Sobres as lendas (I)

lendas1César Alen. Non lembro, non teño certeza de acceder a ningunha lenda ou mitoloxía, nin sequera contos na miña infancia. Quitando, está claro, os estritamente  educacionais, catequísticos. Os que se utilizaban para dobregarnos, para tentar reconducir as condutas infantís, as  innatas propensións á rebelión. O home do saco viría buscarnos se non obedeciamos cegamente aos pais, o saca manteigas, e que dicir da patética santa compaña, só tolerable nunha Galicia atrasada e absurda. Deus veo todo, óeo todo, está en todos os lados. Por iso o mundo antóllaseme un enorme escenario  panteísta, onde detrás de cada forma se esconde inevitablemente un home barbudo espiándonos, apuntando todo con minuciosidade nun caderno inmenso, como un  inabarcable libro de contabilidade, un glosario sen principio nin fin, onde están rexistrados de forma escrupulosa todas as faltas da humanidade.

E con tanta iconografía deseñei unha figura  antropomórfica como imaxe do todo poderoso.

Non, en realidade, a miña infancia transcorreu nos marcos dun realismo, un realismo máxico, máxico e  cruel, gris, sucio, húmido, frío, con pouco espazo para a imaxinación. Porque a miseria, as  perentorias circunstancias da pobreza non me deixaban ánimo para soñar. A imaxinación circunscribíase á mellor maneira de combater as carencias, de xestionar as frustracións.

lendas2Por iso tiven que axudarme da literatura, utilizala ao estilo do  vello  Ulises  un barco para buscar a miña Ítaca, un libro. Aventuras imaxinadas a través dunha fría ventá, nun ilimitado fondo gris.

Para non perderme nunha exasperada orfandade referencial, falta de figuras, de arquetipos que servisen para ordenar o mundo, para entibar os procesos da personalidade, para, en definitiva recoñecerme nun ámbito cultural, utilicei a literatura. Os libros foron o acicate necesario para  esporear de verdade a miña imaxinación, para conformar a  psicomitoloxía.

Eu roubeille as lendas á literatura, sen contar todo o demais, retrincos da miña personalidade, soños, soños que levan a frustracións, frustracións que se enraizaron. Un estilo, unha referencia de vida, unha viaxe a ningunha parte como no Quixote, pero que bonito o camiño, as andanzas, a experiencia, ese fértil tempo de extravío, onde só contas ti, porque, que máis necesito para ser eu, deus, eu (como di a canción de  Extremoduro,  destilación do pensamento de  Nietzsche).

 

Un comentario en “Sobres as lendas (I)

  1. Buenos días Cesar:
    Yo, sí, recuerdo (y seguro que tengo bastantes más años que tú), sentada en las noches del crudo invierno, al lado de la cocina de leña, al lado de mi abuela y de mi madre, alguno de los mitos que tú rechazas como patéticos. Me refiero a la Santa Compaña. Antes de seguir quiero decirte que no comparto para nada esa creencia, pero tú sabes que todo pueblo tiene su singularidad propia, y nuestra distinción en tal credo ha dado para cubrir de negro muchas páginas en blanco e incluso grandes películas como por ejemplo “El bosque animado”. ¿Acaso los nórdicos no presumen de su Odín que dio un ojo a cambio de la sabiduría?, ¿de Thor con su martillo y su cinturón que acrecentaba su poder?, ¿del apuesto pero taimado Loki el que tenía el poder de mudar su personalidad e incluso convertirse en pez?
    Yo creo, Cesar, que los mitos como los de la Santa Compaña son la expresión de un sentimiento del que cada cual es muy libre de hacer la lectura que mejor le vaya.
    Espero con ansia la segunda parte de tu entrada. Que ese acicate literario al que te agarras te lleve siempre a una Ítaca feliz.
    Besiños palmeiráns.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *