Neno con vida de novela

imagesX. Ricardo Losada. Vendo chorar desesperadamente o outro día un neno de catro anos, pensei, co novelista Nicholas Delbanco, que a esa idade, un xa ten experimentado todo o que necesita para escribir ficción: amor, dor, perda, aburrimento, cólera, culpa e medo á morte. Despois recordei unha foto que teño con meu pai (a máis antiga como bípede) na terraza dun bar a esa tenra idade e, como non podía ser doutro xeito nun tipo coma min, decidín comprobar se o apotegma de Delbanco se cumpría na miña propia experiencia.

     O amor foime moi fácil detectalo. Aínda hoxe cando digo mamá dígoo como abreviatura de quérote mamá. E se Delbanco se refire ao outro amor, ese que inclúe o físico, eu non recordo, como ese memorioso tipo do que falan os neurólogos, a miña vida no útero, pero si moitas sensacións parecidas, todas nos brazos de miña nai. Dor? E quen non? Freud chámalle complexo de Edipo, e supoño que eu o disimularía moi ben se era quen de estar tan pancho naquela terraza con meu pai. Perda, por suposto, tamén sufrín. Chamábase Irene, viña de Madrid e só quería xogar comigo. Pasou quince días de veraneo na rúa na que eu vivía e, de súpeto, desapareceu. Meus pais dixéronme que marchara para a casa, pero eu sabía que morrera. De feito, nunca volvín vela. Aburrimento? Aínda hoxe cando escoito esa palabra, véñenme á cabeza as longas e obrigatorias sestas do verán. Fixádevos como debían ser que, xa corentón, vendo unha obra de teatro experimental a 42 graos por esixencia do autor, revivín aquela afastada experiencia. nic3b1osCólera? Tiña catro anos e catro irmáns: algo máis que dicir? Culpa: como a todos os nenos aos que nos obrigaban a confesar, sentinme culpable moitas veces, pero, ollo, non antes de confesar, senón despois, polas trolas que lle contaba ao crego, e as numerosas omisións. Medo? Na miña casa había un faiado, e o cuarto onde durmía a sesta estaba ao lado. Psicose de Hitchcock foi, para min, unha reminiscencia infantil.

     O que me causa máis problemas é recordar experiencias de medo á morte. Recordo, máis ben, un forte desexo de morrer. Como xa imaxinariades, acaeceume cando morreu Irene. Por moito que meus pais me dixesen que marchara para Madrid, e que volvería o ano seguinte, eu sabía que non era certo. Co que nos queríamos e o ben que o pasabamos xuntos, era imposible que quixese deixarme. Confirmeino anos despois estudando ao psicólogo Piaget. Di que hai unha idade na que os nenos, se ven desaparecer algo da súa vista, cren que desaparece para sempre. Por iso deixan de buscar unha pelota debaixo do sofá, ou choran cando a nai sae do cuarto. Foi iso o que me pasou con Irene? Pensei que morrera simplemente porque desaparecera da miña vista? Por suposto que non. Eu xa tiña catro anos e a esa idade, di Piaget, os nenos xa saben que a nai desaparece, para volver.

4 comentarios en “Neno con vida de novela

  1. Querido profesor: Quiero que sepas que el placer fue sido mío, con, o sin borrasca he disfrutado asistiendo a la presentación de tu libro, y más estoy disfrutando ahora de su contenido. He tardado un poco en contestarte porque los momentos que tengo libres me escapo para la habitación para así poder leer unos cuantos capítulos más. El libro es muy bueno, y considero que muy laborioso por la cantidad de documentación que has precisado para salirte así de redondo. Todos los capítulos son excelentes pero, el que ahora estoy leyendo, (es el X) merece una calificación como la de la cifra que lo distingue. Un sobresaliente.
    Gracias, José Ricardo, esta temporada estoy disfrutando de una literatura además de placentera, extraordinaria.
    Un abrazo, y como dice Fidel, que canten os paxariños. A xirina xa está cantando.

  2. Ti tes a sorte de crer que Paco foise para volver. E que recuperarás aqueles días sen teu pai e sen teu avó. E supoño que aqueles días (sobre todo os previos) en que teu pai regresaba debían ser marabillosos. Xa teño escrito neste café que me gustaría ter esa experiencia, dura na ausencia, pero supoño que intensísima e única na presenza, sobre todo para un neno: a casa ulía diferente.
    Agora disfruto de sestas de vinte minutos cada día. Esperto como pola mañá, totalmente renovado.
    A miña experiencia familiar é máis parecida á túa que á de Fidel. Aínda así creo, con Piglia, que “a familia é unha máquina de crear ficción sobre si mesma”. Manuel Antonio sabíao moi ben. Intentou cambiar a ficción familiar por outras, pero non lle deu resultado. Coma ti e coma min, foi demasiado feliz na nenez: “Retornade / meus perdidos corazóns! / -Por que as cancións d´os nenos / nunca envellecen-“. Supoño que para ti Graciela tampouco envellecerá nunca.
    Un tamén escribe para que lle digan “Gústame o que escribes”.
    Aproveito para agradecerche a asistencia ao acto de Rianxo. É outra das razóns polas que compensa escribir. Que alguén vaia de Palmeira ata Rianxo un día de forte borrasca á presentación do teu libro.
    Unha aperta moi forte

  3. Querido profesor: Hace unos días también se marchó uno de mis mejores amigos, Paco. No se fue para Madrid como Irene, no sé para dónde fue, pero desde aquí le mando todo mi cariño como lo ha tenido siempre, y a pesar de que Sjörgen no ha consentido (como siempre ante un gran dolor) que pudiera humedecer mis ojos por la gran pérdida, él, sabe que siempre estará en mi corazón. Te quiero, querido amigo.

    Has tenido mucha suerte, profesor, poder disfrutar de tu padre. Al mío, solamente lo veía un mes, una vez al año. Tengo muy pocas fotografías con él, luego otro mes con mi abuelo, que también era marino. Cuando llegaban era una fiesta, la casa olía diferente, y me traían muchos libros de cuentos de una colección que se llamaba “Graciela”.
    ¡Mira por donde! a mi tampoco me gustaba tomar la siesta, recuerdo llorar, como la llorona que le enjugaba los pies a Jesús, cada vez que en aquellas calurosas tardes de verano, mamá, quería sacarme del ardiente sol de agosto.
    Otra suerte: el haber tenido hermanos. Anteayer acabé de leer el libro de Fidel Vidal, (por cierto buenísimo) y voy a robarle esta frase referente a los hijos únicos: “Nacín nun fogar frío e desvariado, sen irmáns con quen compartir o medo”. Yo tengo que darle la vuelta a la frase de Fidel para decir: he nacido en un hogar maravilloso pero, sin hermanos con quien compartir mis libros y mis juegos.

    Como siempre, profesor, es un gustazo leerte y si me permites te diré que: “Manuel Antonio. Vida e misterio dun poeta galego” me está gustando muchísimo. ¡Felicidades!
    Es un placer aprender siempre un poquito de vuestra erudición. No recuerdo si era José Luís Coll el que decía: “No enseñar al que no sabe es una indocencia”.
    Besiños palmeiráns.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *