camasperfectas.com

3e8d765ac61e056aee1bfb0fd317f097_articleX. Ricardo Losada. Cando fixemos o reparto das tarefas domésticas, a muller propuxo que ela lle pasaba o ferro á súa roupa e eu á miña. Pareceume razoable pero sospeitoso. Era a única tarefa na que dividiamos ao cincuenta por cento o traballo. No resto, un clásico isto para ti, isto para min. Como non me gusta ser mal pensado, menos aínda coa muller coa que ía compartir a miña vida, negueime a pensar (porque o pensaba) que a razón de fondo era que a súa coquetería se negaba a saír á rúa coa roupa engurrada. Se eu lle pasaba o ferro, ela tería que volver pasarllo e, para iso, mellor facer ela o traballo desde o principio.

Aínda así, pasar o ferro é a única tarefa da casa á que lle teño cariño. A miña experiencia infantil de observador inconsciente das dinámicas caseiras de miña nai chégame dabondo para facer unhas pasadas de ferro máis que decentes. Non me pasa o mesmo co resto das tarefas, pois non me queda outra que facelas co móbil á man. Antes de colgar a roupa fóra, por exemplo, teño que acceder á aplicación de Meteogalicia (microclimas.com) e ver as previsións meteorolóxicas locais para a terraza da miña casa; se a colgo dentro, a unha páxina de internet (tecnolaborescaseiras.com) que me permite calcular a humidade e demais variables ambientais do cuarto. 28167658_624530004545632_5277097097084286734_nDespois de facer a cama teño que mandarlle unha foto co resultado a unha aplicación dixital (camasperfectas.com) que me pon nota. Se é menos de un 10, o móbil bloquéase, agás esa aplicación, ata que acado o resultado que a muller me esixe. Antes de fregar teño que activar outra aplicación que, tras darlle unha serie de datos (metros cadrados da superficie, tempo que leva sen fregar, usos dos últimos días), infórmame de como debo preparar a auga do cubo e de como debo mover os flocos da fregona, tanto no escorredoiro coma no chan.

     Hai pouco oínlle dicir a un experto que o wasap acerca a xente que está lonxe e afasta a xente que está cerca. É o que me pasa a min con estas novas tecnoloxías caseiras. Fanme amar o pasado, que está lonxe, cada vez máis lonxe, e odiar o futuro, que está cerca, cada vez máis cerca.

 

6 comentarios en “camasperfectas.com

  1. Prezada Carmen:

    Dáme a impresión de que, neste tipo de repartos, queda máis demostrada a estulticia de un que a intelixencia da outra. Pero non vou ser eu quen negue que a miña muller non ten un pelo de tonta. Como non o teñen os teus fillos, por certo. E un alto sentido ético.
    Tes razón. Os últimos estudos sobre uso e abuso do móbil son moi preocupantes. Adicción. E cada vez en persoas de menor idade. Mesmo se comezan a prohibir en moitos centros educativos.
    Non fago as tarefas da casa co móbil na man senón na orella. A muller grávame as instrucíóns no móbil e eu executo mentres as escoito. Xa quedamos en que non tiña un pelo de tonta.
    Eu volvería comezar de novo, iso si, sen saber nada do que sei. Nin facer cama sequera.
    Saúdos

  2. Querido profesor:
    Por la estrategia adoptada, se ve que tu mujer no tiene un pelo de tonta.
    En la distribución de tareas domésticas no tuve problemas: las chicas se encargaron de imponer a sus hermanos un reparto equitativo del trabajo, sin distinción alguna por razones de sexo. Y si alguien trataba de escurrir el bulto cargándome el sambenito, venía otro en mi ayuda: “¡Ni se te ocurra…! Que se planche él los pantalones (o lo que fuese) como hacemos los demás”.
    En las tareas de envergadura solían recibir paga extra. Como cuando quiso comprarse una armónica uno de mis hijos (hoy le está sacando un buen partido a esa afición, aunque sólo sea en eventos familiares) y me propuso una limpieza general de la casa para lograr las 1500 pesetas que le costaba el instrumento. Hasta duchaban a la abuela cuando a mí me empezaban a fallar las fuerzas, lo mismo los hombres que las mujeres; aunque alguno arrimase el hombro un poco más que otros, todo hay que decirlo.
    El tema del wassap comienza a entrar en un estadio surrealista. Hace unos días alguien me envió un vídeo en el que a un bebé de meses le entraba una espantosa pataleta si le quitaban un móvil con el que parecía pasárselo en grande. Lo realmente preocupante eran las risas de la madre -o de quien se tratase- cada vez que le retiraba el juguetito para dárselo de nuevo. Lo tuyo tampoco es moco de pavo. Lo que no entiendo es cómo puedes hacer la tarea con una sola mano… Eso, al menos, sería lo que haría yo; porque si tuviese que leer las instrucciones por adelantado, se me olvidaría todo.
    Volver a empezar… ¡Quién pudiera! Eso parece ser lo que aconsejaba Julio Verne en su último libro inacabado.
    Buenas tardes y un abrazo, profesor.

  3. Benquerida Naty:

    Eu non me sinto ofendido polo teu comentario, pero (e tampouco te sintas ti ofendida) non podo tomalo en serio. Non hai tarefas deseñadas exclusivamente para as mulleres. E iso non é unha opinión, é unha verdade científica. A non ser que te refiras a tarefas deseñadas por Deus. Nese caso, vaia Deus!!!!

    Unha aperta agradecida

  4. Prezada Magdalena:

    Por primeira vez desde que nos comunicamos en Café Barbantia, encantoume oír que me chamas profesor, e profesor de Filosofía. É moi raro que, sabéndoo, se diga que somos útiles. Eu non teño ningunha dúbida, pero axuda que persoas coma ti empuxen na mesma dirección. A filosofía é útil, moi útil. Por iso é tan importante que sexa (ou que intente selo) amena.
    Oxalá J. Manuel pense o mesmo. Aínda que o dubido, se o obrigas a “ler” os meus textos en circunstancias tan extrañas, e camiño dun pracer tan grande como é o mercado de Padrón un domingo soleado de outono.
    Grazas e apertas para os dous

  5. No me extraña que, con todo lo que le ha “caído encima”, tenga que pedir ayuda por todos lados; y activar una serie de aplicaciones que cuando salen, después de pulsar la tecla… no saben los pobres “amos de casa” ni como empezar.- Ciertas “labores” son para mujeres-.
    É por iso que debemos recoñocer, querido profesor, que certas “tarefas” foron deseñadas, exclusivamente, para as mulleres. É con isto eu digo todo. Sinto, si alguén pode sentirse ofendido. Apertas desta fermosa Palmeira.

  6. Hoy por la mañana cuando íbamos para Padrón, al entrar en la vía rápida vi como el zapato de J.M se dejaba caer con todo su peso sobre el acelerador, miré para el cuentakilómetros y vi que iba subiendo progresivamente la aguja. Saqué el móvil del bolso para no dejar traslucir mi histérica fobia a la velocidad. Toqué la aplicación que buscaba y dije: bienvenido mister Google, y el mister me relajó dándome entrada a Barbantia.
    Sonreí complacida al leer un título tan prometedor, y como no, al ver que su autor era mi querido profesor.
    Cuando leo un libro que me gusta y me conmueve, me hace entrar en un estado mental diferente; y así fue, me olvidé por completo del acelerador acelerado.
    Lo leí en voz baja y al terminar chasqueé los dedos. J.M me miró de soslayo y con sorna me dijo que no veía a ningún camarero. Sin hacer caso de su eterna socarronería procedí sin previo permiso a leer en voz alta. Noté que el coche avanzaba como yo deseaba y el atento oidor relajó su tensión. Llegamos a la tierra de Rosalía, distendidos, relajados y con un buen sabor de boca.
    Querido profesor, “No hay hombres necesarios, hay hombres útiles” (Germans Goncourt) parece que tú has seguido el ejemplo en todos los sentidos.
    Besiños palmeiráns.

Deixa una resposta a x ricardo losada Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *