Protomartyr, no seu mellor momento creativo

a1874843766_10Gonzalo Trasbach. Leo nunha referencia que o último disco de Protomartyr, “Relati-ves In Descent”, cae baixo a etiqueta post-punk. Paréceme pouco axeitada, se algunha o pode ser. Despois de todo, se non nos falla a cachola, o facho do punk axiña se apagou entre soflamas delirantes e populistas. A ese golpe nihilista do taboleiro musical seguiu unha sonora explosión de bandas que se coou pola greta aberta dunha escena até entón dominada polas pousadas vacas sacras do pop e do rock, para aportar un pouco de aire fresco a un negocio que daba inquietantes síntomas de  esgotamento.

O prefixo “post” confirmaba o nacemento dunha aptitude que se proxectaba cara ao futuro. Arrincaba unha nova flota sónica con buques insignias como Wire, Joy División, The Fall, Devo, Talking Heads, Pere Ubu…, entre outros moitos. Por iso, cando escoitamos falar de que Protomartyr é o exemplo da consolidación dun movemento de revitalización do post-punk, non nos sentimos satisfeitos. Máis ben cremos que o cuarteto de Detroit ten sido etiquetado nesa modalidade musical só polo feito de querer soar agresivo e fondo. Sen negar que as sombras dun pasado de fai corenta anos sexan moi alongadas, estas non afectan directamente á agrupación que lidera Joe Casey. Máis ben pensamos que o “encasillamento” é froito dunha crítica musical bastante preguiceira, e isto parécenos máis acertado ca que o grupo sexa considerado como a verdadeira encarnación de The Fall.

Joe Casey, Greg Ahee, Alex Leonard e Scott Davidson foron evolucionando co paso dos anos até daren cun estilo e un son propios. Agora mesmo atravesan por unha das súas etapas máis creativas, tal como demostra este cuarto traballo de estudo, o segundo baixo a dirección do selo Domino Records, onde apostan pola escuridade e unha constante tensión, eixos fundamentais de “Relatives In Descent”, un disco que abre A Private Understanding, unha canción que condensa en poucos minutos a paisaxe sonora dominante en todo o LP. Pero tamén amosa o nervio, o músculo e o espírito que late na banda. A percusión marca unha progresión ascendente na que a tensión rítmica só está escoltada por unhas guitarras nerviosas e disonantes que por momentos derivan en ramallazos punqueiros.

protomartyr-anuncian-nuevo-album-relatives-in-descent-comparten-primer-adelanto-1-696x464Here Is The Thing vén a continuación coma un auténtico canonazo explosivo dun baixo cheo de enerxía manexado polas mans de Scott Davidson. My Children é outro brillante exercicio de escuras guitarras, onde Jose Casey, na súa condición de máis veterano do grupo, pontifica sobre como a súa xeración vendeu o futuro das seguintes. A tensión ambiental e a sobria, pero excelente interpretación vocal de Casey, guían o resto do repertorio, onde non hai nin un minuto de recheo. Ademais desta senda purgativa e repetitiva, o álbum ofrece algunhas pilulazas coma Caitriona, Don’t Go To Anacita e Male Plague ou Corpses In Regalia.

Protomartyr nunca despuntou nos medios, nin sequera nos alternativos. Mais o disco podería supoñer un punto de inflexión na súa traxectoria, non só pola excelente calidade, que a ten, senón porque confirma unha inusitada regularidade, a cal vén corroborar esta colección de cancións con niveis variables de corrosión e agresividade guitarreira.

7 comentarios en “Protomartyr, no seu mellor momento creativo

  1. Querido Gonzalo:
    Seguiré escuchando la música por ti recomendada. Lo que ocurre es que estos días no ceso de asistir a eventos, en gran parte musicales. Si a esto le añadimos que mi osamenta comienza a crujir y como soy poco amiga de que me mediquen (a poder ser, lo justo) y menos de automedicarme, como terapia -imitando a Magdalena- procuro comprar en tiendas lo suficientemente alejadas como para darme unas buenas caminatas. Pero mejor no sigo contando sobre el particular porque el final acaba resultando un despropósito.
    Tengo la sensación de que la poesía de Rilke encaja bien con tu forma de concebir la vida. Hace años, a pesar de trabajar (se ve que distribuía mejor mi tiempo), asistí a un ciclo de charlas impartidas por el catedrático de Filosofía Francisco Jarauta sobre cuatro autores -Schomberg, Kandinsky, Rilke y Kafka- coincidentes en la Viena finisecular de la que dejaron reflejado en sus obras el vacío esplendoroso de la época. Personajes de su talla son los que hicieron posible el abandono de los viejos métodos, logrando una nueva concepción del mundo y de la vida con el cambio operado en la literatura y otras manifestaciones culturales mitteleuropeas.
    Y para terminar:
    “No nos sentimos muy seguros en casa, dentro del mundo interpretado” (Rilke, Primera Elegía del Duino).
    Muchas gracias, porque con tus artículos me obligas a reforzar temas que sólo tenía prendidos con alfileres.
    Un abrazo.

  2. Querido Gonzalo:
    A pesar de estar medio griposa y tener que madrugar hoy para pasar por una revisión médica de trámite, ayer no he querido irme a la cama sin leer tu artículo, a sabiendas de lo que me esperaba: no me libraría de escuchar alguno de los discos que mentas.
    Esta tarde me he dedicado a ello. He de admitir que no es mi música preferida, pero tus comentarios son tan convincentes, les pones tanta pasión que una acaba escuchando punk y lo que te propongas.
    De Protomartyr he podido bajar “Don´t Go To Anacita. No me ha gustado: demasiado monótono el ritmo. Con “A Private Understanding” me ha ocurrido lo contrario. Ciertamente el sonido de la guitarra va in crescendo y cuando parece suavizarse un poco, lo hace para coger más brío todavía. Aun así, cuando el ritmo se hace más suave parece que hasta me recuerda un poco a Leonard Cohen. Con la música ocurre lo mismo que con la lectura: no puedes pretender conocer a un autor sin leer gran parte de su obra.
    Intento escuchar algo más, pero soy muy negada en esto de Internet.
    Después de mucho romperme la sesera he logrado bajar ”Night Blooming Cereus” . Creía… Me piden una serie de requisitos que no entiendo. Poco a poco. Mañana es otro día.
    Gracias por tus estupendos e instructivos artículos.

    1. Gracias a ti, apreciada Carmen. Esto de la música es como casi todo. Puede gustar o no. Ayer, martes, recomendé la lectura de “El Principito” en un artículo que publicó La Voz de Barbanza. Seguramente a muchos les parecerá una chorrada ese magnífico librito y más aún mi manera de recomendarlo. Esto es inevitable. Llega con que uno agradezca que se lo haya recordado. Por eso soy algo afortunado, te has preocupado de escuchar alguna canción. Esto ya es mucho, como estar aquí, diría el admirado Rilke. Saludos muy cordiales.

  3. Lógicamente que te miro bien, querido Gonzalo. Soy siempre amiga de mis amigos, y si tienen la virtud de la inteligencia, los admiro doblemente. Creo que era Víctor Hugo el que decía: “La música es un ruido que piensa”. Continúa con esa paciencia para que ese sonido te encamine hacia la inspiración del texto.
    Besiños palmeiráns.

  4. Querido Gonzalo:
    He leído un par de veces tu artículo para disfrutar de las excelentes frases que incrustas en él. Veo que no estás de acuerdo con la alusión que hacen a ese último disco de Protomartir, y como no puedo decirte si tienes o no razón,(aunque seguro que la tendrás) me limitaré a expresarte lo que yo considero digno de mención. Me ha parecido digna de resaltar la siguiente frase: “se non nos falla a cachola, o facho do punk axiña se apagou entre soflamas delirantes e populistas”. Podría enumerar unas cuantas más pero, quiero decirte antes de que se me pase “el santo al cielo” que he leído en La Voz unos textos tuyos que me han parecido magníficos. Los he pasado al ordenador y de vez en cuando los leo. Creí que lo tuyo era la música pero veo que tocas muy bien otros palos. Enhorabuena, son exquisitos y no les falta sensibilidad.
    Le diré a Antia que te lea, ella de música entiende y disfruta tanto como tú. Siento no poder decir lo mismo pero, no dudes de que disfruto siempre de tus comentarios.
    Besiños palmeiráns, Gonzalo.

    1. Boas tardes, amiga Magdalena. Mírasme moi ben. E non creas que non me gusta, sería parvo se dixera que non. Non penso que teña máis razón que as outras referencias que lin, senón que me parecen feitas con demasiada comodidade, Escoitar ben un disco custa moito tempo e hai que ter paciencia para que o disco veña lentamente até un. E como cando un vai ver un cadro e non é quen de escoitar a súa fala, ou murmullo do seu silencio, se a ten, claro está. En fin…, non me quero enlear. Moitas gracias e bicos.

Deixa una resposta a carmen gonzález Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *