Olaia González Abalo. Como cada tarde agardaba a que o seu antigo reloxo de cuco cantase ás 16.00 horas. Sentada no seu avellentado sofá espremía os últimos minutos amosándose inqueda. Mentres tanto, o paxaro, fiel á súa cita, coa mesma puntualidade de hai medio século, acudía canso polo piar de toda unha vida. Aínda que en ocasións parecía resistirse a saír do seu niño, finalmente entoaba o cántico anxelical de todas as en punto. Era entón cando ela se amosaba coma unha princesa vestíndose coas súas mellores galas. Á media hora da cita quería ter todo baixo control. De forte carácter e ruda personalidade, á súa avanzada idade era quen de pór toda a servidume a cen para que non esquecesen ningún detalle. Seguir lendo Epílogo do esquecemento →