Conversas de escaparate. Almorzo no paraíso

maniquíFidel Vidal. -A vida entre parénteses. Vai para dous meses coa mesma roupa.

-Os que somos de natureza limpa non precisamos mudarnos.

-Natureza limpa… Non me fagas rir.

-Loado sexa o Señor. En mala hora me colocaron cabo túa.

-Farías un bo cura. Dos de antes, dos de sotana. Sentaríache que nin pintada.

-Mellor ca ti uns zapatos de tacón de agulla.

-Acredito. O conxunto ideal: sotana negra combinando cuns zapatos de charón vermella con tacóns de vertixe.

-O que ti digas, cazador e comedor de rás.

-Recibiríanche no ceo non a repique de campás senón con banda de música e media ducia de bombas de palenque.

maniquí2-Falando de ceo. Antes de desaparecer gustaríame ver o mar.

-Nunca viches o mar?

-Si que o vin, pero xa case nin me lembro ben del. Váiseme borrando como se me borrou a cara da miña noiva.

-Así que tiveches noiva?

-Non sentirás celos?

-Si, celos do mar. Tampouco eu desexo que se esqueza do meu rostro como eu non me esquezo do seu.

-Xa estou escoitando o agarimo das ondas esvarando a modiño na praia.

-Tamén eu as anhelo. As ondas do mar da nosa ría.

-Convídasme?

-Estás convidado. Se nos dan permiso, mañá mesmo almorzamos no paraíso.

 

 

5 comentarios en “Conversas de escaparate. Almorzo no paraíso

  1. Muy apreciado Fidel: No creo digan nada negativo sobre ti, esos elegantes y discretos maniquíes.
    Cuando te conocí- por medio de nuestra muy querida Magdalena-, con ocasión de la presentación de tu magnífico libro,”Á SOMBRA DA CINZA”… Y, aunque la ocasión no me dio para mucho más, he llegado a una conclusión: que me has parecido una buena persona. Y, físicamente, con un aspecto muy agradable.Tenía que decírtelo, y esta ha sido la ocasión propicia.
    Un cariñoso abrazo con mascarilla, no vaya a ser que se nos “cuele” el virus por aquí.

  2. Muy apreciado Fidel: Deseaba hacerlo, pero ahora con mas motivo. Me refiero a que después de leer todas tus conversaciones con esos personajes estáticos, como son unos maniquíes. Y que tú como buen escritor, les has dado vida a todos ellos… Cada vez que los vea a través de la luna de un escaparate, les preguntaré por ti.- Y sonreiré viendo como ellos, me responderán con agrado, por lo que tú les has enseñado.
    Es un placer leerte.
    Desde Palmeira, mi aprecio sincero.

    1. Miña prezada Naty. Agradezo as túas palabras, mais cando fales cos maniquís e lles preguntes por min, non lle fagas nin caso. Son uns trapalleiros e seguro que van dicir incongruencias e moitas mentiras. Unha garimosa aperta e saúde

  3. Cuando me encuentre en condiciones de evadirme de la crisálida de mi casa, y pueda permitirme el lujo de poder contemplar escaparates, te aseguro que el círculo de mis relaciones será más amplio. Desde el escaparate de la naturaleza, que es la calle, trataré de dirigirle la palabra y disfrutar de las respuestas de esos personajes estáticos que compaginan su buen talante con el cansancio de las horas inamovibles. Los miraré con los ojos que los ve un buen escritor, que hasta de detrás de un vidrio es capaz de dar vida a figuras sin sustancia.
    Moitos castos biquiños, dende Palmeira, querido e admirado Fidel.

    1. Grazas a ti, Magdalena, pola túa xenerosidade e bondade para conmigo. Os manequís están tan sós… Agradecerán a túa mirada, estou seguro.
      Apertas e saúde.

Deixa una resposta a Naty Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *