Diálogos de escaparate. A sesta interminábel

imaxe2Fidel Vidal.

-Encántanme esas pestanas longas como paraugas.

-A min non me chistan nada. E ti tampouco te podes queixar do vestido. Moito máis elegante ca o meu.

-Non será tal.

-Que si, por non falar dese lazo tan xeitoso. Unha mágoa non poder lucilo paseando por fóra, co guapas, co guapa que estás.

-Guapas, para que e para quen? Nolas dúas debemos ser as únicas habitantes deste mundo. Hai semanas que non se ve unha alma pola rúa.

-Naturalmente, as almas son invisíbeis.

-Refírome a que non se ve a ninguén.

-Non digas bobadas.

-Ti non te decatas porque tes os ollos cravados no interior da tenda e non reparas noutra cousa.

-Prefiro non ver máis. Chégame aguantar do meu.

-Pero non te deches conta que nin veñen pescudar a moda da nova tempada?

-Eu ao meu.

-Algo raro sucede. Nin unha alma parou aquí, cando días atrás parecían desfiles de procesión.

-Agora que insistes, vas ter razón. Nin que estivesen de corentena.

-Collerían vicio de cama e esquecéronse de espertar.

-Nin se achegaron as empregadas. A verdade é que desta vez vestíronos ben guapas.

-Onde demos se meteu a xente?

-Haberá un partido longo de fútbol con dúas ou tres prórrogas engadidas. Digo eu.

-Onde diaños se meteu o mundo?

-Talvez decidiron prolongar a sesta.

-Si. Vai ser iso, a sesta interminábel.

-Ficamos soas no mundo. Soas.

-Non sería mal negocio. Mellor soa que mal acompañada, di o dito.

 

-A derradeira persoa que vin foi unha muller cargada cun paquete de rolos de papel hixiénico tirando dun carro da compra ateigado de comestíbeis do que sobresaían dúas ou tres barras de pan.

 

8 comentarios en “Diálogos de escaparate. A sesta interminábel

  1. Muy apreciado Fidel: Por la estupidez, ignorancia y abandono de muchos… Es por lo que hoy, nos encontramos en esta situación, pero como dice el refranero: Nunca llovió que no escampara, ni mal que cien años dure, por eso no hay que perder la esperanza ni la confianza, porque todo pasará, aunque el precio será alto.
    Y no te preocupes en si andas “morriñento en estas xornadas”. Nos pasa a la mayoría, y creo se debe, a este obligado “confinamiento casero” que nos acentúa mucho más los recuerdos y como consecuencia de ello, los de la familia y esos buenos amigos, como bien dices.

    Lo de las playas es un añadido más a tener en cuenta. ¡No sabes cómo las echo de menos!, ya que por circunstancias, no las piso desde hace tres años. Y tal como pinta, a este paso, habrá que pedir cita previa para poder acceder a ellas. Y con la demora que hay, en las citas previas…, mal será que no nos toque el próximo año. (verano)

    Es un placer leerte y escribirte Fidel, por eso agradezco tus amables respuestas.

  2. Querido Fidel:
    Tu artículo me hace recordar -los tuyos menos sofisticados- los maniquís en los escaparates del barrio de Salamanca en el que se encuentran las tiendas de los grandes de la moda. Y digo “de los grandes” por los precios desorbitados de la ropa que allí se expone. La primera vez que me paré ante uno de esos escaparates -de esto hace la tira años- no podía dar crédito a lo que estaba viendo: el vestido menos costoso no tenía un precio inferior en pesetas a lo que hoy supondría unos 7000€. Para colmo, se trataba de una ropa que yo no me pondría ni regalada. En estas tiendas no existen las rebaja -ni falta que hace- al menos con el nombre vulgar (creo haber leído en cierta ocasión un eufemismo con el que se intentaba suplir el cartel más común que aparece en los escaparates los cambios de temporada). Lo triste es que hay gente que se viste en estas tiendas y para ella posiblemente no existirá la crisis que nos espera.
    En cuanto a las salidas a la calle, con franqueza: saludar a los amigos de lejos no tiene pizca de gracia. Y la incomodidad de la mascarilla… Ahora comprendo que la gente mayor lleve la nariz destapada. Los jóvenes de mi barrio ni siquiera la usan. Muy pocos… Menos mal que dispongo de una terraza alargada en la que puedo tomar el sol, dar unos paseos o pedalear en la bicicleta estática. ¿Qué más puedo pedir? Si algo me entristece es que no todo el mundo disponga, por lo menos, de lo mismo.
    Después de la lectura de los estupendos comentarios de Nati y Magdalena, aparezco “as desfeitas” con el mío de andar por casa. Espero que entre a tiempo.
    Un abrazo descontaminado para los tres.

