De rogativa

Santo-en-procesión-hasta-el-diqueDomingo Regueira. A seca era apocalíptica. Deixaron de verter as fontes, os ríos e ata o piche da Canle, que proviña dunha mina, deixou de pingar. Non había con que lavar a louza, a roupa nin as pernas. Os carrizos non cantaban e a xente mexaba en pingas. O  presidente da comunidade de reghantes convocou os labregos para falar co cura e saír en rogativa ao río de Xestido. E…, alá foron co San Pedro, o Pequeno. Tras de si unha recua de pagáns conversos orneaban sen fe: «Viva María, viva el rosario…»

     Ao pé do reghato o clérigo botou tres responsos en latín, e o presidente requiriulle que botase un máis. O cura dicía que xa chegaban, pero os indíxenas entusiastas do presidente tronaron: Outro! Outro! Outro! E, coa boca de pau, o cura non tivo máis remedio que votarlles outro.

     O abade pediu o hisopo para bendicir o río, e o acólito abriuse de ombros; entón, o abade quíxolle cuspir pero, ao non saírlle o cuspe, fíxolle: Tupf!, tupf! e tupf! E, namais acabar, aparece polo alto de Santo Alberte unha nube agraviada coma se de un HARP dirixida polo Gog da área 51 se tratara. E coa mesma: Borrroonn! Uns ghotóns coma sandías rebentan con ganas.

La virgen! —exclaman os naturais chimpando co santo a unha leira–. Os reghamtes tiran co estandarte e os acólitos cos ciriais.

     O cura lanza o breviario para levantar a sotana e coa estola ao Rambo en  carreira de obstáculos, salta por riba de vasoiras, cacharros e ghatos mortos.

     ——Sálvese o que poida! —gritan os nativos.

     ——Esperade por min —berraba o reverendo.

     Caía auga a cachóns. Aquilo non era choiva. Eran bañeiras! Unha fervenza!

 maxresdefault     A moitos isto pareceralles inaptual, pero noutrora os conxuros, as fadas, pragas, e pregarias chegaban ao ceo. Agora coas ondas electromagnéticas de HIFIs, televisións, contadores intelixentes e chentrails as xaculatorias quedan atrapadas nas redes. Non chegan aos endovélicos deuses.

     Agora todo hai que facelo pagando. A Auga, o lixo os requiescat in pace e ghastos de mantemento.

     Dende as ventás a xente miraba a riada torrencial que baixaba pola rúa Rompetelalma. Corría o refugallo coma as mercancías de Amazón: Porcos, galiñas, palleiros, cestos, bocois e ratos momificados desfilaban pola avenida.

     Un home de gafas conducía sen control un escusado e a xente dende as ventás abouxábao:

     —Déixate ir! Non te apees que é peor!

     Amainada a cicloxénese, o reverendo coa auga ata a media perna, mirando para si no vestíbulo da igrexa, estoupa acendido:

     ——Que saberá ese Noé de diluvios!

7 comentarios en “De rogativa

  1. Apreciado profesor: No veas cuanto me ha gustado la publicación de tu “Rogativa”. Cuánto me he reído.!!! Sin embargo, debo confesar, que su inicio me resultó Apocaliptico, por la serie de desgracias que una tras otra, se iban sucediendo. Ya que comienza con la falta de tan primordial, y necesario elemento, como es el agua. Cuentas que las fuentes dejaron de “pingar”. Y para más “inri”, la gentes que “vertían”sus desechos orgánicos… Lo hacían en “pingas” también. – Los aldeanos, en vez de cantar orneaban. En el fondo, creo ha sido la solución, para que las aguas hicieran acto de presencia. Ya conoces aquello de… Si yo canto llueve. Y que suele llover cuando se hace tan mal. Lo que no me ha parecido bien, es que chimparan a o probe do Santo a unha leira. Es para troncharse.!!! -Que o Santo me perdoe. Por cierto: Agradezco as oracións de mullures, pedindo a o ceo, porque o home do escusado, que estaba dirixido, sen control, non baixou. Es una lástima, que las “plegarias” queden “atrapadas” en las nuevas tecnologías, e non chegue a o ceo. Y termino diciendo, que es bueno que haya alguien, que de vez en cuando, nos arranque una sonrisa, ya que reír es salud. Además clínicamente comprobado. Gracias y un abrazo, querido Mingucho.

    P/D.: En estos tiempos convulsos, no viene mal, “unha pinga de humor.

    1. Simpática Naty:
      O de profesor recórdame a miña estancia no colexio de Cristo Rey en Oleiros, A Coruña, na década dos setenta e tamén en Santa María del Mar, cos Xesuítas.
      Agora son Mingucho. Nome levo con certa moderación por que entrando no zaguán da senectude, este nome de gato, noto que me fai sentir mais impertinente, irreverente, e máis idiota, ata o punto de temer facer o ridículo. Qué lle ques!?
      Cousa que a Donald Trump, non lle pasa. Peor para el.
      Unha aperta Naty. Grazas polos teus comentarios e dicirche que te expresas moi ben e con moita “gracia”. Bicos. Boas Noites.

  2. Querido Mingucho:
    Después de leer tu divertido artículo y la no menos simpática respuesta de Magdalena ya poco me queda que añadir.
    Recuerdo aquellas rogativas, pero en mi memoria sólo quedó grabada la procesión con los fieles cantando hasta un regato -creo que por la zona de As Saíñas- en el que le lavaban los pies a la imagen pequeña de san Pedro que estaba jubilada en la sacristía de la derecha, mirando de frente hacia el altar. Ni la más mínima huella de la discusión entre la autoridad civil y la eclesiástica. ¿De verdad asistía al acto algún alto cargo o sólo se trata de un recurso para hacer más ameno tu relato? Si es así, “abofé” que lo has logrado. Se ve que para una mente infantil lo importante radicaba en el resultado de la rogativa. Y de esto estoy bien segura: la respuesta era inmediata, aunque con un espacio suficiente para llegar a casa sin mojarnos.
    Los consejos que das a Magdalena sobre el lanzamiento como escritora de su propia obra, se los vengo dando desde hace mucho tiempo. Estoy convencida de que en cualquier momento nos cautiva con uno de los preciosos cuentos que tiene escritos u otro que ande rondando por su mente. (Si ya nos fascina como comentarista…)
    Un abrazo a los dos que me habéis hecho recordar en clave de humor episodios de mi infancia.
    P.D.
    Lin outra volta o teu artigo e aínda rin máis.
    Pois eu tamén coidaba que a Calle de Rompetelalma era a Baixada do Adro.
    Que razón tes cando dis que “as xaculatorias quedan atrapadas nas redes…”
    Tampouco recordo “mexar en pingas”. Sería porque a miña avoa tiña un pozo que non houbo sequía que o deixase sen auga.
    Só imaxinar ao home conducindo o escusado, faime escacachar da risa.
    E aquí deixo a posdata.
    Boas noites.

    1. Apreciada Carme:
      “Abofé” que aprecio o comentario que fas sobre os meus contos. Agrádame que suscite en ti un sorriso por que desta maneira seguirei riscando coa miña esgallada pluma, outras breves historias das cales eu tamén me divirto.
      De cando en vez, tamén leo o “blog de Carmen” que é todo un luxo. Moi ameno e cargado de exquisita prosa.
      A Magda, hai que deixala o seu aire. Xa saltará cando lle pete. Eu diría que é mellor non insistir ata que ela saia do seu observatorio “Critico-literario” que tan cómoda se atopa.
      Unha aperta Carmen, e boas noites.

  3. Bos días, noso Mingucho:
    No sabes lo cómodamente que una se encuentra en este “observatorio crítico-literario” aprendiendo un poquito de cada uno de vosotros, sin otras cargas adicionales que las que el día a día requiere. Yo soy consciente de mis limitaciones. Nosotros que nos conocemos desde pequeñitos porque hemos nacido en la misma calle, sabes que cuando tú estabas estudiando en la Coruña, yo, pedaleaba en una máquina. Mis acentos ortográficos, tiempos verbales, etc… Se componían de bainicas, festones, ojales, filtiré y otros signos no ortográficos, que unicamente requerían destreza, pulso y buen gusto. Ahí, creo que no fallé. De todas maneras, agradezco tu sugerencia pero, también creo (y en esto no estoy de acuerdo contigo) qué citar a los clásicos, sea estar sometidos, o que nos impidan, escribir a nuestro libre albedrío, no, no es así, yo lo hago porque lo que cito me gusta, o es congruente con lo que respondo, y al mismo tiempo, me ayuda en mi cortedad narrativa. Ya sabes, querido: “zapatero a tus zapatos”.
    Gracias por aclararme lo de la calle rompetelalma, creí que era la bajada del atrio.

    Bicos, noso Mingucho, e non sexas folgazán , escribe máis.

  4. Mi queridísimo Mingucho, hoy me levanté con ganas de llevarle a alguien la contraria, y al ver tu esperada entrada, pensé: ¡ tate ! aquí está mi chivo expiatorio, pero… al leer tan simpático y agradable artículo, no tuve más remedio que recular de mi malsana intención.
    Me has transportado a tiempos pretéritos de muy grato recuerdo. “O piche da Canle” cuantas “cucharillas” allí había, como le llamábamos a los huevos de las ranas antes del inicio de su metamorfosis. El canto del “Viva María, viva el rosario…” Pero, como has omitido el resto de ese estribillo que continúa así: “viva santo Domingo que lo ha fundado” te lo recuerdo, ya que el fundador del rosario, te legó su nombre, y no debes dejarlo en el olvido.
    No me acuerdo ( a pesar de que oía hablar de ella) cual era la calle de “rompetelalma” pero sí, recuerdo que a la nuestra, ( la de ambos) le llamaban “a calle da comenensia” (así, incluyendo el seseo), porque el alcalde que la había mandado empedrar, tenía a su hija viviendo en dicha rua, y para que no fuese el asunto tan descarado, el perpiaño empezaba en Mendez Nuñez, cruzaba Plaza del Callao y remataba en el Puerto, donde tú todavía disfrutas de ese lucroso beneficio, gracias a que teníamos de vecina a la hija de un caritativo regidor.
    Las rogativas ya me quedaban un poco lejos, pero recuerdo a mi abuela que contaba que en un año de sequía parecido al que tú citas, los vecinos habían ido a hablar con el cura para ir a mojarle los pies al santo, ( metían a san Pedriño en el río) estas rogativas duraban de tres, a nueve días, dependiendo de las ganas que el santo tuviera, de seguir refrescando sus extremidades y también de ser el intermediario de dicha petición ciclogénica . Habían pasado los nueve días y los campos de Palmeira cada vez se parecían más al Sáhara. Los labradores llenos de coraje,reclamaron al cura la pérdida de todas aquellas horas, paseando y refrescando al portero del cielo y patrono de Palmeira. El cura desde el púlpito les contestó :- ” ¡¡Hombres de poca fe, habéis pasado nueve días pidiendo lluvia, y jamás os he visto con un paraguas en la mano!!” Y, los sin fe, salieron de la iglesia creyendo que efectivamente, la culpa no era del patrono.
    Con respeto a Noé, tienes razón, querido vecino. Él, dijo, que el Diluvio Universal duró 40 días con 40 noches, y a eso, aquí en Galicia le llamamos invierno.
    Desde el Brañal, hasta el Puerto, cariñosos saludos.

    1. Admirada e querida veciña:
      Xa vai sendo hora de que nos sorprendas con algúns dos teus relatos.
      ¡Animate!
      Tes que saír do teu observatorio crítico-literario —o cal merece a pena lerche—, e deleitarnos tamén cos artículos que seguramente acubillas nos caixóns.
      Para escribir o que che gusta, non tes necesariamente por que recorrer a citar o que dixo ningún filósofo nin escritor clásico. Iso é a miña modesta opinión. Fíxate que eu, son crítico, pero o fago co ánimo de romper co acorsetamento ao que nos teñen sometidos os filólogos que impiden que a xente se libere da normativización que obstrúe a liberdade de expresión, destrúe o argot dos rústicos, i exterminan preciosas verbas dos nosos antergos. Un, en literatura, debe ser libre de usar o barallete, arxina ou lunfardo, cando as palabras sirvan para darlle mais graza, expresión ou forza a frase que pretendas significar.
      E que diluvie; que de vez en cando fai falla ionizar o espírito.
      ¡Animo! Un bico Magda.
      P.D.: A Calle de Rompetelamma, era a de Tía Juana a Sereira.

Deixa una resposta a Mingucho Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *