María Xesús Blanco. Un dente de león pode viaxar centos de quilómetros. Pode incluso cruzar fronteiras. Iso pensou Zahira cando sentiu o vento asubiando dende o cumio do faro. Soprou con suavidade sobre a esfera branca e de súpeto viu unha morea de peluxes voando. O desexo de estar contigo. Unha tarde de verán rebentada pola ausencia. Colleu o neno da man e baixou polo carreiro. O sol comezaba a esvaerse e percibiu a inquedanza da luz minguante no horizonte. Lembraba ben aquel rebumbio de voces. O pole que se espallara polo aire. E as pegadas dos que camiñaran nerviosos ata a praia onde agardaba a incerta singradura. A imaxe xurdiu poderosa na súa mente. A súa meixela pegada á túa. Pel con pel. A túa epiderme humedecida. Aínda que ti sempre fuches un home pragmático. Demasiado cauto, quizais. E iso pésache. As cousas que non poden ser non son, dixéraslle. Zahira notou unha dor forte no embigo do peito ao lembrar con tanta precisión ese instante. Nun intre apurou o paso co fillo para chegaren á casa antes do solpor.

Claro que agora ti volves. Os anos pasaron e sabes que ela ten unha vida e ti outra. Mais segues soñando con vervos naquel campo agochado onde agroman os dentes de león. Naquel lugar onde estiverades xuntos a última vez. Toleas por vela e apertala. Aínda que só sexa unhas horas, uns minutos. Talvez só uns segundos. Pel con pel. Para sentir de novo a súa boca soprando moi preto da túa.