Desequilibrio hormonal

depositphotos_67306117-stock-illustration-coloring-book-fever-man-cartoonX. Ricardo Losada. Publiquei un texto neste café no que, parodiando un relato en que Borges di que se escribísemos hoxe o Quixote tal cal o escribiu Cervantes sería un libro distinto, transcribía unha historia de amor de Magdalena ao seu marido J. Manuel como se fose miña, e concluía que, dese xeito, J. Manuel e eu seriamos homosexuais. Magdalena leullo ao marido mentres ían no coche ao hospital e, entrando polo Caramecheiro, J. Manuel berrou: Que?!!! Despois, na consulta, como J. Manuel dixo que chegara a ter máis de 40 graos de febre, o médico auscultouno, púxolle o termómetro e reveloulle que pasara da hiperpirexia á hipotermia, pois non chegaba aos 35 graos.  “Non me estraña”, díxolle J. Manuel, “cando entraba polo Caramecheiro sufrín un desequilibrio hormonal”.

     Sempre crin que a literatura debe romper os esquemas do lector. Se rematas de ler un texto sendo o mesmo que eras cando o comezaches, o texto (a non ser que sexa de puro divertimento), non paga a pena. O desequilibro hormonal do que fala J. Manuel (Que?!!!) é unha excelente metáfora do que quero dicir. O texto non só o cambiou, converteuno no seu antagonista. Tamén me gusta o comentario do médico pois, moi ao estilo romántico, aplaudo unha  literatura que faga pasar o lector da hipotermia á hiperpirexia, do confort intelectual ao desacougo creativo, aínda que, tal e como está o mundo, teño as miñas dúbidas. 62332007-coger-un-frío-la-ilustración-de-un-hombre-con-fiebre-Hai tantos gobernantes e aspirantes a gobernantes hiperpiréxicos, que me parece que a temperatura mundial está demasiado alta.

      Como dixo Carlos Monsivais coa súa habitual e cómica agudeza, “Ou xa non entendo o que está pasando ou xa pasou o que estaba entendendo”. Ou xa non entendo a Trump, Putin e Xin proliferando pola ilustrada Europa ou xa pasou a época ilustrada que estaba entendendo. En calquera caso, o que si teño claro é que necesitamos un desequilibrio hormonal, un Que?¡¡¡ como o de José Manuel, que nos afaste da eufórica hiperpirexia populista e nos achegue a unha aburrida hipotermia democrática.

9 comentarios en “Desequilibrio hormonal

  1. Querido profesor; sé que ese desequilibrio nunca logrará que ese virtuoso Café se vuelva descafeinado. El hipotálamo de cada uno de los barbantianos seguirá ejerciendo de termorregulador para que sigáis elaborando el café de calidad de siempre.
    Besiños, familia.

  2. Querida familia barbantiana:
    No podéis imaginaros cuánto os agradezco vuestras muestras de interés y afecto. Para mí habéis sido y seguiréis siendo una parte importante de lo que me atañe cotidianamente; tanto es así, que lo primero que hago al levantarme es encender el ordenador y leer la entrada del correspondiente día. Estos días he tenido un pequeño bajón anímico del que gracias a Dios ya estoy recuperada y estas líneas son para daros las gracias porque me habéis hecho sentir incluso un poquito “importante” con vuestros comentarios. Sé que no los merezco pero, se agradece.
    Estos días voy a tener en casa al único tío que me queda, es el hermano de mi madre, y para él, (es una persona muy mayor) dedicaré mi mayor atención, no podré prestarle tiempo al ordenador nada más que el imprescindible, que será el de leeros. Tengo también entre manos un pequeñito trabajo para presentar el día de san Juan. A su debido tiempo os comentaré algo sobre el particular.
    Y eso es todo. Gracias, querido profesor por tus palabras, gracias querida Mari Carmen por las tuyas, Gracias Fidel, por tu bonita alusión en el comentario de Naty, también a Naty por los correos que me está mandando estos días y gracias a Gonzalo por su deseo y por considerarme “peza angular”. Gracias también a todos con los que me he escrito y seguiré escribiendo, y perdón, y gracias, a aquellos a los que no he contestado pero sí, leído. Espero estar en un breve plazo nuevamente con todos vosotros.
    Besiños palmeiráns, familia.

  3. Apoteósica e inesperada la despedida de Magdalena que espero sea por muy corto espacio de tiempo. Con mi mayor respeto hacia cuantos/as (se impone seguir la corriente de los tiempos) conformáis este blog, estoy convencida de que sin el concurso de tan formidable comentarista “Café Barbantia” perderá gran parte de su atractivo.
    Pero como “las costumbres se hacen leyes” y, sobre todo, Magdalena guarda un gran cariño y respeto hacia los integrantes de este importante foro, estoy convencida de que pronto la tendréis con vosotros.
    Un abrazo

    1. En fin, falamos dunha peza angular dos últimos anos deste espazo. Non só agardo que volva, querida compañeira, n0n nos fagas isto. Volve. Eu agárdote cos brazos abertos para darte unha forte aperta. Estou convencido de que o farás. Amiga miña, como di o meu admirado, e tamén desprezado por moitos, James Joyce: . O teu secreto admirador de Boiro.

      1. Sinto mágoa por ese anuncio de despedida da nosa atenta Magdalena. Apúntome ao seu pronto regreso. O Café non será o mesmo sen ela. “O biscoito” que o acompaña, como dixo -ou algo parecido-, o noso Antón Riveiro Coelllo Aquí seguiremos, Magdalena. Unha forte e saudable aperta. Co meu sincero agradecemento. Bicos.

  4. Entristéceme o teu comentario. Agardo que a túa volta sexa rápida por todo o que iso implica a nivel persoal, máis alá de que a túa presenza en CaféBarbantia sexa imprescindible para que poidamos seguir considerándonos un café. O outro día unhas alumnas fixéronme una exposición-diálogo marabillosa (que gozada ser profesor!) sobre o ensaio de Montaigne “Da amizade”. Acordeime moito de ti. Nos teus comentarios emerxe sempre ese espírito conversacional que Montaigne lle daba á amizade e á filosofía. Podo dicir, como dicía Montaigne citando a Menandro, que feliz é aquel que atopa cando menos a sombra dun amigo. Xa que persoalmente non nos coñecemos moito, pola agradable conversación que mantemos neste café, podo dicir que che considero, no sentido de Menandro, a sombra dunha gran amiga.
    Un bico, moitos ánimos e toda a sorte do mundo

  5. Como siempre genial, querido profesor:
    Tu entrada me ha levantado el ánimo. Llevo unos días de “capa caída”, o sea, con “hipotermia”, pero al leer tu artículo con nombres propios incluidos, el mecanismo del mercurio mental se expandió por el tubo seseral y después de alcanzar la febrícula continuó su esparcimiento hasta llegar a la hiperpirexia.
    Yo también opino que la literatura abre los caminos del conocimiento y a través de ella se establecen otras vidas diferentes en la que nos adentramos para vivirlas paralelamente. Por eso debemos aprovechar el tiempo en ello y no perderlo en cosas más banales.
    El escribir en Barbantia ha sido una terapia excelente, un complemento de la lectura.
    El haber tenido contacto con vosotros por medio de este Café ha sido para mí, un placer y un lujazo. Gracias.
    Ahora ya va siendo hora de que os deje descansar un poco. Quise hacerlo despidiéndome a la francesa pero, anteayer al ver el artículo de mi queridísimo Fidel, pospuse el silencioso adiós. Al día siguiente, apareció el apreciado y también querido Lobato. Como él nunca deja a nadie indiferente con su lírica le mandé mi cariño en forma de letras.
    Contigo, y gracias a ti, mi querido profesor, he comenzado a desayunar este buen Café pasando ratos muy agradables, y contigo me despido durante un tiempo; siempre recordaré con simpatía a tu borracho “oíndo a barahunda e pedindo un chascarraschás porque se sentía carancanfunca”, pero ojalá que no sea un adiós definitivo, espero regresar a casa, en efectiva migración anual como los que regresan por Navidad.
    Mi más cariñoso abrazo para todos, y mil gracias.
    José Ricardo, un besazo.

Deixa una resposta a Gonzalo Trasbach Paz Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *