Fidel Vidal. Ante perdas significativas podemos entender o temor a sermos cada vez menos. É así como o ser de Hamlet se perfila sobre un fondo de non-ser. Amosa o not to-be coma o soporte último do to-be. Morte e loito, condición do ser. Non basta coa renuncia ao falo (declinación do edipo freudiano), é necesario perder algo de si como condición de acceso á orde fálica. Se nos detemos na posición subxectiva de Ofelia, notamos que ela está en posición hamletiana. Ofelia é Hamlet. A morte do pai e a perda do amor de Hamlet sitúan tamén a Ofelia entre o to-be e o not to-be. A diferenza con Hamlet é que Ofelia déixase caer enteiramente niso que perde, non hai subxectivazón da perda. Non hai dó. A aflición de Ofelia é a súa loucura e a súa morte. “Se o dó ten lugar, e se nos di que é en razón dunha introxección do obxecto perdido (Freud), para que el sexa introxectado, talvez hai unha condición anterior, a saber, que el sexa constituído en tanto que obxecto” (Lacan).
HAMLET.- Noutros tempos ameite.
A partir de aí Hamlet xa non trata a Ofelia como unha muller a quen ama, a quen amou, obxecto de amor. Para el converteuse na culpable de futuras desgrazas, nunha “portadora de larvas de todos os pecadores, condenada a xerar pecadores e a sucumbir baixo as calumnias.”
“Seredes nai de pecadores”. Ser nai e, por se iso de ser nai era pouco, por riba seraa de fillos pecadores, non de inocentes. A frase de Hamlet dirixida a Ofelia que ofrece dela unha imaxe de fecundidade non aceptada por el, ilustra ben a ecuación Girl = Phalus (Ophelio no senso de engordar, iso que incha), e nola fai percibir non como a criatura soñada, incorpórea, ideal, sen carne, senón, pola contra, como modelo da muller criadora, abrocho a punto de abrirse, ameazada polo insecto que a roe.
Esta visión da vida a piques de eclosión, portadora de todas as vidas, como Hamlet a describe -segundo Lacan-, é precisamente a que rexeita. Traer vidas a este mundo, para que?
Querido Fidel; desconocía que el santo de Padua nos tuviera en ese concepto. No me extraña que “san Antoniño do puente” antes de estar recluido en la urna de cristal apareciera muchas veces con un calcetín cubriéndole la cara. Pero, seguro que la que lo hacía, estaba dispuesta a pasar por satanás para que la argumentación del santo tuviera fundamento.
Ignoraba también lo del hongo alucinógeno, y eso me hace pensar que el custodio del Edén con su espada “falomíxera” no quisiera dejar entrar a los no “óm’phalos” o (sin ombligo) porque cuando una comete el primer acto de libertad y es placentero…
El ojo que todo lo ve, a veces también tiene que dormir un poco, son muchos años a cuestas. Coit/adiño.
A potaxe moi boa pero, era venres de coresma e a mín foiseme o santo o ceo.
LA MORAL, CLARO, MAL.
Salud y … hasta vernos.
Buenos días, querido Fidel; mientras el potaje se va cocinando lentamente, he venido a Barbantia y me he topado contigo, con Hamlet y la bella pero desdichada Ofelia “portadora de larvas de todos os pecadores” ” nai de pecadores” según Hamlet. Esas palabras tan duras solo pueden salir del corazón de una persona atormentada. “Ser o no ser” “Morir es dormir… Y tal vez soñar”.
Ofelia, sería una nueva Eva, madre de pecadores, expulsada, sin acceso al paraíso del orden fálico.
La pluma de William Shakespeare fue más implacable con Ofelia, que la de Moisés escribiendo El Génesis. Dios expulsó del paraíso a Eva, pero Adán la siguió, había que repoblar el mundo, ( con permiso de Darwin ) y esta vez con seres con ombligo.
Eva = fuente de vida.
ADÁN NO CEDE CON EVA Y YAVÉ NO CEDE CON NADA .
Biquiños, Fidel. O potaxe precisa dunha ollada.
A VER EVA
ADAN NADA
E vai Eva e comeu da froita prohibida cometendo o primeiro acto de liberdade. Nalgunhas ilustracións antigas (coido que francesas) a árbore non é tal senón un enorme fungo aluxinóeno). Como Adán aceptou o convite, foron expulsados para sempre do aburrido paraíso. Non confiando no seu propio poder Deus contrata un garda armado para que custodie a porta fronte aos coitados pecadores. Nada menos que un anxo armado non cunha espada calquera, senón cunha espada flamíxera, é dicir, falomíxera. Velaí unha estampa de orde fálica, ou o que é o mesmo, simbólica. Un significante que implica distinción ou poder (poder de castración) que, sen o necesitar porque estamos completos tal como somos, en embargo, desexamos. Abondan os exemplos e que podemos ter entre as mans ou entre as pernas, ou en calquera outro lugar, como a espada falomíxera, un revólver, a batuta, un cabalo ou unha moto de gran cilindrada.
Vaites coa Eva, miña atenta Magdalena, supoño que por ser a culpable dunha desobediencia foi poi iso que os cristiáns andiveran sempre en contra das mulleres, mesmo os santos como santo Antonio que dicía delas que non eran as representantes do demo senón o mesmo demo. Coit/ada OfelHamlia.
Supoño que a potaxe saiu de chupare os dedos. Cando lle preguntaban por quen fixera a comida, a miña nai sempre respondía: o lume. Saúde e bo proveito.