X. Ricardo Losada. Normalmente escribo os meus textos sen un obxectivo definido. Pero hoxe vou facer unha excepción. Intentarei emocionarte, cunha dificultade engadida: que saibas que estou intentando emocionarte. Para iso, antes tes que prometerme que, leas o que leas, gústeche ou non o tema, chegarás ata o final e, deseguido, sen pensalo nin racionalizalo, dirás con total sinceridade se conseguín o meu obxectivo:
Encantoume unha noticia que lin o outro día. Dúas mulleres foron quen de facerlle o timo do tocomocho a un ex-directivo octoxenario dun banco. Para darlle máis encanto á historia, en Santiago de Compostela, a poucos quilómetros de onde vivo, e nun lugar, o Ensanche, no que vivín varios anos e no que aínda hoxe vou con frecuencia. O timo é ben coñecido: a muller acercouse ao home para dicirlle que necesitaba cartos con urxencia, concretamente 30.000 euros, e que, a cambio, entregaríalle uns décimos de lotería premiados por un valor bastante superior, pero que non podía cobrar. Como o home dubidada, unha segunda muller, cómplice da primeira, que oía a conversa, ofreceuse a facer a operación. Tras un breve pero intenso diálogo, o ex-directivo aceptou a proposta se o levaban en coche á casa, onde tiña os cartos en efectivo. Cando volveu con eles, entrou de novo no coche esixíndolles ás mulleres cobrar primeiro os décimos. Como as estafadoras reaccionaron insultándoo, mesmo pegándolle, acabou tirándose en marcha do coche, que ía a moi pouca velocidade, no medio da cidade. As estafadoras pararon, baixaron do coche, pegáronlle patadas mentres estaba no chan (tivo que ir ao hospital) e, finalmente, roubáronlle os trinta mil euros que levaba no peto.
Digo que me encantou a noticia porque creo que, á marxe das patadas, o vello merecía o que lle pasou. Acaso non era directivo dun banco? Acaso non demostra o caso que seguía sendo un avaricioso? Acaso non tiña na casa unha cantidade de cartos tan alta que dá que pensar que eran de procedencia incerta e que non declaraba a Facenda? Xa que logo, agardo que nunca atrapen esas dúas Robin Hood do século XXI. Seguro que vivían nunhas circunstancias estremas de pobreza e non lles quedou outra que facer o que fixeron. Eses cartos servirán, cando menos, se non para que os fillos coman quente, si para que a actividade económica, tan necesaria en tempos de crise, se incremente.
P.D. Que, conseguino? Probablemente dirás que non, querido lector. Dirás que a historia deuche asco (facerlle iso a un vello!), medo (tamén che podería pasar a ti), tristeza (o vello ingresou no hospital), sorpresa (como se pode seguir caendo nun timo tan coñecido, para máis un tipo que traballou no sector financeiro), alegría (no fondo, que iso siga pasando é unha historia simpática), ira (gustaríache aplicarlle a esas mulleres a lei do talión), interese (a ti tamén che gustaría timar un tipo así), vergonza (como se vai sentir o vello agora que se sabe o que pasou), culpa (por que non estabas ti alí para avisalo). Pero, desde logo, dirás, en ningún momento te emocionaches pois en ningún momento a historia conseguiu que te identificases cos personaxes e sentises compaixón por eles, e iso (compadecernos) é o que normalmente chamamos emocionarnos. Pois non. Os psicólogos din que as emocións básicas son: asco, medo, tristeza, sorpresa, alegría, ira, interese, vergonza e culpa. Así que, querido lector, creo que podo afirmar que conseguín o que pretendía, e que, quizais, sexa un escritor máis emotivo do que eu mesmo penso.
Querido profesor:
cando unha persoa ten imaxinación sin erudicción é como o que ten alas pero carece de pés. E eso foi o que me pasou. Seguro que outros lectores captaron o transmitido por ti.
Non me cabe a menor dúbida.
Espero como chuvia de maio a próxima entrada.
Biquiños.
Prezada Magdalena:
É un texto lúdico. Se quixese ser outra cousa, non escribiría o primeiro parágrafo. Pero sempre é deficiencia do escritor non conseguir que o lector capte o que quere transmitir.
Fortes apertas!
Ten razón Fidel cando di nun dos seus libros que “As palabras convócanos ao misterio que hai alén delas, unha vez escoitadas ou lidas” porque si ese texto foi escrito para provocar determinadas emocións, conseguístelo. Moitas felicidades, querido profesor.
Unha aperta desde Palmeira.
Prezada Magdalena:
Pois eu estou completamente de acordo contigo: Esas mulleres non son Robin Hood. Un director de banco pode ser unha boa persoa. Esa cantidade de cartos na casa non implica necesariamente unha procedencia ilícita. Pero este é un texto escrito para provocar determinadas emocións, non determinadas argumentacións. É un texto dun timador.
Un timador que segue apreciando as túas citas, o teu sentido do humor e a túa indignación ética.
Apertas rianxeiras!!!
Comenzando polo final, si esas son as emocións, entón si que estou emocionada pero, non estou nada dacordo contigo. En primeiro lugar, a esas mulleres non as considero Robin Hood. Cando non se ten con que darlle de comer a un fillo hai entidades coma Cáritas e outras polo estilo. Estou segura de que llo farían a calquera victima que pasase por alí.
Por “sorte” cometeron un acto bandálico con unha persoa para a que, con toda seguridade, eses trinta mil euros para el eran coma para min un céntimo do mesmo euro. De calquera xeito, foi víctima dunhas ladroas sen escrúpulos.
“¿O vello merecía o que lle pasou?”, ¿…? non o sei. O directivo dun banco pode ser unha boa persoa.
Que era un avaricioso, sí, certamente o era, pero eso non xustifica o feito ocurrido.
Dende logo eu nunca teño esa cantidade de cartos na casa, pero haberá quen os teña, e por iso non hai que pensar que a procedencia de tales cartos sexa ilícita.
Eu sí que desexaría que a esas “ladys Marians” do século XXI as atrapasen e lles aprendesen que hai outras maneiras de darlle de comer aos fillos (si en realidade tiñan fillos).
Preguntas na P.D. si o conseguistes. Xa che digo ao empece que, si esas son as emocións, claro que o conseguistes.
Hoxe emulastes a Virxilio cando dicía que o egoismo ben entendido é filantropía ben aplicada. Eu prefiro neste caso a Bacon que dicía que un ladrón egoísta sería capaz de pegarlle lume á casa do veciño para el fritir un ovo, (ovo frito con Bacon claro).
Unha forte aperta, querido profesor. Non sempre imos estar dacordo. De todos xeitos, noraboa pola entrada, a controversia ás veces é necesaria.
Bicos compartidos coma sempre.