Román Arén. Se hai un mito literario galego, ademais de Macías e Rosalía de Castro, ben famoso, é o de Inés de Castro, que vencella Galicia e Portugal, como ben escribiu Otero Pedrayo. Esta limiá establecida en Portugal, amante do príncipe don Pedro, foi asasinada por orde de Afonso IV o 7 de xaneiro de 1355. Entro na morte e na gloria literaria, pois en 1367, proclamado rei don Pedro, mandou exhumar o seu cadáver para que fose honrada como raíña e de aí veu o de “reinar despois de morrer”. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CLXX. Inés de Castro e Vélez de Guevara
Arquivo da categoría: Poesía
Voyager. A inóspita poesia de Kurt Waldheim
Alberte Pagán. Kurt Waldheim, político católico e conservador do Partido Popular Austríaco, foi secretário-geral da ONU (1972-1981) e presidente de Áustria (1986-1992). Em 1985, durante a pré-campanha eleitoral, publicou No olho do furacám. Estas memórias aspiravam a dignificar a sua figura política, mas o efeito foi o contrário: de imediato aflorou o seu passado, que o autor pretendia dissimular, como oficial nazi. Isso nom impediu que ganhasse as eleiçons. (Por que?, pergunta el incrédulo, detendo a cunca de café a meia altura: Como a gente pode votar por um nazi? A gente votou polo mesmo Hitler, argumenta ela. Seguir lendo Voyager. A inóspita poesia de Kurt Waldheim
Sílabas da peste, de Lupe Gómez
Fidel Vidal. Entrar nunha obra de Lupe Gómez é mergullarse nun mundo ateigado de palabras e de imaxes, nun espazo fantástico asentado na terra, nas paisaxes lingüísticas e no camiñar por rúas ancestrais. Así volve acontecer con Sílabas da peste (Deputación da Coruña, Premio “Miguel González Garcés”, 2020), que vén de ser publicado en edición bilingüe co título Silabario de la peste (insensata, 2021), no que volvemos renacer en cada liña como cativos regresando da escola. Maiormente creado durante o encerro da pandemia (Ningunha pandemia poderá roubar o camiño das estrelas, p. 35; Teño a impresión de que levo un século encerrada na casa dos ollos grandes, p. 74 Seguir lendo Sílabas da peste, de Lupe Gómez
Orfandade, ferida oculta
Román Arén. Déixome levar, dialogo co libro, ergo: fago a deostada crítica “impresionista”. Hoxe o recensionador dialoga co libro e consigo mesmo, non é xa notario de verdades. Tras a primeira cata no profundo, o lector que son agora pensa nas pedras de Caillois e nos velenos de Gamoneda, e alédase de topar o francés e os velenos. Quere fuxir da falacia autobiográfica e sabe que toda poesía tenta o diálogo co nós, malia a dificultade. Só no recordo se pode crer, na creación, con ironía, en diálogo ata con Bécquer (“do salón e no ángulo escuro) ou Pavese (“virá a morte e terá os teus ollos”). Seguir lendo Orfandade, ferida oculta