Patricia Torrado Queiruga. Era un home como tantos outros, facía decote as mesmas cousas rutineiramente, día tras día. Aquela mañá pasou diante dun escaparate e viu un floreiro que creu que se adecuaba ao que estaba buscando. Ao chegar á casa púxoo sobre o sitio máis visible de todos e colocoulle un ramo de flores, as máis fermosas e recendentes que atopou. Esa noite organizou unha cea cos amigos, e os que acudiron gabaron a beleza da peza, as súas formas, a elegancia natural, a delicadeza. O home sentiu medo, sacoulle as flores e púxoo nun lugar agochado, onde non chamase a atención.

Patricia Torrado Queiruga. Todas as mañás, ao espertar, óllaa durmir coa tenrura acugulada de tantos anos. Érguese e, unha vez aseado, vai á horta coller un mando de laranxas para prepararlle un zume exquisito, tórralle unhas rebandas de pan e pon a facerse o café, que inunda co seu recendo toda a casa. Espértaa cun bico agarimoso na meixela, non se vaia asustar; chámaa polo seu nome, e agarda a súa reacción para saber cales serán os pasos a seguir durante a xornada. Seguir lendo O veo dos recordos →