Outra rolda, de Vinterverg

druk-153518184-largeIgnacio Castro Rey. Como evitar as adiccións nunha sociedade profundamente adictiva, enganchada compulsivamente á súa normalidade? Hai que dicir que iso de “un canto á vida” é, nesta película, unha idea un tanto ridícula. E en parte falsa, aínda que lle veña de perlas á produtora para vender o seu obxecto. Hai algo así como un canto coral á vitalidade, é certo, pero sobre un transfondo un pouco tétrico. Ou ben ese canto desenvólvese entre sombras mudas. Moito máis doce sobre o social que en La caza, a pesar de que durante a rodaxe morreulle a filla nun absurdo accidente de tráfico, Vinterberg non aforra tampouco neste caso serios claroscuros sobre o noso bendito benestar. Fóra dos escenarios iluminados, todo o mundo parece ter outro ser con quen divertirse.

Podería dicirse que Druk é unha elexía visual sobre a amizade, sobre unha piedade e unha calor humanas por todas partes acosadas. Tamén pola máquina de consumo en que se converteu a familia, ante todo no opulento “nivel de vida” dos países norteños. Chamarlle capitalismo a esa usura anímica que arrasa o universo antropolóxico da antiga humanidade, xa empeza a ser un eufemismo. Que, ademais, parece librarnos a nós os progres de calquera clase de culpa.

É certo que, comparadas con Celebración ou La caza, Vinterberg fai aquí un esforzo por manter o pulso dunha vitalidade que está en serio perigo de extinción. Non é casual que apareza varias veces a silueta de Kierkegaard, un pensador e vividor que foi vítima da desapiadada inquisición social protestante. Todo o mundo está en crise neste escenario danés, non só os homes que roldan os corenta ou cincuenta anos. Tamén os nenos, o “gafiñas” que apenas se atreve a xogar. Tamén as nais aburridas e os novos estudantes. A imaxe que o noso director dá da mocidade, con breves pinceladas en escorzo, non é sempre tranquilizadora. A indolencia, a desidia, a vaidade deses louros de clase é un pouco estremecedora. Agás cando choran, certo.

Non é talvez casual que os protagonistas desta comedianegra sexan catro profesores de Secundaria. Mozos ou non tanto, o humanismo do ensino está sometido a unha trituradora espectacular que non respecta nada, nin o prestixio do saber, nin as complexidades dunha historia que case nunca é en branco e negro, nin menos aínda o eco da palabra dos mortos. Pode ser que tras a longa e sinuosa reflexión de Vinterberg alente a crise dos adultos neste panóptico “xuvenil”. Ante todo, o declive da autoridade paterna, pois elas parecen defenderse moito mellor no novo poder horizontal. 840_560Non é só que os personaxes que encarnan Mads Mikkelsen e os seus amigos estean en decadencia: aburridos, case invisibles, encharcados na monotonía do pragmatismo laboral e doméstico. É que ademais o horizonte “cultural” que lles rodea é desolador, con pouco máis que o alcol e o deporte para romper a molicie da seguridade normativa que hai tempo que aceptamos. Onde nada debe ocorrer, non o esquezamos, nada que altere o noso confort autista.

É nesta paisaxe docemente arrasada onde os catro amigos, seguindo as doutrinas dun psicólogo un pouco excéntrico, deciden revitalizarse cun experimento alcohólico que inverta os termos do consumo. Hemingway e Churchill serán os modelos. Atrofiámonos o día enteiro coa lóxica implacable do rendemento laboral para emborracharnos a partir das seis da tarde ou nas fins de semana. Pois ben, agora trátase pola contra, de elevar perigosamente o nivel de alcol no corpo, precisamente durante a xornada laboral, para conseguir romper coa monotonía na que estamos empantanados. Só Mads chora ao principio, só un deles morre, pero os catro están enchoupados nunha vida que perdeu o sangue en case todas as súas veas. E aos mozos e aos nenos, francamente, Vinterberg tampouco os debuxa coma un portentoso depósito de aventura e risco.

Obra coral, si, pero cun baixo de fondo algo inquietante. Por dicilo dalgún xeito, borrachos ou non, case todos acaban mexando a cama. Coma nenos que necesitan chamar a atención? E isto no medio dun desamor que corroe os cimentos de case todas as relacións. Que Deus me perdoe, pero xuraría que ata na tan celebrada e apoteósica escena final, co noso protagonista en danza dionisíaca que acaba en salto mortal sobre a auga, non deixa de haber un fondo histriónico que non augura un final necesariamente feliz.

4 comentarios en “Outra rolda, de Vinterverg

  1. En canto lin o nome de “Celebración”, de súpeto lembreime de como me quedou o corpo cando a vin, tremendo, e non esaxero. Un luxo contar coas túas achegas. Saúde.

    1. Moitas grazas, Fidel, e perdoa a tardanza en responder. “Festen” gustárame, pero a min (e aos meus alumnos) a que me dexou feito trizas foi “The Hunt”. Alégrame moito que as miñas verbas sirvan de algo. Apertas

  2. Humphrey Bogart, sempre dicía “No me fio de nadie que no beba. El mundo lleva tres copas de retraso”.

    Así lle foi. Con cincuenta e sete anos levou esas tres copas para o cimeterio.
    Unha verdadeira lástima. Era un bo actor.

    Cariñosos saúdos palmeiráns, Ignacio.

    1. Magdalena, a vida mesma mata. Como decía no se qué mujer: “Todo lo que me gusta está casado o es malo para la salud”. En esta película, Vinterberg tiene la ventaja de que no moraliza, ni sobre el alcohol ni sobre nada.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *