Unha profesión con futuro

Matalobos
Matalobos

Francisco Ant. Vidal Blanco. O problema é sempre o mesmo, anticiparse ó que o mercado laboral vai demandar e a nós nos vai gustar, e para os centros educativos ofertar algo que atraia a cobiza dos estudantes. Por iso nos sorprendeu a noticia de que unha universidade turca vai impartir un curso de diplomacia para tratar con extraterrestres. Co difícil que debe ser. Se para alguén do bacharelato xa non é doado escoller entre ciencias ou letras, ou aínda a maiores, cando ha de decidirse sobre un abano de materias que serán a base dos seus estudios universitarios, non me imaxino a un adolescente tendo que decidirse entre unha carreira de andar por casa ou unha con visos interestelares. Nós, que malamente sabemos tratar cos veciños de escaleira, canto máis cuns tipos de quen, a día de hoxe, non sabemos nin onde teñen as orellas. ¿Quen ía pensar hai menos de douscentos anos que a profesión de mecánico sería unha das máis demandadas?. Así que, a esta outra tamén lle auguro moito futuro por diante, pero ollo, porque non se trata de escoller o que desexan agora, senón o que van querer, desfrutar e amar para o resto das súas vidas, e falar con descoñecidos de pintas raras non vai ser moi doado. O mesmo Xulio, que disto sabe un pouco, nunca sabe que aconsellarlle ós fillos e netos dos nosos amigos.

Por iso a ocorrencia desa universidade turca ofertando un curso en Ufoloxía e Exopolítica, dado que, segundo os sesudos catedráticos que elaboraron o currículo, moi axiña será unha das profesións máis demandadas, crea en nós toda unha restra de dúbidas, e o primeiro que se lle ocorre preguntar a Xulio é onde vai facer o alumnado as prácticas. Moncho di que non vai ser necesario deixar este mundo para practicar o trato con extraterrestres.

O profesor titular de tan prometedor curso, Erhan Kolbasi, para quen con total seguridade todos os licenciados sairán cun contracto de especialistas en diplomacia interestelar baixo o brazo, asegura que en non máis de 15 anos, segundo os seus cálculos, haberá un contacto entre as dúas civilizacións, e será o maior encontro (¿ou encontrón?) da historia da humanidade. encuentrosTanto é así que, como adianto das moitas marabillas que nos agardan, o profesor asegura que tecnoloxías como a fibra óptica, o microchip ou os aparellos de visión nocturna, foron eles, e non os currantes de Silicon Valley, quen nolos facilitaron, xa porque os deixaron ó noso alcance ou porque lle quedaron nalgunha nave avariada, abandonada ou escachizada tras un mal aterraxe co fin de irnos poñendo á súa altura. Tamén apuntou o profesor, que hai distintos grupos traballando no asunto, tal unha especie de axentes secretos, coñecidos como os homes de negro, que acotío visitan a todo aquel que tivo algún contacto con ovnis e extraterrestres, un grupo que xa foi creado polo presidente Truman baixo o nome de Majestic 12 (MJ-12), para ir recompilando os datos a que este profesor ten acceso e agora poñerá a disposición do alumnado que pague a matrícula.

O curioso é que este señor Erhan, vicepresidente dun tal Centro de Ciencias do Espazo, a pesar de levar oito anos traballando en temas relacionados, non sabe dicir con quen contactarán primeiro os alieníxenas, se con Trump, que é quen de poñerlles un muro diante dos nefres, con Kim Jong-Un que ben pode mandarlles un mísil en canto pidan pista para aterrar ou con algún líder europeo que os reclúa nun campo de concentración para refuxiados.

A diplomacia con extraterrestres, sen dúbida unha profesión con futuro para cando os ET se decidan a estreitarnos a man, non vai ser doada.

4 comentarios en “Unha profesión con futuro

  1. ¡Muchas gracias querido Gonzalo! Se nota que me tienes ley. Yo también te estimo en alto grado. Samper Pizano me ha regalado esas líneas, es muy ocurrente. Por tanto, todo el mérito está en su pluma; de lo único que puedo “presumir” es de tener a mano el tema correspondiente al artículo. Referente al orden soy muy tiquismiquis y no tengo ningún problema en encontrar lo deseado. Mis numerosos apuntes están por orden alfabético y cronológico.
    Para mí es un orgullo aprender un poco cada día de todos vosotros, con eso me basta. Mi deseo es no ser demasiado pesada y que cualquier día Antón me diga que le estoy ocasionando demasiado trabajo. A propósito, tengo un comentario pendiente para él, estoy esperando por su artículo.
    Aprovecho para darle las gracias también a mi querida Mari Carmen, siempre tiene una palabra cariñosa con la que agasajarme.
    Un cariñoso saludo, Gonzalo. La olla está haciendo pub, pub, pub. Voy a echarle un vistazo al cocido, que no se me descosa. Bicos.

  2. Me encanta la clave de humor -o la ironía- que le insuflas a tus artículos a pesar de la hondura que encierran. Puede que el tal Erhan Kolbasi (al cual no tenía el gusto de conocer) esté en lo cierto en sus premoniciones. Pero también creo que Julio Verne -poseedor de una mente tan clarividente- sólo hubo uno.

    Al menos parecen generosos nuestros anunciados visitantes… O tal vez hayan dejado esos materiales con el solo propósito de encontrar el trabajo hecho cuando nos visiten.
    Si la llegada de estos personajes -o de lo que se trate- va a dar lugar a un aumento de puestos de trabajo digno, ¡bienvenidos sean! Habría que meditar si “é de cobizo” (expresión que utilizaba mucho mi abuela) asistir, por si acaso, a esas clases que suenan a camelo.

    Pues sí. Sí que pinta mal la llegada de alienígenas. Pero para ellos… Tal como andan las cosas por aquí, no les va a quedar más remedio que volverse por donde hayan venido o pedir “asilo político” en cualquier otro planeta habitado, que alguno habrá, según se cuenta. Y sino que partan de cero en algún lugar deshabitado del cosmos en el que no tendrán problemas de espacio ni de aguantar a gobernantes pirados y otras malas hierbas.

    Soberbio el comentario de Magdalena. No sé cómo me atrevo…

    Un abrazo para los dos.

  3. Querido Francisco; al leer tu artículo sobre lo de impartir cursos de diplomacia para tratar con extraterrestres, me acordé que hace un par de años lo pasé muy bien con un libro de Samper Pizano, y en el primer capítulo que se llama “El estrepitoso origen del universo” dice esto: – “En la antigüedad los humanos intentaron explicar el origen del mundo acudiendo a la religión. Algunas versiones afirman que “en el principio fue el caos”. Otras sostienen “que no había nada en la Tierra” Es decir, según el Génesis solo existía el vacío o, por el contrario, reinaba el caos. Otras versiones de la Biblia aseguran que “en el principio fue el Verbo”. De modo que ya son tres los candidatos: la nada, el caos y el Verbo. ¿ Qué verbo? ¿ Y conjugado cómo ? Los teólogos afirman que el Verbo es Dios. Luego el Verbo ni siquiera es un verbo, sino un sustantivo.
    Dice también la ciencia que todo se originó en un Big Bang ( no hay que confundir con el Big Band, que fue la primera orquesta; ni con el Big Mac, que fue la primera hamburguesa; ni con el Big Ben, que fue la primera campana de reloj; ni con el Bing Crosby, que fue el primer cantante) ¡pum! Nadie sabía qué había pasado, porque no había nadie, ¿ Qué provocó el tremendo estallido?. La versión más aceptable es que se trató de un choque de planetas mucho más grande que nuestro infeliz globo terráqueo: planetotes, planetazos planetérrimos… Uno de estos monstruos se dirigía a un lugar del universo y el otro se le atravesó. Es inaceptable que, siendo el universo infinito, los dos idiotas acabaran estrellándose y que lo hicieran justamente donde estaba reservado el espacio para nuestra llegada. El caso es que se produjo el percance y así como salta chatarra de una colisión entre automóviles, saltó una bolita de agua salada y roca dura que, pasados millones de años, se convirtió en este puto mundo. Aprovechemos la ocasión para plantear de que la Tierra es invento de unos seres extravagantes que habitan en otras latitudes espaciales: He consultado en publicaciones muy serias y, salvo los cómics de Superman y las películas de Spielberg, ninguno atribuye la menor credibilidad a esas historias de marcianos, naves interplanetarias y comunicación con criaturas de otras galaxias. Solo creeré que estos sujetos son reales y tienen algo que ver con este asunto, el día que un individuo de color azul con cuatro pares de orejas, hocico de jabalí y antenas rosadas en forma de tirabuzón se presente y me diga:
    -Soy un marciano, provoqué el Big Bang y aquí le traigo la grabación, para que vea que no miento.
    Mientras esto no ocurra, me adhiero a la tesis del planeta que se atravesó a otro cuando el semáforo estaba en rojo”.

    Ojalá que esos universitarios turcos tengan la suerte que he tenido yo de leer tan ameno libro de tan lúcido autor, y no pierdan el tiempo con los malabarismos del tacto o astucia diplomática, porque el tiempo es oro y no es menester malgastarlo.
    Besiños desde Palmeira, Francisco.

    1. Esta contestación debería converterse nun artigo deste fórum. O inxenio e o esforzo desta nosa Magdalena debía ser considerado un modelo a seguir. En vez da fácil queixa doutros/as, ela empurra a ledicia do seu vivir para facer unha pequena obra de arte. Noraboa, querida.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *