Fidel Vidal. Escribir sobre a pedra é sinalar a pedra fundadora na escrita (nas Escrituras), as leis iniciais na primeira pedra (alicerce) sobre a que se edifica o texto. E ese texto -e non a pedra da que fala-, será, se non eterno si algo próximo ou aproximado, na escrita. A area tamén, e o ar ateigado de po en suspensión, suspendida no tempo, na imaxinación do tempo e do temporal (como medida axustada a un período ou como inclemencia meteorolóxica). Sexa como for, dispostos todos a voar nas máquinas voadoras engraxadas de letras.
No centro da pedra aniña o medo. O medo que paraliza e deixa mudo a aquel que fala. E será pedreira, eira, area e ar, e po no ar, e areeiro cabo do mar, liña que, noite e día -noite de lúa chea que anchea e encolle, día escachando na luz-, e na beira da praia os corpos consólanse tombados ao sol. Areas do deserto transformadas, por unha maxia cargada de misterio, en xeometría de rosas, como as palabras atrapadas na gorxa en verso libre.
A area que foi pedra, ou cuncha, ou espiña; a nada que foi todo, o fondo que foi altura, articúlanse na dinámica producida pola ausencia, daquilo que xa non está pero segue a ser, estando doutra forma, con posibilidades de retorno. A area transformada en bloque de formigón, como o xarope convertido en terrón de azucre, en pedra de azucre, unha vez evaporada a auga doce no que previamente se diluíu. Ser-eter-no-ser. O eterno retorno, unha volta e outra volta, a dar voltas, revolución e subversión, baixo o verso a roda xira. E xira sobre o centro, sobre o centro inexistente da pedra, porque sempre hai un centro sobre o que xirar (en circo, elipse ou espiral), mesmo mude de lugar, ou quede sitiado en algures, será centro e, polo mesmo, conservará un idéntico sentido: o sentido da palabra, ou o que é o mesmo, o sentido do ser como suxeito.
Fidel:
Como conocemos la mayoría, la respuesta a los fariseos y escribas fue: «Aquel de ustedes que esté libre de pecado, que tire la primera piedra» (Juan 8: 7).
Ya ves que, en aquel entonces, todos dejaron caer la piedra de sus manos. Y hoy la dejaríamos caer porque, casi todos, tenemos algo que purgar. Es así, querido amigo.
Pides que recemos por ti y yo, curiosamente, se lo pedía a un sacerdote hace unos días. ¿Sabes que me dijo?, yo también lo necesito, reza por mí.
Somos como eslabones de una misma cadena. En algún momento de nuestra vida, necesitamos de los demás.
Siempre es agradable leerte.
Un abrazo.
Querido Fidel,
Lo que has escrito me parece pura poesía.
Excelente. Sensible, de sensorial incluso, de tocar con los sentidos (nuestra retina también es tocada por fotones de esas piedras o de sus transformaciones).
Remites, aunque no lo pretendas, no lo sé, a campos tan aparentemente aislados como realmente unidos, cuales son la Prehistoria y la Física.
Es un texto profundamente bello.
Bravo !!
A Prehistoria e a Física, nada menos, querido Javier, sempre atinado nas túas amables e xenerosas consideracións. Por ousadas que sexan as miñas pretensións, no fondo veñen ser un xogo de palabras, non sempre ben escollidas, e unha forma de pasar o tempo parándonos nelas e asociando algún concepto que se lle vai arrimando. Esta vida xa vai así, amigo Javier. Forte aperta.
Fidel:
¡Preciosas piedras!
Esa piedra que tú, sin ser “picapedrero”, has pulido muy bien dándole forma en tu entrada.
Unas moldeadas por la mano del hombre, otras por las erosiones de la naturaleza, pero todas ellas hermosas. Sin embargo, esas diminutas que parecen inofensivas sobresaliendo en alguna acera o camino… Son las que muchas veces nos lleven al suelo, “pegándonos el gran tropezón”. Y por si esto fuera poco, lo primero que hacemos es volvernos para mirar quien nos provocó el “empujón” o caída al suelo.
Al final, siempre suele ser la “piedrecita de marras”, pero no por ello deja de ser bella. No me alargo más.
Me encanta leerte.
Un beso.
O que estea libre de culpa que tire a primeira pedra. Eu non serei o primeiro que lance a pedra porque estou cargado de culpas. Prego que recedes por min. Un pracer como sempre, prezada Naty. Un bico de volta.
Moitas grazas, queridísimo Gonzalo.
Sempre que teña un anaquiño de tempo libre, aquí esterei con tan bos mestres e amigos, tal como bos considero a todos vós.
Moitos biquiños.
Sacar sacarémolle chispas ás pedras de mechero. Que ben que o teu carpinteiro vaia deixando po polos móbeis. Pegadas de cariño en cada recuncho da casa. Unha alegría contar contigo no Café. Nada que ver MEXER con XEMER. Castos bicos de volta.
Querido Fidel:
A túa ben dotada masa encefálica ata fai sacar textos das pedras, e moi bos por certo.
Pedra, area, po… Po, vou agora mesmo co trapo a sacalo. Álvaro de Laiglesia dicía que o po era a caspa dos mobles. Eu penso que máis ben é o que vai deixando o meu carpinteiro. Pero non quero estar ALTERADA porque me DELATARÁ.
Moitos castos biquiños.
Aquí está a nosa e máis amable compañeira, Magdalena. Ben vida! Felicitoche aprezado Fidel por esta magnífica reflexión. Miña nai amaba en secreto a beleza das pedras. Só mo contou a min nunha noite de agosto. Que vaia todo ben.
Estou contigo, prezado Gonzalo, ao contar de novo con Magdalena sempre atenta desde a súa querida Palmeira. Algún día non estaría mal facer unha excursión até o río das Pedras, mesmo río arriba, se as forzas na pernas -falo por min- son quen de aguantar. Unha forte aperta co me agradecemento. Saúde.