    1. Prezada Carmen: Mentres os demais estamos a cumprir o mellor que podemos coas normas, no barrio de Salamanca sae xente -que supoño viste nas tendas que citas- protestando subidos a un descapotable con bandeiras algunhas delas exhibindo a galiña negra. Mágoa de país! Aconsello ler o artigo do maxistrado Joaquim Bosch “La rebelión de los pijos” en eldiario.es de hai uns días.
      Alégrame que sigades ben e continues disfrutando da terraza.
      Apertas virtuais e saúde.

  3. Muy apreciado Fidel: Tu narrativa de las chicas del escaparate, me recordó a Mafalda cuando en una ocasión dijo: ¡PÁRATE MUNDO QUE QUIERO BAJAR!
    El Mundo se paró, y las calles se quedaron desiertas. Solo en alguna que otra tienda de modas, unas señoritas hablando entre sí.- Lo has expresado de manera tan real Fidel que, casi hasta el final, creí se trataba de una conversación entre dos paisanas y no de unos maniquíes.
    Ojalá, como bien dice Magdalena, que este Gólgota desaparezca de una vez para siempre, y podamos incorporarnos a nuestra vida cotidiana cuanto antes.

    Yo también tengo una primavera, pero es la de Luis Mariano y decía así: La primavera ha venido, yo sé por qué ha sido… Al parecer, la de Juan Ramón Jiménez, había llegado, “pero nadie sabía como había sido”. Es curioso, porque ella siempre suele anunciarlo con sus florecillas silvestres entre otras.

    Un placer leerte. Mi recuerdo desde Palmeira.

    1. Vai ser o mundo, prezada Naty, quen nos expulse a nós do seu territorio, pola estulticia humana. E adeus primaveras e outonos e invernos e veráns. Aproveitade para dar un paseo estes días de sol polas praias da vosa fermosa Palmeira, Insuela, a Corna. Nós en Ribeira contamos con Coroso, o Touro, Area Secada. Unha gozada que voto moito en falta. E os amigos. Unha gran sorte contar con tantos e bos amigos en Palmeira como no mesmo Ribeira. Xa ves, Naty, que “morriñento” ando estas xornadas… Perdoa. Un pracer recíproco ao contar coas túas participacións no noso Café.
      Saúde.

  4. Moitas grazas por devolverme o “miña” . Xa me encontraba orfa sen el. Fago coma Oscar Wilde, “eu teño gustos simples, satisfágome co mellor”.
    Resposta a pregunta: Era Lena, pero non, Magda, e menos aínda arrimándolle o “miña”, Quen lle dera a Popilio co seu famoso círculo poseer don tan prezado.
    Castos biquiños. Oxe teño pulpo á feira, pensaréi en ti sen pErtUrbAcIÓn.

  5. Moi interesante e real ese diálogo das mozas do escaparate; a verdade é que parece que estamos dentro do círculo de Popilio Lena.
    “La primavera ha venido, nadie sabe como ha sido” dicía Juan Ramón Jimenez. A ver si se acaba dunha vez este Gólgota para poder disfrutar polo menos do verán.
    Que o “velliño” como Churchill lle chamaba a Dios, sexa bo con nos, como dicía que era con el.

    ELLA TE DA DETALLE. Si lo cOnsIgUIErA.
    Castos biquiños palmeiráns, querido e admirado Fidel.

    1. Supoño, miña atenta e capaz Magdalena, que non poderían saír do circo do tal Popilio, como os pesonaxes dunha peli de Buñuel que non eran quen de franquearen a porta do cuarto (ou algo semellante). Popilio Lena, ou Lenas? Os vellos temos un horario axeitado para darnos un paseo e tomar o sol.
      A TELA PANA E ANA PALETA. Claro que o cOnsEgUIrÁ
      Santos e pulcros bicos ateigados de anticorpos, e pulpo á feira.
      Saúde.

Deixa una resposta a Fidel Vidal Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *