A Alma Veladora

Matalobos
Matalobos

Francisco Ant. Vidal Blanco. E como sabías a que hora habías espertar cando o único reloxo que existía era o de sol da igrexa? Así de inocente era unha das moitas preguntas que nos faciamos cando eramos cativos, e mentres uns nos falaban de que para iso había un galo en cada casa, outros lembraban a sirena da fábrica, aínda que esta é moito máis moderna que os máis primitivos reloxos mecánicos.

Pero mi tía María, quen sempre tiña cousas que contar, sinalando a foto dunha bisavoa súa, unha velliña de tons sepia sentada nunha cadeira e flanqueada a ambos lados polo fillo e a nora, contoume o da Alma Veladora. Esa alma que anda pola noite buscando algo que facer como o finado pai do príncipe Hamlet, pero ó contrario daquel, sen procurar maldade de ningún tipo, senón todo o contrario, agardando que alguén se acorde dela para facerlle o favor de espertalo e así gañar puntos para deixar de penar neste val de bágoas.

Contaba mi tía que aquela anciá da foto, cando tiña que madrugar, antes de deitar rezáballe á tal alma indicándolle a que hora necesitaba estar a pé, e a esa hora exacta acordaba sen as estridencias de ningún aparello mecánico, sen sacudidas nin interrupción brusca do sono nin do soño. E presumía aquela anciá que nunca chegara tarde a ningures porque a almiña veladora nunca lle fallou. E eu na miña inocencia infantil, nesa idade na que afloran os inimigos por unha simple cambadela no recreo do grupo escolar, preguntábame se non habería entre aqueles seres da outra vida algún de retorcido pensamento que desfrutase facéndolle trasnadas ós intranquilos mortais que a invocasen. Ocorríaseme que, como mal menor, ben podía quedarse ela mesma durmida e obrigar logo ó mortal invocante sen tempo para almorzar, a acudir tarde, mal e arrastro ós labores encomendados. Pero para negarme tal idea afloraban os contos en que aquel ser pendente da hora dos desacougados veciños fixera verdadeiros prodixios e como aqueles que non crían nela perdían o tren ou a carrilana segundo fose o caso. galoEran tantas aquelas historias de favorecidos e desfavorecidos con un ser tan pendente e preocupado polos adormecidos madrugadores que lle pedían axuda, que ata me daba rabia levar reloxo, pois era como se tal aparello viñese a sacarlle o traballo á bendita ánima.

A Alma Veladora, exenta desa carga de vulgaridade que rodea ó mito clásico, procura congraciarse co mundo a fin de acadar o perdón dos seus pecados e así descansar na gloria eternamente. Sen embargo, as veces que intentei poñer á proba a tan servizal ser, sempre me fallou, non sei se por orgullo dela, que non admite de ningún incrédulo que lle poña deberes, ou por falta de sintonía miña con tan entrañable crenza, e ó final sempre foi o estridente espertador quen me sacou da cama.

2 comentarios en “A Alma Veladora

  1. Querido Francisco:
    Ahora que, de forma tan amena, nos cuentas el método que utilizaba tu abuela para despertaros, recuerdo como lo hacía la mía, encargada de dar el toque de diana a las seis de la mañana cuando teníamos que coger el coche del vapor hasta la Puebla o el autobús a Santiago, sin que nos fallase una sola vez.
    Mi abuela recurría a las Ánimas del Purgatorio, que venía a ser lo mismo. Lo de “Alma Veladora”, nunca lo había oído; pero me hace pensar que en el Purgatorio también se montan guardias.
    En casa teníamos un estupendo reloj de péndulo que, de vivir en un edificio de pisos, despertaría a todo el vecindario con el ruido que organizaba al dar las horas. Pero nosotros estábamos acostumbrados y no nos hacía mella el sonido del reloj.
    Sin embargo no recuerdo disponer de despertador hasta pasados muchos años. Ni falta que nos hacía, con las joyas de abuelas de las que gozábamos… Hoy, que lo tengo, nunca atino a ponerlo en hora -me despierta mucho antes o mucho después de la que marco-; así que he decidido recurrir al toque de atención del hijo o nieta que comience la jornada laboral más temprano. Y no es que no me fía del Alma Veladora…; pero soy de las que sigue la máxima: “A Dios rogando…”, y poniendo algo de tu parte.
    Desde estas líneas quiero rendir mi pequeño homenaje a las abuelas de ayer. Y también a las de hoy -entre las que me encuentro- que, con las enseñanzas recibidas de nuestras abuelas, procuramos desempeñar el oficio con amor y entrega.
    Ah, y agradeceros -a Magdalena también- la interesante clase de mitología.
    Un abrazo a los dos.

  2. Querido Francisco:
    Hoy me has hecho retroceder muchos años recordando a mi abuela subiendo las escaleras para despertarme. Había que dejar la casa ordenada antes de salir para el taller de costura. La sirena de González Montes se le adelantaba. Siempre me despertaba con su agudo sonido para llamar a sus asalariadas a las ocho de la mañana, así, aún disponía de un cuarto de hora hasta sentirla tocando-a mi abuela- con los nudillos en la puerta acristalada de mi habitación.
    Nunca me encomendé a ninguna “almiña veladora” tal vez, porque desconocía ese papel de “serenos” que por aquel entonces desempeñaban dichas ánimas, de haberlo sabido, me encantaría encomendarme a alguna y despertar relajada con esa alarma silenciosa venida del más allá.
    Referente a el patrón de las fraguas y la herrería, que mereció casarse con la exquisita diosa del amor por dedicarse de lleno a la fragua para tenerla como a una reina y se la pegó con el guaperas de Marte, no te creas que el despistado Alectrión salió mal parado al convertirlo Marte en gallo, pues, de pasar de ser un simple despertador de parejas adúlteras, a ser él mismo, un campeón del llamado “efecto Coolidge”, ya me contarás.
    Besiños palmeiráns, Francisco.

Deixa una resposta a carmen gonzález Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *