Taramancos, tres escenas e un pedimento

descarga (1)Agustín Agra. PRIMEIRA. Todos sabiamos que a mesa situada baixo a gran ventá da traseira da Tasca típica, a máis cativa do local e cunha soa cadeira, era a de Antón. Mesmo os alleos á casa, foráneos ou locais, percibían no ambiente que aquel recuncho era intocable. O espazo, nin o propio vate facía uso del cando a seiva non rubía dende a cerna con pulo febril, e adoito permanecía baleiro. Porén, coa xuventude xa ferida polo gume negro, sentou unha vez máis para empeñar as forzas derradeiras nunha Última fuxida a Harar.

SEGUNDA. A nova do pasamento chegounos de mañá á facultade e non por agardada –ben sabiamos do mal que o asediaba– impactou con menos ímpeto no noso ánimo. Ese día non houbo aulas para nós. O tempo no espelloO Castromil transportounos ata o velorio na vella casa familiar de Taramancos. Alí, a carón do cadaleito e nun cuarto sumido no silencio e a penumbra, recibiu Sofía o noso dó; mergullada nun ambiente que quizais ela, a viúva, o trouxo consigo de alén mar: un realismo máxico que, sen dúbida, paira no aire do Cauca.

TERZA. Xuntámonos a centos no Campo da Feira. Non querería esaxerar ao poñer por escrito a palabra que a imaxe me trae á mente. Milleiros. Milleiros de persoas consternadas, orfas, amuadas. Milleiros á espera da peregrinaxe que, a xeito de compaña, o acompañou ata a súa última moradía no camposanto de san Pedro de Boa, baixo a campa cun navío e unha rosa dos ventos. Estarame enganando a memoria, convertendo o recordo en mito?

texto-taramancosPEDIMENTO. Honremos, neste país de defuntos, os nosos mortos. Honremos este marzal apocalíptico, cabodano do seu pasamento, o noso poeta. Lean. Lean vostedes, abran as portas, rompan o escuro. Déixense levar polo tremor dos versos telúricos, volcánicos coma o Puracé e o Sotará, coma o Doña Juana ou o Nevado del Huila, dos Cantos caucanos; déixense mexer polo retorno á infancia, lintel no tempo, de As torres no ar; deixen, si, que o ímpeto novo do Tempo no espello os asolague. Lean, fáganse o favor, o vate de Taramancos. Sintan o seu corazón a bruar, a palabra a oulear na gorxa do poeta: espada, arado, cotovía.

8 comentarios en “Taramancos, tres escenas e un pedimento

  1. Xosé Ricardo, provócasme unha mistura de sentimentos: emoción, agradecemento, pudor. Fas de min un pandeiro, non sei se terás perdón.
    Obrigado, compañeiro.

  2. Amigo Agustín:

    Xa que ti mostras neste texto a túa admiración por Avilés, deixa que eu mostre públicamente a miña polo teu último libro, Silencio. O primeiro relato, que xa lin varias veces, é maxistral. E as outras historias moi recomendables para entender a ciencia e a súa ineludible aportación ao humanismo.
    Parabéns moi sinceros!!!!

    Fortes apertas.

  3. Cara Pilar, descreo das casualidades. Porén, onte foi tamén o quinto cabodano de Neira Vilas. Aquel día acudín a Gres con Manolo Barreiro para homenaxealo no seu sepelio. Alí rememorei intres como o de Boa; coa multitude adoecida pola perda de alguén que trascende coa súa obra, como ti ben dis amigo Teira, a súa persona.

  4. Grazas meu admirado amigo e escritor por este fermosísimo artigo sobre o teu paisano Antón Avilés de Taramancos: Lembro aquela tarde na que demos o noso adeus ao noso amigo, unha tarde clara chea da luz atlántica que iluminaba a terra de Taramancos e o camiño até o cemiterio de boa, fixera a viaxe dende a Pobra do Caramiñal co meu amigo Anxo Rei Ballesteros, hoxe tampouco está entre nós e sentimos a perda deste enorme escritor e pensador. Aviles é algo máis ca un poeta, a súa poesía transcende, e detrás do poeta agochábase un ser humán excepcional, eu lembro algúnha anéctoda curiosa con el na tasca Típica, nunha ocasión preguntámolle nunha das visitas en compañía de Ismael Pérez, que era o que lle facía a aquel viño tan bo, e Avilés díxonos, que en realidade el non lle facía gran cousa, que lle viña en sacos e el só lle botaba a auga, ese era Avilés,un meigo, e aí está a súa poesía para alentarnos ca súa maxía inmensa, vital, enorme, chea de amor, un canto mineral coma a propia terra…

  5. Nesta serán luminosa de inverno, tráesnos a Antón, a mesa e as palabras; tráesnos a lembranza dun día tan triste que aínda doe. E si, Agustín, a procesión de Taramancos a Boa era inmensa, non te engana a memoria.
    Eu, sobre todo, agradezo este convite a lelo, unha vez máis. A mollarnos na súa literatura.

  6. Son dun país de poetas. Idolatro aos nosos vates. Dende os trovadores, dende Rosalía, nesa historia que comeza dúas veces, ele/as marcan o camiño desta Patria.
    Avilés marca tamén o meu camiño dende a súa volta de Colombia: amigo íntimo da miña nai e o meu tío, estimados amigos personais os seus fillos. A Tasca foi escenario das miñas primeiras saídas adolescentes: cervexas ou cafés nas tertulias -con leite, “con leche” non tiña son palabras textuais de Antón-. O tempo no espello marca tamén o inicio dunhas lecturas, as de poesía e as de un autor -dos máis excelsos celebradores da palabra na nosa lingua que coñezo- que me acompañan ata hoxe.

    Obrigado eu, Magadalena e Fidel. Dende esta ría, con Taramancos a ollos vista, unha aperta para vós.

  7. Pequeno gran home !
    Pequerrecho de estatura pero grande en talento e bondade.
    “Pequeno canto para un peito xoven” foi o título dun libro de poemas de amor adicado á súa noiva que estaba doente do pulmón, para axudar a mercar os medicamentos que necesitaba a rapaza.
    Pequeno gran home.
    Grazas Agustín. Nas comunicaciós a longa distancia do “Angelus Domini” nomearémolo tamén.
    Unha aperta dende Palmeira.

  8. Grazas, Agustín, por tan sentidas escenas, e por ese pedimento sinxelo para honrar ao de Taramancos. Honrémolo como é debido, léndoo, mesmo en voz alta. Forte aperta.

Deixa una resposta a x ricardo losada Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *