Gonzalo Trasbach. Tivemos no mes de novembro dúas marabillosas noticias sobre Nick Cave. Primeiro atopámonos cun libro de precioso formato que recolle a súa obra lírica completa e xa nos últimos días do mes puidemos escoitar o seu fabuloso novo disco: “Idiot Prayer: Nick Cave Alone At Alexandra Palace”.

Os que somos afeccionados á música contemporánea sabemos do monumental legado do músico e escritor australiano afincado en Inglaterra. Tamén sabemos que a súa figura foise agrandando e acrecentando co paso dos anos. E se a cara máis salvaxe do seu mundo sonoro se desenvolveu nos últimos anos da década dos 70 con The Birthday Party, logo, nos anos posteriores, sobre todo a partir dos 90, adentrouse nunha paraxe sónica máis lírica, máis intimista, aínda que sempre tinguida con salpicaduras ou brochadas bluseiras un tanto canallas e travesas, sobre todo con Grinderman (1 e 2). É por isto que o paso do tempo, en vez de achicalo, converteuno nun artista aínda máis intimidante.

Nese contexto, hai que subliñar que nas últimas tres décadas ten firmado traballos demoledores, contando sempre coa compañía dos seu fieis The Bad Seeds. Deste xeito podemos lembrar que nos regalou, por exemplo, unha triloxía impecable, como é “Push The Sky Away” (2013), “Skeleton Tree” (2016) e “Ghosteen” (2019). Nos dous últimos álbumes vibra o berro suplicante e escóitanse piadosas oracións clamando pola morte do seu fillo Arthur Cave cando só contaba 15 primaveras.

Este novo disco é o resultado do concerto que ofreceu o pasado 23 de xullo desde o Alexandra Palace de Londres en streaming, sen músicos nin público. Só el e a compaña dun piano de cola. Neste álbum de 22 cancións, Cave realza e aviva antigas calidades: a nudez dos temas escollidos, que lle outorgan aínda máis énfase narrativa (de cronista) á maxia da maxestosa gravidade (e do fraseo) da súa voz, arrolada polo lirismo das notas que lle arrinca ao seu instrumento.

Durante a interpretación, puntuada, medida e pausada, chégase a escoitar a respiración emocionada do artista, de tal xeito que estremece ao escoitador, unha aptitude coa que Cave volve revestir as súas melodías dunha aura redentora dificilmente imitable. Nas mans de calquera outro intérprete, estas 22 cancións, poucas son inéditas, a meirande parte son sagradas, ateigadas dunha intensidade emotiva sen equivalencia, o documento apuntaría na dirección de ser un mero capricho ou unha curiosidade, máis aquí avanza na senda da solemnidade e da elegancia, que se transforman nunha experiencia mística, case relixiosa, nunha nave que guía un patrón que xera devoción entre a súa tripulación.

Mais que ninguén se engane. Esta non é unha obra só para os que son admiradores de Cave, senón que está destinada a ser para todos os afeccionados á arte musical no sentido máis amplo e fondo do vocábulo, tal e como testemuña a beleza e a tristeza que agocha o elepé. Nick Cave é probablemente o único artista actual que, cunha proposta fóra de todo o circuíto comercial, é capaz de encher festivais (un nunca esquecerá aquela súa actuación para pechar o Paredes de Coura do ano 2005).

Aos seus 63 anos de idade entréganos agora unha hora e media de música, 22 melodías núas e belísimas, pese a que o seu modo de transmitilas nos pareza un pouco lúgubre. Mais é todo un goce absoluto, e ademais o mellor abrigo para estes tempos de intemperie.