Marina Losada Vicente. Pareceulle ben raro, pero sabendo como desfrutaba cando Induráin vestía o maillot amarelo, sobre todo se ocorría nun país estranxeiro, e vendo con que interese mandara reparar a bicicleta e mercara un culote para o seu cu voluminoso, cumpriu a manda do home e trouxo para a casa un xersei amarelo forte, tentando a laranxa, que resaltaría no medio do campo da festa, como el mesmo lle espetou, para ser estreado na feira do catorce.

            Na véspera da estrea, tomando o home unhas chiquitas cos amigos, entrou un rapaz novo, moi ben parecido, alto e gallardo, na tasca en que estaban discutindo sobre fútbol. Sen intentar minguar un nada os berros, que para eles eran o normal, riron todos a escachar do xersei amarelo “fluorescente”, case laranxa, que vestía o que cualificaron primeiro como “medio maricón” e despois como “maricón e medio”.

            A María Delia chamoulle a atención que o home non vestira o xersei o día da feira, nin ao domingo seguinte, nin ao outro, a pesar de que ela llo colocaba ben estirado enriba da cama, xunto co resto da muda. Chamoulle a atención, pero non preguntou. As saídas en bicicleta programadas para todas as fins de semana cos amigos non duraron máis que o primeiro intento. Do culote noviño do trinque deu conta o chineiro do faiado, onde descansaba o acordeón aquel que ía facer do home unha orquestra. A muller estaba máis que acostumada as arroutadas de Baltasar. Cando un castrón como o dela deixa que a forza toda se lle vaia pola boca, está claro que non naceu para gañador, senón para adúa, unha sorte de rabaño comunal.

            Mentras pensa que tan difícil sería que a Induráin se lle antollase un xersei amarelo, amasa xunto coa bola de pan a convicción de que só a coraxe é quen de pasar das ideas ás accións, sen querer pensar, vaites que non, que deitaba cun home sen carácter.