor cultural de pequeños excesos con los que a veces nos agasajas, benditos sean esos quebrantos. Reír es la medicina del alma.
    Estoy completamente de acuerdo con Borges y contigo de que el Quijote escrito hoy en día sería completamente diferente. Fíjate: dos de los más célebres personajes españoles, don Juan y el Quijote, de vivir actualmente caerían bajo la ley de “peligrosidad social”. Todo es mudable, querido profesor.
    Por la mañana cuando salíamos para el médico (llevo en cama desde el viernes con un catarrazo de aquí te mato) esta vez con José Manuel como paciente, (no quiso prescindir de mi febrícola y se la pegué) pues tuvo cerca de 40 de fiebre esta noche, y con esta perspectiva quise llevarlo entretenido leyéndole el texto de Barbantia en aquél momento desconocido para ambos. Nada más ver mi nombre adjunto al apellido Losada ya se me antojó atractivo y comencé a leer en voz alta. Estábamos entrando por el Caramecheiro cuando leí las últimas líneas en donde haces esa observación tan rotunda con la que acabas el texto. ¡¡¡ ¿ QUEEEE ?!!! preguntó mientras yo con un ataque de risa aguantaba de mi maltrecha tripa que por causa del puñetero antibiótico hizo estragos en mi bendita flora intestinal.
    El caso es que cuando entramos en la consulta y le explicó a la doctora que por la noche había llegado a tener 40 de fiebre, después de auscultarlo le puso el termómetro y luego le dijo:”Pues ahora está usted bajo mínimos, no llega a 35 ha pasado de la hiperpirexia a la hipotermia”. José Manuel se la quedó mirando y le dijo muy serio:
    “No me extraña, porque cuando entraba por el Caramecheiro sufrí un desequilibrio hormonal”.
    Besiños palmeiráns exentos de virus.

  5. La pregunta de Magdalena a José Manuel no tiene desperdicio. ¿Pretendía hacer un chiste o estaba convencida de lo qué preguntaba? Es que de Magdalena una puede esperarlo todo: es un dechado de sabiduría mezclado con una buena dosis de ingenuidad. Precisamente esa mezcla de sabiduría e ingenuidad es lo qué transmite un encanto especial a sus comentarios.
    Al leer de nuevo tu simpático artículo (no siempre han de versar en temas filosóficos), me doy cuenta de que Magdalena no formula pregunta alguna a José Manuel: es él quien hace el comentario por su cuenta. (Está claro que mi conocimiento del gallego deja mucho que desear y hasta la tercera lectura -por lo menos- no va la vencida.)
    Pero lo escrito, escrito queda y no muevo nada de lo dicho.
    Estoy de acuerdo contigo: un poquito de autoengaño puede que exista en el matrimonio y hasta creo que es necesario. Profundizar en el tema lo dejo para ti.
    Hace muchos años -cuando todavía leía- recuerdo haberme reído bastante con unos apuntes de Marañón: “Por qué te engaña tu mujer”, “Por qué te engaña tu marido”.
    Es posible que del conjunto de casos expuestos por el eminente psiquiatra se pudiese sacar alguna concusión acerca de si es o no bueno echar mano del autoengaño en determinados momentos.
    Se impone la visita a una óptica para graduar las gafas destinadas al ordenador: casi veo mejor sin ellas. He probado con las de farmacia pero sólo sirven para leer libros. En fin…
    Un fuerte abrazo.

  6. Prezada Magadelan:

    Seguindo coa transgresión, permítome facer o primeiro comentario a este texto. Xa ves que ben soa o teu fermosísimo texto en galego. Moitos ánimos con esas clasess!!!!!!

    Apertas rianxeiras

Deixa una resposta a x ricardo losada Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *