Ovellas pitagóricas

paseoX. Ricardo Losada. Rianxo ten moitos atractivos: museos e pazos e postas de sol e petróglifos e castelos e praias e festas e xoubas, pero creo que se lles preguntase aos rianxeiros cal é o maior, non acertarían. E con “maior” refírome ao lugar máis visitado (e con máis reincidencia) por autóctonos e turistas. Eu seino porque está ao lado do idílico banco onde leo todas as tardes no paseo marítimo. Mellor dito, onde lía. Chegou a ser tal a aglomeración de xente que tiven que desprazarme a un moito menos idílico banco a máis de un quilómetro.

E iso que ese novo atractivo ten que competir con outros de gran reputación. Xusto enfronte traballan as mariscadoras, un pouco máis alá están os restos castrexos de Neixón e, ao fondo, as famosas postas de sol do Barbanza. Pois nada. As catro ovellas que pastan nunha finca separada do paseo marítimo por un aramado acaparan todas as miradas. E non só as miradas. Os paseantes sácanlles fotos, falan con elas, preséntanllelas aos nenos (mesmo as bautizan en varios idiomas) e danlles de comer, en moitos casos con comida traída da casa. Hai moitos nenos madrileños que reaccionan con máis sorpresa ante esas ovellas (agora comprendo ese turismo de muxir as vacas tan de moda) que se estivesen diante dun león ou dun ornitorrinco.

ovellasDixen antes que tiven que marchar dese museo natural interactivo porque non podía concentrarme, e é certo. Pero, como para volver á casa teño que pasar por alí, o outro día vivín unha das experiencias máis esperpénticas da miña vida. A unha das ovellas déraselle por parir tres ovelliñas e, ao pouco, xa estaban movéndose pola finca con gran soltura. Só media hora despois o lugar estaba cheo de familiares, amigos e coñecidos humanos daquelas ovellas. Os comentarios dos adultos eran tan cursis que me nego a reproducilos. Como dixo Pitágoras, se o que vas dicir é menos importante que o silencio, cala. Consello, por certo, que se aqueles turistas seguisen, eu podería ler tranquilo no meu idílico banco, pero que, por desgraza, só seguían con sumo respecto as cívicas e silenciosas ovellas: Beeeeeee…..Beeeeeee…   

7 comentarios en “Ovellas pitagóricas

  1. Prezada Carmen:

    Alédame saber que che gusta Rianxo. Hai pouco oínlle dicir nunha conferencia a un arquitecto moi coñecido a nivel internacional que Rianxo era, coa Pobra, o concello do Barbanza mellor conservado. Si. Pero tamén é indicativo da desfeita que se fixo
    durante moitos anos, Rianxo incluído.
    O do onitorrinco é por algo máis prosaico. Todos os meus sobriños coñeceron desde moi pequenos ese animal. E sempre me chamou a atención que con catro ou cinco anos recordasen semellante nome. O ornitorrinco, que sempre me pareceu un animal para pedantes, xa é parte da miña memoria emocional.
    Se a máxima de Pitágoras, triunfara… NOn soñemos con imposibles.
    Eu tamén leo na casa (entre outras cousas porque o paseo marítimo é estacional) pero coincido contigo no gusto por ler no autobús ou no tren. Así o triunfo da lectura sobre o mundo real (e sobre os que non seguen o consello de Pitágoras) ten máis mérito.
    Saúdos rianxeiros

  2. Querido profesor:
    Y yo tanto tiempo sin conocer Rianxo… Había estado un par de veces hace la tira de años, pero sin salir del muelle. Si no me lleva Magdalena el verano pasado, seguiría sin enterarme de la belleza y encanto que encierra esa villa. Y no hablemos de su cultura…
    No me extraña la reacción de los chavales madrileños: aquí sólo tienen ocasión de ver ovejas trashumantes una vez al año a su paso por la Cañada Real. A los leones pueden visitarlos en el Zoo. Lo que no tengo claro es si habrá ornitorrincos… La elección del animalito, ¿se debe a las peculiaridades de este mamífero ovíparo o tiene algo que ver con el de Platón?
    ¡Qué excelente máxima la de Pitágoras! Me apropié de ella más de una vez.
    Me gustaría poseer una mente tan organizada como la de Magdalena, pero a mi edad los malos hábitos ya no se corrigen. Mis lugares habituales de lectura suelen ser el autobús, el metro, un banco del parque o la espera en alguna cita médica. En casa poco, porque enseguida me surgen otras ocupaciones o me las invento. Distribuir los tiempos es lo que más me cuesta.
    Me encanta cuanto escribís. Leeros es una delicia.
    Un abrazo.

  3. 1- ¡¡ Claro !! yo me refería a la zona del Náutico. Trataré de encontrar entonces el paseo marítimo; no será tan difícil: tiene que estar al lado del mar. Ja,ja,ja.
    2- ¿ Defectuosa ? Uff, en exceso. Te cedería una dosis.
    3- No sabes cuanto me alegra que un agnóstico nombre a Dios. Muy razonable lo que dices.
    4- Muchísimas gracias por tus elogios. La lectura Barbantiana es muy enriquecedora y si aprendo un poquito de cada uno de vosotros ya me doy con un canto en los dientes. Yo soy ustedes y su circunstancia.
    Besiños palmeiráns.

  4. 1- Creo que te refires á zona do Náutico. Ese non é o paseo marítimo.
    2- Alédame saber que tamén te consideras “defectuousa”. E vivan as
    sensibilidades diferentes!!!!!!
    3- Dáme a impresión de que é máis difícil demostrar a non existencia do
    Home invisible que a súa existencia. Aí tes a Deus para corroboralo.

    Reitero que é un inmenso pracer ler os teus comentarios. Só por iso Café Barbantia foi
    unha grande idea.
    Máis apertas

  5. 1- Trataré de conocer ese hermoso paseo al natural, sin que se interpongan los puestos de las fiestas, tal como yo lo recuerdo. Esos tenderetes lo desvirtúan.
    2- Te felicito por ese poder de concentración, yo si no leo en el lugar adecuado mi pensamiento se disgrega y la obra que tengo entre manos pierde parte de su valor, y es un pecado que el autor desmerezca por causa de esa pérdida de atención. – “No hay belleza exterior que pueda competir con un buen libro” dices. El libro es bueno si el escritor es buen conocedor de su oficio, es cierto pero, cada cosa tiene su momento y su tiempo. Yo no cambio un momento de lectura por un buen paseo, y que no me obliguen a pasear cuando es el momento de la lectura. Debo ser yo la “defectuosa” por no saber conjugar esos dos tiempos.
    3- No sé como podré preguntarle a las ovejas si las molesto. Cuando pase nuevamente por allí ( espero que sea pronto ) no las saludaré. A ver si mi instinto capta el sentimiento de tranquilidad de los ovinos o, si por el contrario, percibo por su mirada la contrariedad del desplante. Te lo comunicaré si consigo descifrarlo porque, en una ocasión le preguntaron a un famoso escritor si sabría encontrar al Hombre Invisible. Y le resultó tremendamente difícil demostrar la existencia del Hombre Invisible.
    Besiños palmeiráns.

  6. 1- O paseo marítimo de Rianxo é moi recomendable, aínda sendo feito na época da burbulla dos paseos marítimos.
    2- Teño un gran poder de concentración, pero tampouco teño unha visión monacal da
    lectura. Non me importa que me interrumpan, e mesmo disfruto pasando da
    ficción á realidade e volta á ficción. Por outra parte, non hai beleza exterior que
    poida competir cun bo libro. Cres que existe algunha paisaxe no mundo
    merecedora desas palabras que lle dedicas a Antón? O aroma do amaranto é máis
    enriquecedor presentido nun libro que sentido na realidade. (Defectuoso que saíu
    un, recoñézoo).
    3- Preguntáronlle a un famoso escritor cómo era posible que nunca fora a África.
    Porque non me gusta molestar os leóns, dixo. Inmellorable resposta.

    Apertas rianxeiras

  7. Querido profesor:
    Creo que desconozco ese idílico paseo al que te refieres, si es el de la fotografía, no me suena para nada. Tendré que investigar , me encanta conocer nuevos paisajes y lugares tranquilos y bellos; la naturaleza nos regala más de lo que merecemos, no solemos pagarle con la misma moneda. Leer en la calle, particularmente no me parece lo más idóneo. La lectura requiere mucha concentración para captar frases que, en un ámbito que suele ser muy frecuentado pueden pasar desapercibidas, porque siempre te distrae la belleza exterior que compite con la lectura del momento. Yo ceno algo muy frugal a las siete, y el Telediario lo veo siempre en cama, y en el más absoluto silencio y metida de lleno en las páginas del correspondiente libro, de diez a doce, o doce y media, depende lo que se alargue la película que ve J.M, leo y saboreo la cuidada prosa del escritor que en aquellos momentos me acompaña en el tálamo. Estos días tengo conmigo a Riveiro Coello con las intrigas de su estirpe y las maravillosas frases llenas de esencia que desprende en sus líneas, como el aroma del amaranto. Te aseguro que la soledad en estos casos, es esencial.
    Yo también soy de las que habla a los animales, ¿ tendré que hacer caso a Pitágoras? Yo creo que el filósofo más bien se refería a los animales racionales, los irracionales solo comprenden el tono con el que te diriges a ellos y creo que hasta aguardan con cariño el saludo cotidiano. Precisamente, por la parte de atrás de la Torre das Xunqueiras, por donde paso casi a diario y que estos días echo tanto de menos, hay un terreno cerrado y en él hay cuatro ovejas a las que hablo como si fuesen niños. Yo creo que el día que no paso por allí, me echan en falta.
    Elou, elou, cas ovelliñas vou, e a Xubenquiña na casa quedou. Beee, beee…
    Biquiños palmeiráns.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *