Marina Losada. Apareceu de súpeto na cociña, como saído da nada. No silencio dos pés descalzos, a brancura do calzón sobre a pel branca fai tremer o corazón, que se acelera; o corpo miúdo e brando, abaneando a cada paso, descansa no limiar da porta. Como querendo rir de ti, aquel boneco, coa dificultade dos tempos todos, acércase á pía na que lavas, unha carrilana de pel e ósos frautas que co movemento renxen, incapaces de dar un paso sen descansar do anterior. Os sentidos mandan información ao cerebro que non procesa. Non estamos sós, avoa segue na cama. Mamá vai nun mandado, de seguro non tarda. Diante, un vello que o é hai tempo; vello en anos, vello en manías, vello en costumes vellos que asumiches desde a infancia.

Cádrase diante túa, cabreado; os ollos botan chispas e ti, nun movemento seco, dás a volta, sen dicires nada. Sabes as súas mans nas túas cadeiras, apertando; deseguido, por entre o xersei, a dor duns dedos fríos percorre o corpo. Paran no sostén, que non serve de barreira nin de nada. O corpo de muller queda á vista, aínda para quen está ás costas; é grande, moi grande, dóbrache en talla.

A boca na túa orella móllate de bágoas. Polos baixos, unhas fregas que non es quen de identificar. Cando a vida te fai moza, e sabes cousas, pregúntaste porque xamais está dura. Como o tempo acaba sempre, aínda o infinito, o demo que te acurrala no corredor, ás escuras, volve á sala. Ti quedas ensumida nun silencio de suores que xamais terá palabras.

Un golpe na caluga devólveme á cociña, ás mans enxaboadas.

—Lava con augha fría, puta, que non me chega a quente ao baño.