A utilidade do desexo

utilidadX. Ricardo Losada. Juan Villoro conta no seu último libro a historia dun gobernador mexicano que ofrecía comidas íntimas, segundo el mesmo dicía, para 150 persoas. Tamén revela que un dos méritos do escritor Jorge Ibargüengoitia era comprender moi ben que os heroes non se forxan no cumprimento do deber senón nos avatares da súa moi humana condición, e pon como exemplo que moitas batallas gañáronse porque un xeneral desexaba almorzar o seu guiso favorito nunha cidade ocupada. Os desexos máis nimios e o azar provocan peripecias que os políticos e os costumes transforman en epopeas.

Estou moi de acordo co que queren dicir esas dúas anécdotas. Sempre pensei que hai dous tipos de seres humanos. Os que converten a intimidade en grandilocuencia. Os que converten a grandilocuencia en intimidade. Eu prefiro os segundos. De feito tamén coincido con Villoro en que as epopeas cóntanse mellor como chistes que como epopeas. Non hai nada como o humor, e o mellor humor é aquel que consiste en actuar con sensatez nun entorno absurdo. Como dicía Chesterton, a mellor forma de deixar de ser secretario é ser moi bo secretario. juan-610x389Ou, como dicía unha tía do escritor citado no primeiro parágrafo: “A vida quixo que fose desgraciada, pero non me deu a gana”. Por iso cando algúns amigos me din que a mellor forma de coñecer un país é saber que comen os seus habitantes, dígolles que me parece máis significativo saber de que rin.

Non sei se che está gustando este texto ou se che parece un tanto confuso e remexido, pero non é o que agora importa. O que importa é que, se che gustan as ideas que reflicte e a súa aplicación ao mundo literario, deberas ler La utilidad del deseo de Juan Villoro, un libro marabilloso para letraferidos que, como di Monsivais, aceptan de bo grao o título de doutor honoris causas perdidas.

3 comentarios en “A utilidade do desexo

  1. Para faltar a la cita, la emergencia tendría que ser extrema. Tú has sido la causa de mis masivas incursiones cafeteriles. Ahora para mí, es una clase más de aprendizaje, y el adiestramiento me gusta. Los profesores son excepcionales.
    Mis amigas de cole con las que he merendado, son las de los “recuerdos perdidos” pero no, las que estudiábamos el “Paises y mares” y la “Enciclopedia Alvarez” por cierto, el último libro hasta donde llegué. De ahí, al pedaleo de mi máquina “Alfa”, nunca llegué al “Omega” de la formación. Me refiero a las de los recuerdos perdidos por las neuronas que hemos dejado por el camino. Las de las clases cognitivas.
    “Tisana e hidratos de carbono”, es como para apuntarla. Muy buena. “Es más fácil hacerlo todo de la forma más difícil” como tú lo haces.
    Besiños palmeiráns, querido profesor, te los envío por el aire para que te lleguen antes, “Gisela” corre que vuela.

  2. Que envexa me dá esa pequena merenda. A min tamén me gusta reunirme cos meus compañeiros de colexio. Son momentos moi agradables porque teño moi mala memoria daqueles anos, e sempre hai algún compañeiro que me trae recordos perdidos. Coñecer é recordar, que sabio era Platón.
    Retrásate o que queiras, pero acude á cita.
    Tisana, hidratos de carbono: outro paradoxo?
    Apertas rianxeiras sempre agradecidas

  3. Querido profesor: Hoy he emulado al gobernador mexicano. Sí, el mismo que decía que podía tener intimidad comiendo con 150 personas. ¿ Puede llamársele a eso paradoja ? Porque tener intimidad rodeado de tanta gente es como decir, “prohibido prohibir” o, “el rey a muerto, viva el rey”. Yo sí, he disfrutado de una pequeña merienda con algunas de mis compañeras de “cole” pero, puedo decir que ha sido algo más íntimo que lo que hacía el mencionado por Juan Villoro.
    Hoy te he abandonado por los hidratos de carbono pero, ya ves que soy fiel aunque sea con retraso.
    Me gusta lo que dice sobre Jorge… El del impronunciable apellido, hasta llegar a lo de su “humana condición”. El ejemplo que enumera del lugar donde le gustaba jalar el guiso al general, me confunde, mira, otra paradoja. “La confusión está clarísima”. Yo, la verdad no la tengo muy clara, pero, con lo que sí estoy de acuerdo contigo, es en el juego de palabras que empleas sobre la grandilocuencia. Por lo menos puedo decir que me ha gustado.
    Anotaré el título del libro. Ahora te dejo que voy a tomarme una manzanilla, estoy empezando a percibir los efectos de los hidratos de carbono, mi maltrecho hígado no me permite excesos y me pasa factura como a la tía de Chertenton se la pasaba la vida. Voy a hacer como ella: no me da la gana de pasarme de vez en cuando sin mi tarta favorita y voy a reírme de todo, pero… con una tisana, por si acaso.
    Besiños, querido profe.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *