A mesa de Lito

paris-de-noia-2-CopiarAntón Riveiro Coello. Cando eu estaba piques de encetar a maioría de idade xunteime con outros tres amigos para formarmos un grupo de rock e fomos dende A Limia a Compostela mercar un equipo de son nunha tenda que había na rúa do Preguntoiro. O máis caro daquel equipo foi unha mesa Acoustic de segunda man que nos custou medio millón de pesetas, unha fortuna daquela, e que aínda levaba un adhesivo co nome do seu anterior propietario: París de Noia. Os nosos pais, que secundaron a nosa ilusión e nos avalaron, recibiron de nós a promesa de lles reintegrarmos, á volta do verán, os cartos que nos deixaban. Estabamos convencidos de que para iso só precisariamos media ducia de actuacións. Lembro a ilusión daquela volta a Xinzo nun Land Rover ateigado de instrumentos e unha marfallada de cables.

Todos os membros do grupo pertenciamos a unha xeración de verbenas e, aínda que tivemos a oportunidade de tocar ao aire libre, nós queriamos mudar, cando menos localmente, o concepto de actuación e facelo en locais pechados que se adaptaban máis ao noso tipo de música e, sobre todo, á pouca potencia do equipo, por moi boa que fose aquela mesa de son. Era a primeiros dos oitenta e, como o IVE aínda non existía, pagábase en man no remate da noite, sen intermediarios nin listos que apañasen parte dos cartos. Os músicos recibiamos directamente do dono do local o contratado ou unha parte da recadación. Co tempo, as cousas mudaron, e agora que leo a noticia da condena a Lito, o rei das orquestras, non deixo de cavilar se daquela, cando mercamos esa mesa de son tan cara, non sería el o que xa estaba detrás poñéndolles prezo aos nosos soños. Se foi así, síntoo polos nosos pais, que aínda están a agardar polo reintegro dos cartos.

3 comentarios en “A mesa de Lito

  1. Estimado Antón:
    Tu artículo me trae a la memoria una época en la que mis hijos me engatusaron para que comprase un equipo de música estereofónico; época que viene a coincidir más o menos con la de tu relato.
    Al llegar a la tienda se fueron directos hacia un armatoste del que sólo los bafles ocupaban medio salón. Oyéndoles hablar con el vendedor sobre los decibelios alcanzados por aquel trasto, me eché a temblar. Pero pronto acallaron mi angustia asegurándome que los decibelios sólo estaban relacionados con la calidad del sonido: a más decibelios, más pureza; aunque se escuchase bajito. Me convencieron, después de una serie de promesas referentes al tema del volumen.
    Una tarde, al aparcar el coche cerca de casa, sentí un ruido tan fuerte y ensordecedor que hacía temblar el pavimento de la acera. Pronto pude comprobar su procedencia… El ultimátum fue: “Si no sabéis escuchar música a un el volumen moderado, dejo de pagar los plazos y el trasto éste vuelve a la tienda”.
    El aviso debió de surtir efecto, pues ni un solo vecino se quejó por exceso de ruido.
    Con el tiempo, el aparato bajó al trastero. Más tarde se lo llevó un chatarrero, creo. Pero se ve que cada pieza tenía autonomía, porque me quedé con una parte en la que todavía escucho los elepés de la época. Pero, por supuesto, sin aquellos gigantesco bafles.
    En mi caso, no llegué a pedirles el reintegro del dinero (eran demasiado jóvenes y alguno procuró pagármelo con servicios); pero su afición a la música -potenciada y suavizada por su madre y, más tarde, abuela- se fue transmitiendo de unos a otros, llegando a tener seis nietos estudiando al mismo tiempo en conservatorios y escuelas de música. Es una delicia escucharlos en las reuniones de familia. Con eso me siento muy bien pagada.
    Un fectuoso saludo.

    1. Moi interesante a túa anécdota. Cando superei a selectividade´, na casa ofrecéronme unha moto ou un equipo de música e, evidentemente, escollín un equipo que aínda dura e está arrombado nun baixo. O día que puxen no cuarto aqueles altofalantes e probei a primeira canción sentinme o mozo máis afortunado do mundo. Gardo aquela sensación de abraio aínda hoxe, que sigo namorado da música coma o primeiro día.
      Saúdos

Deixa una resposta a palmeiralibre Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *