Hannah Arendt y Martin Heidegger, de Elzbieta Ettinger

1222274Xerardo AgraFoxo. Non sei cantas veces lin este libro, nin tampouco se o leron os filósofos de referencia deste CaféBarbantia, é dicir, os admirados Losada vs. Trasbach, pero sei que cantas veces me mergullo nas súas páxinas un calafrío me corre pola espiña. Nelas trátase a relación amorosa e intelectual entre Hannah Arendt e Martin Heidegger dende que se coñeceron na universidade de Marburgo en 1924. Naquel tempo ela era unha moza xudía de dezaoito anos e el, o seu profesor de trinta e cinco, ficaba casado, tiña dous fillos e estaba a escribir Ser e Tempo, a súa obra máis salientábel. Mentres ela se sente atraída pola vitalidade e intelixencia de Martín, el, asemade se deixa cativar pola admiración que lle profesa Hannah, non deixa de seguir coma un cadelo o rastro da súa dona, a posesiva Elfride. O compromiso de Martin co nazismo vese reflectido nesta obra cando critica dun xeito mordaz a Hernann Studinger, recoñecido profesor de Friburgo, por antinacionalista; denuncia que o xudeu Eduard Fránkel está contaminado coas ideas occidentais; e mesmo renega do seu amigo Max Müller por ser inimigo do novo réxime. Esta é a historia dunha estraña e atormentada relación amorosa e tamén a biografía dun recoñecido filósofo, un ser repulsivo porque nunca renunciou publicamente do fascismo e até o día da súa morte se declarou inocente do seu ideario reaccionario. Para que serve a filosofía?

3 comentarios en “Hannah Arendt y Martin Heidegger, de Elzbieta Ettinger

  1. Xerardo:
    Interesante, por lo que cuentas acerca de ellos, la historia de amor entre Hannah Arendt y su profesor Martín Heidegger.
    Y debo decir que, no menos interesante, la reseña de Gonzalo sobre el tema del libro.
    Me agradaría leerlo.

    Un cordial saludo a los dos, desde mi querida Palmeira.

  2. Aprezado Xerardo, só por alusións. Penso que non son un filósofo, e moito menos de referencia nin deste nin doutros cafés. Licenciarse en filosofía non significa nada. Coido que isto xa cho tiña dito. Non é iste o sitio para contar a miña peripecia de como cheguei ata a Facultade de Filosofía, pero non estaba planificado. E longo de explicar e ten que ver con que se truncou a miña idea de acabar Matemáticas. En canto ao libro, teño que dicir que non o coñezo. Francamente, esas cousas relativas á vida de Heidegger aburrenme por reiterativas e de sobras manoseadas. Aínda así, noto no teu artigo unha consideración un tanto maniqueísta: o verdugo, , e a inocente nena Hanna Arendt. Ninguén está libre de culpa, e neste caso tampouco a boa e amada Hanna, a quen, aínda que non coñezo ben toda a súa obra, nunca lle escoitei dicir nda nin “cargar” contra o seu vello amante e profe. E debo lembrar, que en Santiago coñecín algunha relación tóxica, turbulenta, entre algunhas alumnas e profesores, só que estes non tiñan o calibre de M.H.
    Pero si teño que dicir que en cada un de nós (mesmo dos que pensan o contrario) hai un monstrou dentro. O inferno non “son los otros” (Sartre), senón a dificultade de vivir cun mesmo.
    Como me acerquei á Filosofía? Talvez sen sabelo por un interno sentimento de rechazo de calquera “especialización” ? Talvez como me acerquei á música, ao cine, ao arte, a relixión… A “especialización”, agás na cuestión laboral, para que serve? Neste senso, a Filosofía como especialización non serve para nada. Pero para devolverche a pregunta, para que serve a HISTORIA, iso que Berger comparaba ca poirentada que levantaba un rabaño de ouvellas nos campos secos de Castela?
    Algúns xa desde pequenos sempre cremos que había algo superior a un e aos demais que o arrodeaban. E isto non o deixei de crer nin nos tempos de militancia marxista (?). Talvez sempre intuín que “arrollarse diante de Deus, nos liberaba de arrodillarnos diantes doutros homes”. Un só sabe, ao cabo dos anos, que chegamos a Deus (calquera deus) a través do medo, o medo que dá pasar unha tempada no inferno, aínda que este tome a forma da cadea de A Coruña. O gran pecado de Heidegger é o de perder pé coa relixión da que proviña, para abrazar o anticristianismo que practicaba o reximen polo que sentía admiración. Unha admiración non moi distinta da que hoxe en día sinte outros polo o cruel laicismo occidental (outra relixión inventada polos homes), polo menos é o que me parece. Que pases unha boa fin de semana, Xerardo.

  3. Cando un calafrío corre pola espiña, ten que ser bo. Estou segura de que o teu tamén será unha obra de vasta habilidade dado o que disfrutas viaxando por eses mundos. Si podes xa me dirás si vas a presentalo en Ribeira para poder acompañarte.

    Unha aperta, recordado Xerardo.

Deixa una resposta a Magdalena Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *