Fidel Vidal. Que sería das palabras sen o silencio? E da escrita sen o branco da páxina? O silencio non é un baleiro, un oco improdutivo, é o lugar onde a voz toma asento. Así o baleiro necesario no espazo para que a vida floreza e alente. Referímo-nos ao espazo e ao silencio inocentes, coa única intención de axuda e colaboración. Porque hai ocos e silencios que estouran máis cá treboada.

Igual que existe unha escritura en grao cero na concepción de Roland Barthes, podemos dicir o mesmo da páxina limpa ou do silencio, sen recorrer á destrución de nada, sabendo que “a desintegración da linguaxe pode conducir a un silencio da escritura”.

A verdade que se funda na fala consiste na palabra e en ningunha outra cousa. Unicamente se dá no espazo da estrutura do significante, nese oco semellante e en analoxía a como se efectúa no burato da tarxeta perforada por onde é factible a posta en función, ou no número “un” do sistema binario que supón a entrada, a conexión. E o “cero”, pola contra, a parte nula, opaca. Sen os buratos non será viable a conexión nin a función significante do signo.

Mallarmé, segundo Barthes, é unha especie de Hamlet da escritura, “expresa cabalmente ese momento fráxil da Historia no que a linguaxe literaria se conservase unicamente para cantar mellor a súa necesidade de morrer”. A agrafía tipográfica de Mallarmé quere crear arredor das palabras enrarecidas, unha zona de baleiro na que a palabra, liberada das súas harmonías sociais e culpables, felizmente xa non resoa. “O vocábulo, disociado das impurezas dos clixés habituais, dos reflexos técnicos do escritor, faise plenamente irresponsable de todos os contextos posibles; achégase a un acto breve, singular, unha inocencia”.

Ao dicir de Claude Mauriac (A Aliteraura), co triunfo do silencio, de silenciar a escritura, estariamos no “limiar dun mundo sen literatura do que, non obstante, serían os escritores os que desen testemuño del”.