Perendengue

pene-en-el-cielo-armada-estados-unidos-X. Ricardo Losada. Escribín neste mesmo café un texto no que defendía con humor unha tese filosófica que se remonta á Idade Media: as palabras condicionan as realidades que denotan. O tamaño dun pene, puña por exemplo, cambia en función de se lle chamamos pito, pipí, pirola ou carallo. Naty, unha lectora, comentando ese texto, revelou que ela chamáballe ao membro viril perendengue, un termo que, recoñecía, podía soar un pouco cursi pero que lle parecía máis acorde coa educación que recibira, e na que termos como os que eu utilizaba eran de mal gusto. Nada que obxectar, por suposto, contesteille. De feito, se os termos que eu utilizaba con finalidade humorística conseguían o seu obxectivo, era grazas a que esa educación da que ela falaba seguía a ter prestixio, independentemente de que xa non sexa o modelo a seguir.

     Aínda así, o comentario en cuestión estimulou a miña vea filosófica máis profunda e fíxome preguntar que tipo de realidade (que tipo de pene) denotaba a palabra perendengue. E, tratándose do pene, cuxa esencia é desde tempos inmemoriais, máis que a función, o tamaño, esa pregunta debía formularse así: que lugar lle corresponde na xerarquía cuantitativa do ser pene ao ente perendengue? Como é lóxico, a inercia mental fíxome pensar en primeiro lugar que perendengue debería ser un dos seres fálicos supremos xa que, matemáticas obrigan, era o que máis letras tiña. Acaso na miña clasificación non había coincidencia entre o número de letras (pito e pipí teñen catro, pirola, seis, e carallo, sete) e o tamaño denotado do pene?a4aXTRkT_400x400 Pero axiña rexeitei ese criterio porque tranca, por exemplo, ten seis letras pero denota un tamaño maior que o de pirola ou carallo.

     Non. O número de letras non pode ser o criterio para determinar cuestión tan importante. Entre outras cousas, porque teño moi claro que o criterio decisivo é como soa a palabra ao dicila. Se me chaman burro, enfádome, pero se me chaman güeznápido (burro asiático), como me chamaba un mestre do colexio, dáme a risa aínda que me estea a chamar o mesmo. A cuestión, xa que logo, a efectos clasificatorios, era saber se perendengue soaba como pito ou como tranca, como pipí ou como pirola. E así estiven, días e días, repetindo como un mantra a palabra que me regalou Naty, sen chegar a conclusión ningunha. Ata que unha iluminación súbita me resolveu o problema. Perendengue non denotaba tamaño de pene ningún na miña mente porque a oíra por primeira vez a unha idade na que xa sei que é a función, e non o tamaño, a que crea o órgano.

13 comentarios en “Perendengue

  1. Coincido en todo o que dis. Tamén recoñezo que a palabra “depresión”
    é un pouco excesiva para definir o estado de ánimo que me provoca tanto sectarismo, pero debo dicir que “decepción”, no meu caso, queda curta.
    Apertas

  2. Máis dun centenar de palabras sobre o sexo, e o “perendengue” non ven. Outra das miñas saídas exclusivas. Non podo axudalo, é algo persoal, e sobre todo espontáneo. Sinto moito. Menudo enlace el de Paideleo!!! No había leído nunca, tanta diversidad de nombres, relacionadas con el sexo. Si embargo debo reconocer, que me suenan, pero pocas, ya que de niña queriendo, o sin querer, escuchaba alguna que otra por la vecindad. Muy interesante. Buen domingo a todos. Qué calor!!!

  3. Querido profesor: Con tu respuesta, me has sacado un peso de encima, al reconocer que, aunque haya temas más importantes que debatir… También un “chisco” de humor, no viene mal de vez en cuando. Una persona de tan amplia cultura, es normal, que en ciertos momentos, tenga una serie de compromisos para dedicarse a lo que realmente le gusta; como es la prensa, actualidad política, social, y un largo etcétera. Una no se deprime, sino que siente un cierto desencanto; decepción diría. Me refiero como tú bien dices: a tanto revolucionario de salón; doble moral; intolerancia, y mucho más; pero que ya no me detengo a enumerar. Es por lo que, ante tanto “desorden” de valores éticos y morales, una se decante por darle un cierto aire gracioso, a mis pequeños comentarios (si se les puede llamar así); cuando tímidamente intento asomarme por aquí. “Dicen que el humor nos ayuda a hacer más llevadero algún momento difícil de nuestra vida.” No lo sé, pero que ayuda estoy convencida, por haberlo experimentado en mi propia piel. Al igual que tú, nunca he visto a nadie que riendo, hubiese insultado o pegado a nadie. Por eso al final, he decidido sonreír, porque es bueno y saludable; aunque este no sea mi mejor momento, pero sin perder la sonrisa nunca. Un fuerte abrazo.

  4. Benquerida Naty:
    Claro que hai temas máis importantes que debater, pero, precisamente por iso, nunca foi tan importante o humor. Leo a prensa, vexo os telexornais, sigo a actualidade política, social, económica… con gran interese. Deprímome ante ante solemnidade impostada, ante tanto cristián xenófobo e ante tanto revolucionario de salón, ante tanto cálculo electoral, tanta dobre moral, tanto sectarismo. Non sei se falar de perendengues mellora o mundo, pero pódoche asegurar que non o empeora. E co nivel de debates que hai na actualidade, unha conversa na que varias persoas son quen de falar sobre un tema para enriquecer a precisión das palabras é un luxo, e un luxo, podes telo por seguro, democrático. O que necesitamos na actualidade non son temas importantes que discutir, senón persoas que saiban dialogar, sexa do que sexa. E se é con humor, moito mellor. Nunca vin unha persoa que, rindo, lle pegase ou insultase a outra.
    Unha aperta moi forte

  5. Pan de Cambados…? Me parece un tanto exagerada la comparación; pero si tiene huevos, a mi me encanta. Ha sido espontánea la salida. Tampoco hay que ser mal pensados. En el fondo soy seria, pero con cierto sentido del humor, si la ocasión me es propicia, y vosotros me lo permitís. Pienso que este terreno es más vuestro, que mío. Gracias.

  6. Sr. Losada: Lo de “colgante” se sobrentiende que es algo que “pende”, e incluso puede balancearse, dependiendo de que lado sople el viento. Claro que no en toda circunstancia o lugar, si nos referimos a otra cosa. Sin embargo, metidos en el ajo, que es realmente en lo que todos hemos pensado… Ahí ya son palabras mayores, ya que depende de la maestría, o del buen manejo que se le dé. Lo que ya no me parece tan normal… Es que “un trocito tan pequeño de carne”…haya levantado tanto revuelo. Señores: Qué tenemos temas más importantes que debatir!!! Y no pasarnos, haciendo un largo debate, de algo que no nos va a instruir demasiado. Ruego que nadie se sienta “aludido”. Solamente he tratado de exponer mi punto de vista, partiendo siempre, desde el respeto hacia los demás. Gracias.

  7. Tetas, pan de Cambados; carallos, sardiñas. Gastronomía e sexo sempre tan
    unidos. Da expresión que aporta Fidel sorpréndeme que, sendo eu de Rianxo, nunca
    a oíra. Da que aporta Carmen, o que me sorprendeu foi que esa expresión confirma o que eu dicía no texto. É evidente que non todos os penes dos ferroláns son grandes e gordos, pero si, como di ese dito, todos os carallos.
    O que si está claro, querida Carmen, é que por moi ben servidas que estean as estatuas gregas, no seu caso, a función non fai o órgano. (Agás -sempre hai unha excepción- para os fetichistas).

    Apertas

  8. Querido profesor:
    Al leer ayer tu simpático artículo y el no menos gracioso comentario de Naty, no he podido por menos que recordar la expresión más frecuente de las vendedoras de pescado de Ferrol cuando, recién casada, llegué a esta ciudad: “Sardiñas grandes e gordas como carallos de home”. Al principio, la expresión me sonaba bastante impúdica. Pero a todo te acostumbras y con el tiempo lo fui asimilando como algo tan normal que ni siquiera tenía en cuenta las connotaciones obscenas.
    El vocablo “perendengue” lo utilizo con frecuencia, pero no con el sentido que le da Naty. Para mí la expresión “¡mira qué tienes perendengues!” quiere significar “¡mira qué eres caradura!”. Pero creo que encaja mejor en el sentido que le da Naty.
    Muy buenas las observaciones que haces entre la cantidad y la calidad, pues también creo que, si de tamaño se tratase, las estatuas griegas estarían mejor servidas.
    No conocía el significado de la palabra gaznápiro: “coidaba que era un paxaro”.
    Lo del “ser” y el “ente” lo dejamos para otro día: acabo de llegar de un concierto -con éste van cuatro en dos días- y mañana tengo analítica a las ocho. De seguir así creo que comenzará a claudicar mi melomanía.
    Mañana leeré el enlace de peideleo.
    Felices sonos.

  9. Pois nada. Se os perendengues son os collóns, entón ten razón Naty.
    Só colgan.
    Moitas grazas, Paideleo. Para un tipo coma min, ese enlace
    é un inmenso tesouro.
    Apertas

  10. Non te preocupes. En canto lin a palabra, souben que ía escribir un texto coma
    este. E iso é de agradecer. Os que escribimos necesitamos tema. Para máis, se
    che fixo rir… Bendito sexa o tal perendengue, como ti moi ben dis. Só che corrixirei nunha cousa. Por moi bendito que sexa, supoño que “era algo que colgaba”, pero non en toda circunstancia e lugar.
    No que coincido totalmente contigo é na importancia das formas e da boa educación.
    Grazas a ti
    Apertas

    1. Grazas polo enlace, Paideleo, pero botei en falta unha acepción sobre as tetas que escoitei máis dunha vez en Ribeira: Vaites “pan de Cambados”, se eran notables.

  11. Mi querido literato: De verdad que ni por asomo creí, que el tal “perendengue”pudiera traerte, más allá de una simple carcajada; y no tal quebradero de cabeza. Lo siento. Respecto a la educación, puedo decirte, que a pesar de la sociedad en que vivimos, con un “lenguaje tan soez”…aún mantengo, conservo mi buena educación. Del susodicho “perendengue” solo puedo decirte, que ha sido sacado de mi propia cosecha; quiero decir: Made in Naty. Aunque seria en el fondo, como podréis observar, con mucho sentido del humor. Y ese apodo, me resulto simpático y menos agresivo. Por eso me quedé con él, dada mi forma de ser. No creo que haya mayor problema. Y si ello ha contribuido a sacar otro artículo, y además con cierto aire de humor; que en ocasiones los lectores tanto necesitamos…Bendito sea el tal “perendengue”!!!. Que incluso pudiera no ser nada de eso, pero que en mi fuero interno, me hacía gracia porque siempre pensé: “que era algo que colgaba”. Me despido, con mi mayor admiración hacia todos vosotros, como grandes escritores. Y de los cuales aprendo muchísimo. Gracias de verdad.

Deixa una resposta a x ricardo losada Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *