María, a cabreira

MariaÓscar Reboiras. A última vez que coincidín con ela foi hai 7 anos. Daquela, ao igual que nesta ocasión, eu ía en bicicleta de montaña cara ao miradoiro do Pico Muralla. Vina no alto de Campelo, nunha pista de difícil acceso, chea de pedras e rodeada de toxos. Camiñaba coa seguridade dun sherpa que mira o mundo dende as alturas, coa sabedoría e a humildade que desprende a montaña.

Pasei de longo, un tanto abraiado, e dei media volta. Pregunteille se lle podía sacar unha foto. Eu estaba abaixo, na pista asfaltada, e ela uns metros por riba, na corredoira, pegada a un can que me ladraba ameazante. Decidín non achegarme máis, por iso de que non desconfiase, e pregunteille polo nome. Díxome que se chamaba María. Cando quixen saber máis do rabaño de cabras que pastoreaba, contestoume que non era dela, que pertencía a un home que se chamaba José. Xa di o refrán que máis sabe o raposo por vello que por sabio.

Vela de novo, tanto tempo despois, debuxoume un sorriso na cara. Pechaba a comitiva de cabuxas coa experiencia dunha mestra que non perde ollo de ningún alumno. Apoiábase nun pequeno pau e avanzaba lenta. Os anos non pasan en balde para ninguén. Vina moito máis eslombada, tanto que me recordou ao escuadro que usabamos nas clases de debuxo. De novo admiroume a súa capacidade de traballo e de sacrificio. Parei preto dela e saudeina.

—Bo día.

Buenos días —respondeu.

—Dan moito traballo as cabras? —preguntei.

—Déixanse levar —díxome, medio encollendo os ombreiros, medio indicándome que que clase de pregunta era esa.

Sen darme por vencido, volvín á carga.

—Supoño que ten que ser duro andar por aquí con elas.

—Sarna con gusto…

—Xa, pero entendo que tampouco ten necesidade de andar por estes sitios co tempo que fai —insistín, sinalando o ceo agrisado e desapracible.

Ergueu un pouco a cabeza e miroume. Primeiro detívose no casco, despois parouse na chaqueta impermeable e, por último, deulle unha varrida visual á bicicleta. E aí rematou a conversa, selada cun silencio tan antigo coma diáfano para os que queren escoitar. Eu tirei para a casa e ela seguiu, cos seus animais detrás, compañeiros fieis desa muller enxoita que camiña coa confianza do que non ten présa.

7 comentarios en “María, a cabreira

  1. Moitos parabéns, Oscar:
    Como corre o tempo, xa a túa Icíar ten un aniño. Non me extraña que estéas tan ocupado. De todas maneiras fai un pequeniño esforzo deixándonos algo aquí na Cafetería para cando ela use da razón e vexa o que escribía seu pai cando facía un receso no cambio dos cueiros.
    Unha aperta.

  2. Magdalena, pois si que deben existir. Había tempo que non me deixaba caer por aquí, pero é por un bo motivo. Tanto que cumpre un ano a finais de mes 🙂 Co cal agora estou nunha etapa moi bonita, pero na que o tempo é un ben moi prezado.

    Como ben dis, os sherpas sempre foron figuras secundarias, pero fundamentais. Con moita humildade e traballo fan o que moitos outros poñéndose medallas. Por iso é fundamental reivindicalas.

    Unha aperta e grazas por lembrarte de min!

  3. Bos días, Óscar:

    Precisamente antonte pensei en ti. Onde andará Oscar, que fai tempo que non nos deleita cos seus comentarios ? E resulta que hoxe, o día octavo do Señor, reapareces. E logo hai quen di que non existen os milagres!

    A comparanza de María co sherpa, fíxome recordar a Tensing, o que axudou a Hillary a escalar aquel piquiño de nada. Ela estaba eslombada coidando un rebaño alleo pero feliz por estar en ese alto do Campelo. Tan feliz seguramente coma Tensing aínda que o proveito o levasen e leven outros.
    Deséxote que dentro de outros sete anos te volvas a atopar con María a sherpa do Pico Muralla.

    Unha aperta, Óscar.

Deixa una resposta a Ramiro Ouviña Ouviña Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *